Gisteren tegen de avond hoorde ik iemand roepen naar mij. Het was buurman John die als een geit over de rotsen wipte en op blote voeten de puntige stenen trotseerde. Hij kwam me vertellen dat ik heel goed uit moest kijken met vuur maken omdat als mensen het zien ze onmiddellijk de politie bellen. Dan krijg je een boete van driehonderd euro, word je gefotografeerd en geregistreerd.
Hij wees op het huis tegenover mij. Vandaar komt inderdaad mijn vermoeden dat de mensen daar mij vier jaar geleden "verraden" hadden, zodat op een avond de politie kwam en mij vertelde dat ik kampeerde op een Nationaal Park en dat dat niet mocht.
Vanuit de huizen tegenover is er te veel toezicht op mij.
John wenkte mij dat ik mee moest komen, dus volgde ik hem over de klippen lopend, hij met blote voeten, ik op mijn sandalen, naar het land achter die rotsen. Daar was ik nog nooit geweest en toch zo dichtbij. Een prachtige den stond daar en daaronder een prima kampeergelegenheid. Het uitzicht over de zee was daar even mooi of zelfs nog mooier dan op de plek waar ik een dag gestaan had en waar ik vier jaar geleden twee weken bivakkeerde. En inderdaad, hier kon niemand me zien.
Het uitzicht vanaf mijn nieuwe terras is er niet slechter op geworden. Bovendien staat er de hele dag zon.
Alleen John heeft vanuit zijn huis zicht op mij, maar hij zal me niet aangeven.
Vandaag mijn breiwerk weer eens uit- en opgepakt.
Natuurlijk was er weer een uitstapje naar Nerja voor koffie. Nu ben ik op het terras van het café geweest waar ik de vorige reis vaak kwam. Een leuke spontane vrouw van de bediening is me altijd bijgebleven. Laat zij daar nog steeds werkzaam zijn en.....ze herkende mij. Een innige omhelzing volgde.
Inmiddels is het kwart voor acht en ik zit nog buiten terwijl het weerlicht van de zon allang verdwenen is uit de lucht. Na schrijven dezes ga ik lekker de tent weer in en kruip vast in mijn slaapzak.
Dag dag. Tot morgen.
H a s t a M a ñ a n a .
Mooie natuur
BeantwoordenVerwijderen