Goedenavond. Ben blij dat ik dat weer kan schrijven terwijl ik veilig onderdak heb in mijn tentje. Het was namelijk op het eind weer net als gisteren: De hele natuur is afgegrendeld. Traliewerk alom en poorten bij de paadjes, waar dan meestal op staat dat de jacht er geregeld is.
Net als gisteren een zwaar beveiligde natuur, die ook niet aantrekkelijk is vanwege de doorweektheid van de bodem.
Het idee om in het donker verder te moeten fietsen is een spookbeeld. Gevaarlijk in ieder geval. En je gaat je dan dakloos voelen als een zwerfkat. Gelukkig heb ik dit bij al mijn reizen bijna nooit mee hoeven te maken, maar vanavond, en gisteravond ook, scheelde het niet veel. Antonius zal wel gedacht hebben:" Hou nou eens op", want ik bleef maar smeken of ie een plek voor me kon vinden. Deze heilige kan veel, maar toveren kan hij niet.
En toen, daar zag ik ineens een oprijlaan waarop ruimte was voor mijn tent.
Hoera, ik was weer gered en met een veel handiger plekje dan gisteravond toen de fiets achter moest blijven bij de weg.
Een aantal kilometers eerder had ik nog in een dorpje geaarzeld of ik de tent niet regelrecht op het plaatselijk voetbalveld neer zou zetten. De poort van het stadionnetje stond open. Nee, te riskant, je wilt niet meemaken dat je er de volgende dag niet uit kunt en bovendien was het terrein sompie, sompie, doorweekt met andere woorden. En net buiten het dorp ben ik ook wezen kijken bij een landbouwschuur. Van beide kanten werd ik echter begroet door hondengeblaf. Je moet wat, dacht ik bij mezelf, alles is minder erg dan me in het donker te begeven. Toch deed ik het niet, en uiteindelijk ben ik heel blij met deze veel betere plek. Geen hondengeblaf maar kikkergeluiden. Zojuist tenminste, maar nu is het stil. Het eten zit inmiddels ook weer in mijn buik te verteren.
Geen bomen hier, maar wel veel dode brem, waar vuurtjes voortreffelijk op branden.
Het is inmiddels ook weer Spanje geworden. Net als gisteren heb ik goed door kunnen rijden met goed weer. Bijna was ik het bordje voorbij gereden waarop stond dat ik rechtsaf moest om in Spanje te komen. Geen papieren landkaart te hebben om op te manoeuvreren is toch wel een gemis. Zo'n blauwe lijn op de smartphone vertoont vaak een afslag die niet duidelijk is.
Deze pijl zag ik nog wel, maar even verder zag ik een volgende bijna over het hoofd.
In de loop van de middag was het zo ver.
Stapvoets afdalend op deze tien procent steile weg zag ik aan de andere kant een pico bello wegdek de hoogte in gaan. Spanje.
Gisteren schreef ik dat Portugal toch niet echt mijn land is. Inderdaad voelde ik me in Spanje snel anders, meer vertrouwd, meer op mijn gemak. Wel hele vriendelijke mensen vind ik ze, de Portugezen. De koffiepauze nuttigde ik onder sinaasappelbomen.
Tegenover dit café was een supermarkt waar ik de boodschappen heb gehaald. Het was er erg klein, je kon met een karretje nauwelijks door de smalle gangetjes. Ik was een beetje brutaal, vond ik zelf, en heb daar een filmpje gemaakt voor de status van Whatsapp.
Nou, het zit er weer op voor vandaag. Lekker slapen zometeen en om de Spaanse taal maar weer eens te bezigen wens ik u
B u e n a s N o c h e s .
W e l t e r u s t e n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten