En weer verliet ik mijn land. Opnieuw liet ik de majestueuze bergen achter me waar de mens eeuwen lang geploeterd heeft om er zijn bestaan op te bouwen. Het land waar een stukje van mijn ziel ook in ligt.
Maar wel heb ik van Adrienne weer een exemplaar van het boekje mee waarin Guy , haar toenmalige gemaal ,heeft geprobeerd op poëtische wijze ons te laten voelen hoe het was.
"Adieu l'ancien" is opgedragen aan zijn overleden buurman bij wie hij avonden achtereen bij het vuurtje gezeten die man liet praten en de wijsheid van de eenvoud van hem in zich opnam.
Er staat ook MORTE CÉVENNE.
Zo dood zijn de Cevennen nu bepaald niet, het toerisme bloeit volop. Maar er is niet meer de innige samenwerking met de aarde. Veel mensen hebben in de jaren zeventig het land in de steek gelaten omdat er elders makkelijker geld te verdienen was.
Hetzelfde wat bij mij in de Ardèche ook aan de gang was en waar vele chansons over gaan.
"La Montagne" van Jean Ferrat is daar een schoolvoorbeeld van en Wim Sonneveld heeft daar een lied van dezelfde strekking op gemaakt."Het dorp"
Al schrijvende vielen er ineens druppels uit een bijna blauwe lucht.
Ik zit aan de rivier de Gardon, waar ik vanmiddag geschuild heb tegen de zon. Heb zelfs uitgebreid een ligbad genomen, zeker een half uur heb ik daar gelegen met spelende kinderen om me heen.
Met het opzetten van de tent in deze rivierbedding had ik nog even gewacht tot het wat rustiger zou worden met de mensen, maar nu staat ie en het vuur heeft ook ongeveer zijn werk gedaan.
Er waren nog wel enkele pottenkijkers, maar ze zagen de preisoep wel zitten.
Nu eerst eten dus.
Dat wil zeggen, het eerste bordje heb ik verorberd en voor het tweede moet ik weer even afkoelen.
Met deze hitte vind ik warm eten zelfs een opgave, moet alle moed verzamelen om te beginnen, met het opscheppen al ervoor zorgend dat de pan ver van me af staat, zodat er ook nog niet eens stoom in mijn gezicht komt.
Maar de vooruitzichten zijn beter, er gaan morgen een graad of zeven af van de zesendertig die de thermometer vandaag haalde. Die druppels van net hadden daar misschien al mee te maken.
Nu kwart over acht zit het voedsel er allemaal weer in en het tweede bord ging veel makkelijker.
Er wordt ook wind voorspeld voor vannacht. Die gaat draaien naar noordwest en wordt dan mistralachtig.
Dan staat de tent dus precies verkeerd.
Is niet zo'n probleem want dan moet ik hem straks neerklappen en erop gaan liggen.
Deze wind komt inderdaad nu ineens opzetten.
Vanmorgen daar op de Col van St Roman de Codières was alles (wind) stil toen ik bij het verschijnen van de zon opstond en de boel bij mekaar ging pakken voor de terugtocht naar Les Costilles.
Drie foto's gemaakt van mijn oude woonomgeving.
Bernard kwam naar buiten en ging zijn moestuin sproeien die ze bij de buren mogen gebruiken.
Bernard is een man die bergen werk verzet.
In juli en augustus dagelijks het restaurant/café, verder is hij metselaar en heeft overal in de omgeving wel aan de huizen gezeten.
Nu is hij op zaterdagen thuis ook weer en gastenverblijf aan het fabriceren.
En dan ook nog een moestuin bijhouden waarvan veel groentes in het restaurant gebruikt worden.
Mijn bezoek was midden in het hoogseizoen natuurlijk niet het beste moment om rustig de tijd voor elkaar te hebben. Er kwam bij dat ze gisteren die buvette op het marktje hadden en verder staat er voor aanstaand weekeinde: vrijdag, zaterdag en zondag een waar dorpsfeest op het programma waar ze veel mee te organiseren hebben ook weer.
Maar vanmorgen was er even gelegenheid om rustig met Adrienne wat te praten.
Onder andere over de aanwezigheid van Guy die wij alletwee ervaren.
Op subtiele manieren laat hij vaak voelen dat het goed of niet goed is wat ze doet.
Fijn dat ik het boek weer ter hand heb gekregen, hoewel het thuis op de boot ook ergens ligt te slingeren.
En toen ging ik weer, naar beneden het oostelijke dal in.
Op deze foto zie je heel minuscuul de Toren nog.
Beneden in St Hippolyte du Fort trok deze tekst op een café-restaurant mijn aandacht:
Het restaurant doet niet aan discriminatie.
Of je nou twee doses vaccin in je lijf hebt of je hebt herpes, daar kijken ze niet naar.
Iedereen is welkom. Daarom hebben ze besloten tot nader order de tent te sluiten. Alleen afhaalpoducten.
Ik heb een briefje op de stoep gelegd met erop dat ik veel respect voor hun besluit heb.
Zo, tijd om de tent af te breken. Hij wiebelt al flink, maar misschien eerst nog even zelf erin liggen, dan vliegt ie in ieder geval niet de lucht in.
Morgen lees je wel hoe dit avontuur af gaat lopen.
Ik eindig met dit gedicht dat iemand mij net stuurde en dat wel toepasselijk is .
Slaapt zacht, ondanks af en toe een harde wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten