Vanmorgen leefde ik in een nachtmerrie. Op de eerste plaats was de weg die ik reed om op de plek te komen waar Leo en ik wilden afspreken levensgevaarlijk. Deze was kaarsrecht met een vluchtstrook van hooguit twintig centimeter en soms niks. Hier moest ik proberen de vele vrachtwagens te ontwijken.
Tot overmaat van ramp was er plots een onbegrijpelijke lekke achterband. Die had gisteren de fietsenmaker tezamen met ook een nieuwe binnenband erop gelegd.
Ik voelde me juist zo safe, omdat ie extra breed was. Eerst nog geprobeerd het gat te vinden zonder het wiel eraf te halen. Maar dat lukte niet. Er kwam meer lucht uit dan ik erin kon pompen.
Er zat niks anders op dan het wiel eraf te halen en dan, God zegene de greep, hem er na reparatie weer op te krijgen:De handeling waar ik zo tegenop zag en die ik de eerste duizend kilometer niet uit hoefde te voeren vanwege het nieuwe materiaal. Nee, niet na duizend kilometer, maar na vijf was het al zover.
Omdat mijn voorband gisteravond nog lek ging had ik daar mijn laatste hele binnenband nog opgelegd vanmorgen na het ontbijt.
Nu moest dus eerst nog die oude binnenband van dat voorwiel geplakt worden. Gelukkig lukte dat. En het wiel kreeg ik er nog in ook. Dat laatste was een overwinning op mezelf. De wetenschap dat ik het nu zelf kan geeft een veel vrijer gevoel. Het vermindert de angst voor tegenslag.
Na een kilometer of vier met code rood voor aanrijdingsgevaar tussen de vrachtwagens te hebben gefietst was het echter weer zover. Voorband lek. Ergens in het hoge natte gras naast het voorbijrazende verkeer stond ik daar in mijn nachtmerrie naast mijn fiets. Huilen helpt niet, er moest gezorgd worden dat ik hier weg kon.
Wederom lukte het me om het gat te dichten. Gelukkig had ik niet lang geleden goede plakkertjes en nieuwe lijm gekocht voor geval van nood. Want nogmaals, liever leg ik er dan meteen een nieuwe binnenband op.
Daarna weer het gevaar in. Om weesgegroetjes te bidden hoefde ik niet naar Fatima.
Tot mijn grote opluchting kwam er na een kilometer of tien een zijweg, de eerste en enige van het traject. En mijn gps vond via deze afslag een andere route naar Montijo. Nu was het gevaar weg en het enige enge was dat de aanvankelijk geasfalteerde weg weldra weer overging in een grindpad, zodat ik stapvoets moest fietsen om niet weer extra lekke banden te krijgen.
Montijo heeft een winkel van Decathlon. Om die zonder kleerscheuren (lekke banden) te bereiken was mijn doel. Dan was ik gered, want kon ik me weer wapenen met nieuwe binnenbanden en buitenbanden. En dat was gelukt, rond half twee was ik er.
Toen las ik pas mijn berichten en eentje was er van Leo, dat ze ziek was en niet kon komen.
Hoewel mijn hele programma en ook de route tot dan toe op die ontmoeting afgestemd was, stond mijn hoofd er nu helemaal niet naar. Vanuit hier verder rijden richting zuidoosten en voor vandaag me richten op een kampeerplek was voor nu al genoeg opdracht voor mij. Setubal dacht ik wel te halen. Maar misère misère: Voordat ik daar was moest voor de vierde keer de fiets op zijn kop en moest voor de tweede keer het achterwiel er weer uit.
Het moeilijke is dat ik helemaal niet begrijp hoe het kan.
Daar ligt het zaakje weer, deze keer gelukkig niet in het hoge gras tussen de voorbij razende vrachtwagens.
Binnenband en buitenband waren nieuw erop gelegd. Nu toch weer lek, na twintig kilometer.
Nu maar weer een van de twee in Decathlon gekochte binnenbanden erop gelegd en een ander velglint.
Ik kan het allemaal niet meer volgen. Wordt hartstikke onzeker, durf haast niet meer te fietsen.
Een plek voor de tent zoeken werd ook spannend, want na de reparatie was het bijna donker.
Maar het is gelukt en het vuurtje ging ook als een trein.
Er is geen dag zo gek of er zit wel een avond aan.
Het was vandaag droog, maar voor morgen en de rest van de week zijn de vooruitzichten regen, regen en regen. Vrijdag en zaterdag een beetje beter weer. Hier word ik ook krankjorum van. Het reizen is een grote opgave in deze periode en levert veel stress. Maar er komen ook weer andere tijden.
Een paar keer een hotel nemen is nu het idee.
Misschien morgen al.
B o a N o i t e .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten