Drama.

 

           Ongeveer half tien

Enkele minuten later

Een drama kan ik maken van iets wat gewoon voor kan komen.

Toen ik rond vijf uur een mooi plekje had gevonden met ook nog zon dacht ik met mijn zonnecollector een leeg geraakte powerbank op te gaan laden.

Bleek mijn trouwe beestje dat al zeker acht jaar mee gaat(Piet weet het precies) het niet meer te doen.

En voor mij is die al die tijd een belangrijke voorwaarde voor onafhankelijkheid geweest op mijn reizen.

Die reis van anderhalf jaar bijvoorbeeld heb ik kunnen maken ongeveer zonder dat ik daarbij een café of een dergelijke gelegenheid nodig had.

Deze toerneereis had ook weer mooi uit kunnen lopen, ondanks dat ik vanaf maandag geen café meer in mag.

Nu dus niet, mits ik ergens een ander soortgelijk ding op de kop kan tikken.

Meteen na de ontdekking vanmiddag ben ik toen de tent eenmaal stond en de meeste bagage erin lag terug gereden naar waar het commercieel centrum van Orange was, een kilometer of zeven geleden kwam ik die voorbij.

Ook in de wetenschap van : Nu mag ik nog daar rondneuzen, maandag niet meer.

Decathlon had wel een schap waar ze hangen, maar die was leeg.

De vriendelijke helpster zag ook dat ze het in Avignon niet op voorraad hadden.

Intersport en Carrefour hadden ook niks.

Morgen en overmorgen nog kans om verder te kijken.

Mijn legerplaats is nu zo ongeveer tussen Orange en Carpentras in, tussen de markt van vandaag en die van morgen.

Het was zoals verwacht heel druk daar, hoewel het aanloopstraatje dat niet deed vermoeden.

Maar op het eind vormt het weggetje een T- kruising met een druk belopen marktstraat.

Al snel vond ik een geschikte speelplek, maar bij het uitpakken werd ik aangesproken door de marktmeester.

Of ik vergunning had?

Maar als ik even opschoof mocht ik toch spelen.

Hij had menselijkerwijs sympathie voor mij.

Zoals ik de laatste tijd gewend ben stond ik daar mijn mannetje weer.

De muntjes vielen als rijpe appels in de mand.

Toen ik het rond half één wel welletjes vond ben ik naar de plek gegaan waar ook muziek vandaan kwam.

Daar stond een mannetje met een handdraaiorgel.

Mijn smartphone erbij gehaald om een filmpje te maken, maar na een halve minuut kwam de man naar me toe en vroeg of ik voor hem wilde spelen.

Natuurlijk. Accordeon weer eruit en hupsakee.

Heel hartelijk en vriendelijk was hij.

Daarna wat gegeten en toen koffie gedronken met uitzicht op het mausoleum van Orange.

Wat een kleine fiets heb ik toch!

Nu is het inmiddels alweer tien uur geweest. Krekelgeluid alom.

Nog enkele fijne uurtjes gewenst voor vandaag.