Vanmorgen rustig aan gedaan op mijn mooie kampeerplek, waar ik me alleen waande.
Maar toen ik na het ontbijt nog wat zat te rommelen verscheen plots een man met een hondje, op naar hij zei zijn dagelijkse wandeling.
Hij woont in het dorp, twee kilometer verderop.
Het klikte prima tussen ons.
Op zijn vraag of ik bang ben voor de ziekte, waarop ik nee antwoordde, besloten we elkaar de hand te geven.
Didier was zijn naam.
Hij had ook gereisd en had in Zuid Frankrijk gewoond, maar nu al vele jaren in Bretagne, waar het hem prima bevalt, ook vanwege de vriendelijke mensen hier.
Heel centraal ligt hier een heuveltje en hij vertelde dat dit een vergaderplaats was van oudsher van boeren in de omgeving.
Ook werden er feesten gehouden.
En er stond een groot kruis dat door de tand des tijds weggevaagd is.
Als ik ernaar kijk kan ik dat helemaal invoelen.
Er staat ook nog ergens een kasteeltje op het terrein, vertelde hij . Daar moet ik de volgende keer als ik weer langskom maar kamperen, zei hij.
We wensten elkaar geluk , waarop hij weer verder wandelde met zijn hondje.
Hij was net weg en toen hoorde ik stemmetjes die de naderbij kwamen.
Het was een hele schoolklas met twee juffen.
De aanvankelijke verbazing om mij daar te zien sloeg al gauw om in een uitbundige sfeer toen ik naar iedereen ging zwaaien en daarop vele reacties kreeg.
Toen ze weg waren besloot ik niet langer te dralen en rond elf uur draaiden mijn wielen weer (en mijn trappers) .
De vrachtfiets oogstte weer verwondering.
"Chargé comme une mule", was de reactie van een vrouwelijke postbode bijvoorbeeld, wat wil zeggen dat de fiets beladen is als een ezel.
Al voor vier uur werd het bos bereikt wat ik in de planning had en hier zal ik waarschijnlijk geen schoolklas of wandelaars gaan begroeten.
Maar er is wel plaats voor een groot ontbijtvuur morgenochtend, want het is weer kouder geworden.
Vanavond was prei de hoofdmaaltijd.
Een goede avond gewenst vanaf deze plek op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten