Ze wekken bij mij een vertederend gevoel op.
Ik beschouw ze hoe ze zijn , hoe ze doen, hoe ze bezig zijn, kortom ik kijk in hun leefwereld.
Het grappige is dat ik dat vaak ook met mensen heb.
Vandaag op weg naar Oss kwam ik er velen tegen, wandelend met hun honden en/ of met elkaar.
Net als hondjes hebben mensen ook hun kleine wereldje om zich heen, hun interesses, hun schattigheden.
Net als hondjes blaffen ze wel eens, de één meer dan de ander.
Net als bij hondjes komt dat vaak uit onzekerheid voort.
Misschien kwam het omdat ik de laatste tijd niet vaak op stap ging dat de mensheid onderweg me zo charmeerde.
Of is het bij deze zieletoestand juist een aanwijzing om meer lijfelijk met die mensen bezig te gaan door bijvoorbeeld het podium van de straat meer op te gaan met de accordeon?
Het doel was boodschappen en Erik en dat is bereikt vanmiddag.
Thuisgekomen tegen de schemering konden nog net foto's gemaakt worden van de witte omhelzing.
De vanmiddag op de stoel gehangen was heeft een bijzonder aanzien gekregen.
Wel moest de koud geworden kachel weer heet worden om de kilte in huis te verdrijven en om het eten te kunnen bereiden.
Maar de warmte is weer terug en mijn trui kan uit en mijn tweede bord eten kan naar binnen.
Een goede avond gewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten