Tom is een vriend die overal ter wereld werkkampen organiseert waar de mensen leren hun eigen huis te bouwen met natuurlijke materialen: strobalen en leem.
Als hij in Nederland is en ik ook komt hij me opzoeken, meestal elk voorjaar een keer.
En als ik op reis ben en kom in de buurt van zijn " chantier" dan ga ik hem met zijn stageploeg opzoeken en blijf dan een tijdje daar.
Dan verzorg ik meestal de Arbeidsvitaminen voor hen met de accordeon.
De laatste ontmoeting is nu twee en een half jaar geleden tijdens mijn grote reis en dat was in de buurt van Sevilla.
Gisteren begon ik te denken:" Waar zal Tom in Frankrijk uithangen? Je weet maar nooit, dat dat ergens in de buurt van mijn route is."
Gevraagd( hij blijkt nu ook Whatsapp te hebben) en vandaag kreeg ik antwoord dat hij een terrein heeft gekocht in Midden Frankrijk en daar is en ook de hele maand april.
Daarop was mijn plan duidelijk: Mijn route naar het zuiden gaat via Tom, die op het kaartje bij het rode hartje woont.
Het blauwe puntje is mijn ligplaats.
Dit lost ook meteen een mogelijk probleem op.
Er gaan namelijk vanaf morgen 16 departementen in lockdown en dit kan mogelijk uitgebreid worden.
Door zo'n departement moet ik dan niet toevallig fietsen, want er mag niet gereisd worden.
Maar in dat geval ben ik veilig onderdak bij Tom en desnoods blijf ik daar een maand. Dat kan bij hem want ik kampeer wel en het is voorjaar.
Dit vooruitzicht geeft vleugels want het is prachtig dat we elkaar weer mogen ontmoeten.
Zo heeft de reis weer een mooi doel erbij.
Het was vandaag uitkijken op de weg want er stond een vlagerige noordoosten wind die vaak in de rug was, maar ook verraderlijk de fiets uit evenwicht bracht. Alle hens aan dek, de handen stevig aan het stuur en bij de remmen.
Er moest nog een grote rivier gepasseerd worden.
Boven op de brug even gestopt voor dit plaatje.
Er was ook nog koffie vandaag, ter meename uit een café.
Gezellig is anders maar het deed me wel goed.
Het zoeken naar een beschermd plekje in het bos dat ik beoogde was moeilijk, daar hier overal tralies, hekken en muren de ingang versperden.
Tenslotte vond ik dit aan de rand van een bos, waar je niet in mocht.
Hier ben ik netjes voor gebleven.
Maar het is minder vrij dan ik gewend ben en er was alleen het huis om de wind tegen te houden, die af en toe verraderlijk om de hoek kwam kijken.
Maar de wind zal gaan liggen en een beetje vorst zal komen. Maar de nacht zal ik zo wel aankunnen.
Spinazie was zojuist het hoofdmenu.
Welterusten, BONNE NUIT.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten