Het was even weer ouderwets paniek bij mij rond een fietsenprobleem.
Niet het wiebelende voorwiel waar ik enkele dagen last van had,maar de banden die erop zaten zorgden voor de hysterie.
Vanmorgen toen ik klaar ging zitten voor het ontbijt bij het warme vuur checkte ik nog even de luchtdruk van de banden en oh jee, die van voor was nul.
Geen leuke opdracht om de dag mee te beginnen, maar ik had nog een pas gekochte binnenband over.
De andere, die eergisteren erop ging was dus toch waarschijnlijk doorgeprikt door iets scherps dat in de buitenband was blijven zitten. Ik was vergeten dat na te voelen.
Dit keer dus wel de buitenband geïnspecteerd en iets scherps gevonden.
Toch was ik er niet gerust op.
Ongeveer dertig kilometer zou het zijn naar het stadje dat me groot genoeg leek voor een fietsenmaker.
Het was rustig fietsen met de noordelijke wind in de rug en vaak op een tot fietspad gebombardeerd spoorweggetje en langs een riviertje.
Maar, met het einddoel in zicht, een kilometer of vijf was het nog, voelde ik bandslapte. Gepompt,twee kilometer verder gefietst, en daar was het definitief.
Aan voorbijgaande fietsers gevraagd of ze een fietsenmaker kenden. Dat was niet in dat stadje, maar drie kilometer verderop.
Erheen lopen leek me het eenvoudigst, maar ook dat mocht niet want de buitenband flapte helemaal over de velg.
Er zat dus niks anders op dan te proberen het zaakje te repareren, al was het maar zodanig dat ik ermee de fietsenzaak zou halen.
In zo'n geval raak ik helemaal buiten mijn zinnen. Ik hield me alleen in als er wandelaars of fietsers in de buurt waren.
Tot mijn verbazing heb ik daarna nog fietsend de zes kilometer kunnen volbrengen.
Wat ik helemaal niet verwachtte was dat er zelfs een Decathlon was.
Daar hadden ze vreemd genoeg geen wielen, maar gelukkig wel binnen- en buitenbanden.
Meteen maar dubbel ingeslagen.
Ze wisten me ook op hetzelfde commerciële terrein een fietsenzaak aan te wijzen waar ze een nieuw voorwiel voor me hadden.
Het betekende het einde van veel onrust.
Daarna was het een kwestie van rustig doorfietsen naar het eindpunt van deze dag, wat wonderwel nog steeds op de gerepareerde band is gegaan.
Het bosje zorgde voor hout om de spinazie klaar te maken en een veilig plekje om de komende koude nacht door te brengen.
Er is nog wel een ander probleem met de fiets aan het licht gekomen tijdens mijn reparatiepogingen, namelijk dat het voorbagagerek het dreigt te begeven. Ik denk dat ik dit met een afgeschreven binnenband kan "lassen" te zijner tijd.
Ook deze smartphone deed gisteren moeilijk met opladen en dat is een probleem van een hele andere orde. Maar vandaag doet ie weer normaler.
Het een en ander maakt dat het niet ontspannen is in mezelf.
Ach, misschien gewoon af en toe eens gaan accordeon spelen is wel een idee. De winkels zijn hier, in tegenstelling tot in Nederland, allemaal open en er is dan toch genoeg volk op de been.
Alleen is hier de mondkapjesgekte erg groot.
Ik zal zo'n ding voor mijn mond moeten houden en zelfs voor mijn neus.
In supermarkten heb ik al twee keer de opmerking gekregen dat het masker helemaal voor moet.
Verder is er ook weer bericht van mijn herdersvrienden in de Povlakte van Italië.
Veel mooie foto's van de kudde en de zon.
Daar zou ik deze reis ook nog geen kunnen fietsen.
Maar ze schrijven dat covid daar weer toeneemt. Dus ik weet niet.
Zo, en nu maar kijken of ik het warm kan houden vannacht.
Dat is ook mijn wens voor de lezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten