Goedemiddag.
Ben gezeten in de warme zon naast mijn tent. Op dezelfde nogal smalle richel waar ik vier jaar geleden zo'n twee weken kampeerde tot op een avond de politie kwam en vertelde dat het niet mocht. Het is hier namelijk een Nationaal Park.
Uitzicht vanaf waar ik nu zit.
De tent waar ik naast zit.
Ja, ik zit er weer en het is heel vertrouwd. Het voelt als een stuk natuur dat bij me hoort. Maar het is anders dan de vorige keer. Toen was Gérard er nog.
Vanmorgen toen ik wakker werd was het eerste wat ik deed naar zijn huis lopen. Ik kon niet langer wachten. Ik was zo benieuwd of hij er nog was en ik nam me voor een gat in de lucht te springen als hij verscheen.
Lopend naar zijn huis zag ik dit plaatje.
Zijn huis naderend zag alles er nog zo ongeveer uit als hoe ik het in mijn hoofd had. Gekomen op de binnenplaats zag ik buiten zijn rugzak staan.
Die nam hij altijd mee als hij naar Nerja ging om voedsel te vinden en oude kranten waarin hij de sudoko's oploste. Hij was dus nog net niet weg en net als vroeger begon ik te zingen en bonjour te roepen. Hij reageerde terug en kwam het huis uit en naar me toe. "Oh Gérard bonjour" zei ik, maar bij het zien van zijn gezicht vond ik wel dat hij erg veranderd was. Dat kan natuurlijk na vier jaar, maar toch vroeg ik maar voorzichtig of hij wel Gérard was. Nee, zei de man, die is allang dood........ Oh, shock! Dat was even wennen die gedachte, hoewel ik er rekening mee gehouden had.
Gérard blijkt in maart 2021 te zijn overleden, als ik de man goed begrepen heb, die gastvrij was en me meteen sterke Marokkaanse thee aanbood, gemaakt op een vuurtje in de open haard. Hij sprak alle talen. We begonnen in het Frans, later werd het Engels. Hij komt oorspronkelijk uit Zweden waar Gérard, Belg van oorsprong ook gewoond heeft, getrouwd is geweest en kinderen heeft gekregen. Ze zullen elkaar zo wel hebben leren kennen, maar heel precies weet ik het niet.
Deze nieuwe man, waarvan ik de naam nog niet ken, heeft veel gereisd en wil dat nog steeds veel doen. Hij is, meer dan Gérard, het type van een hippie. Met hem lang niet zo vertrouwd als met zijn voorganger.
Volgens hem is het met Gérard slecht gegaan omdat hij vieze dingen at, die de mensen weggooiden. En dat hij veel dronk. Maar van dat laatste heb ik nooit veel gemerkt.
Nu ik hier weer zit, op dezelfde plek, mis ik hem wel. Net ging ik naar Nerja om boodschappen te doen, wat vijf kilometer fietsen is, maar die waren nu alleen voor mezelf. Toen nam ik ook voor hem van alles mee. Maar naast het praktische missen ben ik vooral blij dat hij in andere sferen is. Wat ik bij de meeste overledenen uit mijn kennissenkring heb heb ik bij hem ook. Hij is gewoon ergens, alleen niet hier. En bij dezen, hoewel het al laat is, wens ik hem heel veel geluk toe, en ik denk dat hij mij hoort. Bonjour Gérard !
Dit keer doe ik het hier wat voorzichtiger aan als de vorige keer. Maak 's avonds niet meer een eetvuur dat de mensen van de berg tegenover kunnen zien. Misschien hebben zij me wel " verraden" de laatste keer. Ik hoop hier een dag of tien te kunnen blijven, de tijd ongeveer dat Annette en Thea ook in hun huisje zijn.
Maar ook zou ik hier gewoon kunnen blijven wonen wat mij betreft, zo sterk is het gevoel van eigenheid. Mijn hart klopt mee met de natuur om me heen. Je weet maar nooit hoe het zich ontwikkelt.
Na boodschappen gedaan te hebben was er natuurlijk weer koffie in een café waar ik toen ook kwam. En onderweg stonden de courgetteplanten al in volle bloei.
Er waren heel wat mensen op de fiets, waaronder Nederlanders. Even in toeristenland te zijn vind ik wel leuk. Gisteren onderweg bijvoorbeeld was er een boeiend gesprek met een Engels stel. Verbaasd waren ze onder andere over mijn volgepakte ouderwetse fiets en daarnaast hadden we het ook over hoe je het leven moet nemen zoals het komt, zowel van buitenaf als van binnenuit.
Intussen is het vijf uur en de zon geeft nog steeds energie aan mij en aan mijn powerbanks.
Ik wens u een fijne avond.
B u e n a s T a r d e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten