Poeh, wat was ik er aan toe toen ik een kwartier geleden deze blogplek weer gehaald had.
In de grote hitte naar boven klimmen op een helling van vijftien procent, en soms in de volle zon, vereist veel van een lichaam en de vraag is: val je er bij neer, en zo ja wanneer?
Maar toen de fiets tegen de boom stond kon ik uithijgen en uitzweten en ondertussen drie kiwi's tot me nemen.
Intussen zet ik de fiets die in de zon terecht gekomen is weer iets verder, in de hoop dat er van de gekochte boter nog iets overblijft.
En zelf ga ik ook weer verzitten. Ieder straaltje zon is nu te veel.
Vanmorgen ging het psychisch goed met het vroege opstaan van vijf uur.
Toen ik zes uur op de afgesproken plek in Lamastre was, was Wim er ook al. Hij wilde graag heel vroeg er zijn om zich van een plaatsje te verzekeren , ook omdat hij de laatste tijd weinig op de markt van Yssingeaux geweest is.
Bij aankomst waren de buren, die hem graag mogen, bereid een beetje in te schikken, zodat Wim er tussen kon met zijn vrij kleine kraampje.
Een van zijn buren met zijn hoeden.
Voor Wim was de markt niet zo veelbelovend als voorspeld was op deze Quatorze Juillet, Frankrijks nationale feestdag. Enkele goede contacten maakten wel wat goed.
Voor mij was het zoals verwacht hard werken om er een draai aan te geven.
Af en toe was ik innerlijk woedend op het tegenwerkend oor terwijl ik uiterlijk vrolijk stond te spelen.
Spelen dat iets leuk is en eigenlijk vreselijk balen. Voor theater ben ik wel geschikt.
Op de markt is er een hele afdeling met gekooide dieren die in de verkoop zijn zoals konijnen en kippen.
Grappig was dat een kip die ontsnapt was bij de konijnen op bezoek ging, boven op de kooi ging zitten en later in de auto van de konijnenfokker sprong.
En hier brengt de kippenfokker zijn handelswaar weer terug naar zijn kraam.
In mijn pauze kreeg ik koffie in een nogal origineel kopje.
We zijn op de terugweg bij twee mensen poolshoogte gaan nemen, die we allebei kennen.
Een zekere Darsy, Engelsman die hier op de hoogvlakte heel lang gewoond heeft was bij Wim al een hele tijd uit beeld.
We troffen hem niet aan in zijn huis, terwijl er wel tekenen van leven waren.
Deuren waren open, je kon zo naar binnen.
Wim had wel gehoord dat hij ziek was. Misschien wonen er dus andere mensen en is hij dood of woont hij weer in Engeland.
Daarna gingen we kijken naar Anna Clara en Joppe, een Nederlands stel dat bij Saint-Agrève jarenlang een antiekzaak runde.
Anna Clara troffen we vorig jaar nog op de markt van Chambon sur Lignon en ze zei toen dat ze de prognose dementie had.
Joppe die thuis was vertelde me dat ze nu inderdaad dementie heeft en in Nederland in een verzorgingshuis woont en dat het met hem ook slecht gaat. Heeft een zuurstofapparaat in huis.......
Geen vrolijke berichten dus allemaal.
Gisteravond voor ik naar bed ging ben ik op pijnlijke wijze erachter gekomen dat er een wespennest zat in een gat van de aluminium deur.
In de twee onderste gaten hadden de wespen hun onderkomen.
Een wesp stak namelijk in mijn grote teen toen ik op de drempel staand met mijn blote voeten met een theedoek een groep wespen probeerde weg te jagen die naar binnen wilden, terwijl ik de deur open wilde houden voor verkoeling. Maar toen ik in de gaten kreeg dat ze in dat gat een nest hadden begreep ik beter waarom ik de laatste dagen zo getreiterd werd.
Met de spuitbus waarmee vorige week het nest aan het plafond van de slaapkamer kon worden geruimd kon ik nu in die gaten richten, waaruit spoedig een aantal wespen naar beneden tuimelden.
Tja, niet diervriendelijk allemaal, mijn gedrag.
Even tevoren werd het in de slaapkamer ook een heel slagveld van dode vliegen.
Buiten wemelde het ervan.
Nu, vijf uur, ga ik weer eens kijken hoe het daar is.
De vermoeidheid na de klim uit Lamastre is weer helemaal opgelost en het zweet is opgedroogd.
Op naar weer een rustige dag thuis morgen.
B o n n e S o i r é e .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten