Oei, wat was het zwaar de fietswandeltocht van uit het dal van de Hérault naar boven, naar de Toren van Adrienne en Bernard.
Hoewel aan de rivier beneden nog even gewacht tot het wat later werd was het na vier uur toch ook nog veel te heet om mijn hele gedoetje naar boven te duwen.
Er stonden negen kilometers op het programma.
Na zeven kilometer mocht ik dan eindelijk even stoppen van mezelf, om een driekwart gele meloen te eten en foto's te maken van de overkant
Want ja, daar lag het huis de Mas les Ayrolles, waar ik 36 jaar geleden gewoond heb met Marry, Michel en Miriam.
Rond half acht toen ik met de Toren in zicht aan kwam gestrompeld waren er verschillende mensen aan de wandel die ook interesse hadden het café-restaurant binnen te gaan, ja ze hadden zelfs gereserveerd, zeiden ze.
Maar dat had ik ook.
Vanmorgen op de markt van Ganges heb ik ze alle drie: Clémence , Adrienne, Bernard, in deze volgorde ontmoet en iedereen was heel blij dat we elkaar weer gingen zien.
Ik mocht komen op het uur dat mij het meest schikte vandaag en ze hadden al een kamer voor mij.
Maar ik zei liever in de tent te slapen. Die heeft hier wel eens vaker gestaan met een prachtig uitzicht . En dan slaap ik in ieder geval lekker koel, zeker op deze hoogte van zevenhonderd meter.
Het is nu inmiddels acht uur. Ik ben nog niet naar ze toegelopen, het volle restaurant in.
Hier beneden staan heel uitnodigend twee stoelen en een van hen ben ik in geploft en zit op mijn gemakkie de blog te schrijven.
Morgen komen de foto's van mijn gastgevers wel.
Nu kan ik nog vertellen dat bij binnenrijden van Ganges ik door het straatje kwam waar mijn overleden broer John een kelderhuisje had.
Na zijn overlijden was het een hele tijd onduidelijk wat er met het optrekje zou gebeuren.
Ik zag iemand rommelen en sprak hem aan. Zijn broer die onder de douche was bleek het net een half jaar geleden gekocht te hebben.
Ze hadden vijf jaar nodig gehad om er achter te komen wie de erfgenaam was.
Ze waren héél gastvrij.
Later op de markt kwamen ze me ook nog beide op hun beurt voorbij toen ik stond te spelen.
Dat zag ik aanvankelijk niet zitten met die hitte maar op een gegeven moment heb ik de moed bij elkaar geraapt, mijn trui aangedaan en in de zon gaan staan spelen, wat meteen gul beloond werd.
Er was ook een scharensliep met handwerk.
Nou kinders, het is kwart over acht. Er zijn intussen alweer meer mensen naar boven het café ingegaan. Ik ga zelf eens kijken.
Zal ik vandaag ook nog te eten krijgen? We wachten het maar af.
Morgen kun je het lezen.
BONSOIR
Geen opmerkingen:
Een reactie posten