15 uur
De warme zon op mijn grote campingplek heeft me de hele dag vergezeld, of beter, ik ben bij hem gebleven.
Het duurde wel enkele uren eer hij er was, boven de bomen uitkomend, toen het vuur ongeveer gedoofd was en ik nog koude voeten had.
Geleidelijk voltrok zich het plan hier maar eens de hele dag te blijven en dat was aangenaam tot nu toe, 15 uur.
Maar de bomen van de westelijke kant van mijn open plek in het bos beginnen hun schaduw nu richting mij uit te werpen, zodat straks de kou weer zijn intrede doet, gevolgd door de nacht.
Een vriendin, die ook veel gereisd heeft, noemt het beetje unheimische gevoel dat je dan kunt krijgen: "Entre chien et loup".
Je kwetsbaarheid komt weer tevoorschijn als het vertrouwde licht plus warmte van de zon verdwijnt.
Je staat alleen voor een lange nacht.
Meestal verdwijnt het enge gevoel naarmate de nacht daadwerkelijk een aanvang heeft genomen.
19 uur
Nu in de tent met een kaarsje aan bij de invallende duisternis.
Ben naar het dorp La Fère gefietst, 5 kilometer, zonder bagage,om daar boodschappen te doen voor vanavond en morgenochtend.
Als ik in voorgaande reizen op mijn plek bleef betekende dat een gezellig uitstapje gecombineerd met koffie in een cafeetje,waar ik dan ook van de WiFi gebruik maakte.
Zoiets mis je nou en gelukkig heb ik nu mijn eigen 4g om op mijn gemak de blog te schrijven en alle andere faciliteiten te benutten.
De krant, de regionale, ook weer eens gekocht en het weerbericht daarin bevestigde wat me eind van de week te wachten staat: veel kou, s-nachts temperatuur flink onder nul.
En dat terwijl het nu in de nachten ook bepaald niet warm is.
Het spreekwoord is helaas voor mij van toepassing:"De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest". Beter kun je niks van het weerbericht en van de toekomst in het algemeen weten, dan heb je maar één keer last van de moeilijkheden.
Voor vannacht heb ik nu maar vast twee lagen T-shirts erbij aangetrokken.
Vandaag op mijn vrije dag mijn breiwerk weer eens tevoorschijn gehaald, om niet de draad ervan kwijt te raken. Op het brede grasveld was het passen en meten en rekenen om de mouw bij het geheel te laten passen.
En ondertussen werden accu plus ikzelf opgeladen door de zon.
Ook mijn accordeon kwam uit de koffer om een liedje te spelen voor Kay, die vandaag tien is geworden.
Op de terugweg van de boodschappen lag er een beeldschone kerkuil dood in de berm.
Ik had een veer van hem mee kunnen nemen, maar het werd deze foto:
En nu, tien voor half acht, is het weer tijd voor het avondprogramma, alvorens mijn ogen te sluiten.
Een mooie avond, ofwel bonne soirée gewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten