Het is tweeënhalf jaar geleden dat Tom en ik elkaar voor het laatst zagen.
Dat was toen in de buurt van Sevilla, waar hij een groep vrijwilligers het vak leerde van huizen bouwen van strobalen en leem.
Het was niet de eerste keer dat ik zoiets een weekje bijwoonde.
Mijn rol was dan meestal met de accordeon rond gaan, soms ook koken en soms ook als er kinderen bij waren die bezig te houden door hen bijvoorbeeld armbandjes te leren maken.
Wij kennen elkaar nu zo'n vijfendertig jaar.
Elkaar ontmoet in Findhorn, Schotland.
Hij was op de fiets en ik ook.
Hij was de ronde van de wereld aan het maken, ik de ronde van Groot-Brittannië.
In Findhorn was veel te doen, het was een Newagecentrum.
Er heerst een bijzondere energie, waardoor er veel mogelijk was, onder andere waren de ontmoetingen met andere "pelgrims" heel intensief.
In die sfeer troffen wij elkaar en er was een lied dat in een groep iemand ons leerde dat ons beide altijd bijgebleven is en dat ons lijflied is geworden elke keer als Tom en ik elkaar weer zien.
Dit is het refrein ervan:
We live one day at a time
We live one day at a time,
We dream one dream at a time
Yesterday's gone and tomorrow is blind
We live one day at a time.
Tom heeft dus ook veel gefietst.
Dezelfde fiets waar hij toen de wereld mee rond ging heeft hij nog steeds, terwijl ik al wel tien fietsen verder ben schat ik.
Sinds een jaar of twintig is hij zich op zijn ideaal gaan storten om de mensen te laten ervaren hoe je op eenvoudige en natuurlijke manier je eigen woning kunt bouwen.
De laatste jaren is de zeshoek zijn favoriete bouwvorm geworden.
In september heeft hij met een paar andere mensen het terrein gekocht waar ik vandaag ben gearriveerd.
De bedoeling is om hier leerprojecten in de toekomst aan te bieden.
Ook gaat hij er een huisje voor zichzelf bouwen.
Tot nu toe is nog steeds zijn auto ook zijn woning.
Er valt veel over Tom en deze materie te vertellen.
Zelf heeft hij er een boek over geschreven en een vervolgboek is ook uit.
Rond vier uur had ik de resterende zesendertig kilometer tot hier afgelegd.
Het was wederom rustig fietsen met mooi weer.
Opmerkelijk vond ik twee windwielen op een dak om energie te genereren.
Vier ezels in een wei vonden omgekeerd mij weer opmerkelijk.
De rivier de Vienne, waar dit departement naar vernoemd is mocht ik over vandaag.
En nu, kwart voor negen mag ik bijna mijn ogen sluiten in Toms " bureau", zoals hij deze caravan noemt.
Eventjes niet kamperen dus.
Een goede nacht gewenst en morgen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten