Goedemorgen. Bom Dia.
Vandaag begin ik voor de verandering eens vroeg aan de blog. Zit al in een café in Grândola.
Mijn tent is blijven staan in de woonkamer van het door mij gekraakte huis. Opgestaan met een blij gevoel, want waarschijnlijk hoef ik hier niet weg met het slechte weer dat letterlijk en figuurlijk voor de deur staat. Vanmorgen waaide het al guur rond het huis en de wind bracht reeds druppels met zich mee.
Het enige nadeel van die plek is dat de verbinding matig is. Maar ook hier in het dorp gaat het langzamer dan dat ik gewend ben.
Vanmorgen kwam trouwens wel onverwachts al een tractor voorbij, maar gelukkig moest hij niet bij het huis zijn en reed hij door.
Op dit moment komt een lopende handelaar het café in en tracht kalenders te verkopen. Hij vond geen klanten. Gisteren bij het wachten op de ferry kwam een man op me af die sokken te koop had. Ik wees op mijn overbelaste fiets en zei dat ik al veel te veel spullen bij me had.
Tijdens het wachten op de pont kwam ik in een geanimeerd gesprek met een Fransman en zijn vrouw die met de auto ook over moesten. Ook op hen kwam de sokkenman af. De Franse mensen waren verwoede motorrijders en ook zeer geïnteresseerd in hoe mijn fietsreis ging. Later voegde de fietsende Til zich bij ons gezelschap. Zijn plannen om er een wereldreis van te maken leverde ook tussen hen een levendig gesprek op dat tijdens de boottocht voortgezet werd.
Til en de Fransman hebben heel wat te bespreken.
Zoals ik gisteren al aangaf deed mij de ontmoeting met deze reizende fietser erg goed.
Eventjes niet alleen met mijn zorgen over de fiets en de onzekerheid die ook het almaar slecht blijvende weer me brengt. Het was ook een verademing dat de route op het schiereiland bijzonder rustig was. Heel af en toe een auto, telkens als de pont er weer een stel afgeleverd had. We konden zelfs gewoon met elkaar praten tijdens het fietsen door een landschap van verspreide dennenbomen op een zanderige bodem.
Intussen heb ik mijn espresso al lang op. Buiten zie ik alweer allerhande parapluus voorbij komen. Tijd om naar de Lidl te fietsen voor boodschappen. Daarna weer een ander café, lijkt me een goed plan.
Een levensechte muurschildering, waar ik tegenaan kijk.
Een uurtje later, na de boodschappen, in een café- restaurant. De tafels zijn al gedekt maar er is ook nog wel plaats voor koffiedrinkers.
Fijn het gevoel te hebben niet gestresst te zijn. Na het probleemloos fietsen van gisteren is het vertrouwen in de fiets weer terug aan het komen. Wel voel ik regelmatig aan mijn band of ie nog hard is. Gisteren toen Til en ik samen fietsten was ik weer even bang dat er minder lucht in zat dan toen ik nog niet vertrokken was. Maar dat kan natuurlijk ook omdat toen het gewicht er nog niet op rustte.
Ook verloor ik gisteren al mijn hebben en houden. Er viel, plof, iets uit de fietstas. Het was het zwarte tasje met al mijn waardespullen. Altijd ben ik daar heel voorzichtig mee, door het goed diep in te pakken. Maar gisteren dus even niet. Door het verlies te merken is een regelrechte ramp voorkomen.
Het zwarte tasje dat nu op tafel staat en daar bleef staan toen ik naar het toilet ging. Ik leer het nooit.
Intussen zit hier mijn powerbank in het stopcontact, terwijl de tafel die ervoor staat zojuist uitverkoren werd als eettafel voor een gaste.
Nou ja, ik blijf nog wel even en het personeel heeft de stekker er zelf ingestopt en zal hem er zelf te zijner tijd wel weer uithalen.
De stemming tussen de mensen is trouwens, net als in het eerste café, erg uitgelaten. Dat zie je ook wel aan het gezicht van die mevrouw.
Buiten schijnt trouwens de zon tussen de buien door, maar tegen de avond zal het weer weer verslechteren.
Daar zit ik nu niet mee. Morgen gewoon weer een dag in mijn droge huisje.
Om in Nerja aan de Costa del Sol te komen is het nog 450 kilometer en met een normaal rijdende fiets hoef ik me niet te haasten om daar met de Kerst te zijn. Zelfs mag ik een paar dagen na de Kerst daar ook nog wel aankomen.
Beneden mijn huidige rustplaats
Op dit moment overhandigt mij het personeel weer mijn powerbank. Aanleiding voor mij ook om weer eens huiswaarts te fietsen.
Vejo você amanhâ.
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten