Een dag met een bliksemstart.

 Vanmorgen vijf uur was het tijd om op te staan.

Om kwart over zes hadden Wim en ik afgesproken in Lamastre op de plek waar Wim me altijd oppikt als we samen naar een markt gaan.

Maar nauwelijks mijn bed uit hoorde ik gerommel in de lucht en vielen er regendruppels.

Met recht is deze dag dus begonnen met een bliksemstart.

Maar erg lang zou de regen niet duren volgens mijn weerbericht.

Wim vroeg nog wel of we moesten gaan, maar hij volgde mijn idee op om gewoon te gaan, zij het een kwartier later.

In Le Chambon sur Lignon aangekomen was het onweer uit de lucht en was het er heerlijk en niet te warm.

We waren toch al wel om zeven uur ter plekke.

In deze plaats is het nu zo geregeld dat de auto's van de marktmensen na uitladen geparkeerd worden aan de andere kant van het stadje, wel twee kilometer van het marktplein verwijderd. Daarentegen is er een soort pendelsysteem, een zogenaamde " navette" .

Dit is een bus die gratis de marktmensen weer terug vervoert naar het marktplein.

Zoals gewoonlijk was er al vroeg veel beweeglijkheid op de markt. Schattig vond ik dit meisje, dat nog even een dutje ging doen.

Even later stond ze alweer naast haar moeder de vroege klanten te helpen.

Voordat ikzelf begon te spelen ben ik naar deze trouwe marktman gelopen.

Hij verkoopt manden, waarvan hij er zelf ook maakt en witte schapenvachten.

Ook dit rekje met allerhande zelfgemaakte tierelantijntjes is van hem.

Op mijn vraag hoe lang hij dit al deed was zijn antwoord negenenveertig jaar, waarop hij op zijn beurt mij vroeg hoe lang ik al muziek maak.

Dertig jaar, schat ik, en zo lang komen wij elkaar dus op markten tegen.

Hij is nu drieënzeventig.

Mijn optreden gaf me weer een tevreden gevoel.

Mijn performance was goed, al moest ik weer strijden tegen mijn handicap.

Vaak kon ik niet erbij zingen of dankjewel uitbrengen.

Er was op een ander pleintje een  brocante en daar liepen twee muzikanten rond, waarschijnlijk ingehuurd.

 

Na de markt was Wim uitgenodigd op het feestje van de zeventig geworden Arthur, die ik ook ken zolang ik hier woon, dus tweeëndertig jaar .

Arthur op zijn knieën trompettert mee met zijn ingehuurde bandje.

Ik moest mee, al had ik niet zoveel zin. Wim ook niet na zo'n lange dag en het vooruitzicht van

 morgen als we weer naar een markt gaan.

Maar het was gezellig buiten op een groot terras met een machtig uitzicht.

Het uitzicht en Job.

Morgen gaan we samen naar de markt van Romans, net zoals twee weken geleden.

Daartoe ben ik op mijn fiets die in Lamastre geparkeerd stond naar Wims huis gereden.

Daar ben ik nu en slaap ik straks, dat wil zeggen, binnenkort, want het is al kwart over negen en morgen half zes weer op.

Een goede nachtrust is mijn wens.