Goedenavond, bonsoir. Toevallig had Nanny gisteravond op haar computer gekeken, die een tijd kapot was geweest, en daar las ze tot haar verrassing op de blog dat ik wilde komen. Ze had verwacht dat ik met die hitte van vorige week snel naar Nederland gefietst was. Ik was van harte welkom. Ze wilde precies weten hoe laat ik er zou zijn in verband met het eten vanmiddag. Nou, het was nog 18 kilometer vanaf mijn kampeerplek en ik vond het een beetje link om de aankomsttijd precies vast te leggen, maar ik gokte erop dat twaalf uur wel zou kunnen. Het lukte ruimschoots, de route bleek meer afdalingen dan beklimmingen te hebben en ik was er half elf al.
Nanny.
Net zoals de vorige keer werd ik zeer hartelijk ontvangen. Maar de vorige keer was er ook een vriend uit Nederland op bezoek, Prem genaamd. Ik vond het een leuke man, van een jaar of tachtig en hij was toen even doof als ik nu ben. Het klikte heel goed tussen ons. Hij was erg spiritueel en vertelde dat hij al enkele jaren bezig was de Baghavad Gita te vertalen. ( Neem me niet kwalijk als ik de naam van dat boek niet goed opgeschreven heb).
Maar drie weken na onze ontmoeting kreeg ik van Nanny te horen dat hij overleden was.
Het gekke is dat ik zijn aanwezigheid heel sterk voel nu ik hier ben. Ik heb altijd de neiging om naar hem te zwaaien als ik kijk naar de plek waar we toen vaak naar elkaar gezwaaid hadden.
Om precies te zijn was het op de hoek van het huis waar hij 's morgens langskwam, waar wij naar elkaar zwaaiden. Zelf zat ik dan bij mijn tent, die nu op dezelfde plaats opgesteld staat.
Nu zwaai ik nog steeds vaak naar hem en zijn aanwezigheid fascineert me. Ik mis het wel dat ik niet even met hem kan praten. Prem, Prem, jongen hoe gaat het? Zou ik willen zeggen.
Reusachtige gele toortsen staan in de tuin, van wel 4 meter hoog.
Opvallend in de tuin vind ik de grote tent die erin staat.
Om de planten te beschermen tegen overvloedige hitte en om ze bij kou wat meer warmte te geven.
Op de status van WhatsApp is een video, waar onder andere de tuin beter wordt bekeken.
Er lopen hier nogal wat dassen rond. Nanny liet me zien hoe hun tandenafdruk in een courgette gezet is.
Zulke scherpe tanden kunnen je vingers er vanaf bijten, als je niet uitkijkt. Nanny raadde me aan een das nóóit te gaan aaien.
Nanny kan niet zo veel meer. Ze heeft pas geleden een beroerte gehad. Haar vriend Paul die ook in Nederland woont is er vaak (nu ook) en hij doet heel veel voor haar, onder andere het zware werk in de tuin.
Een paar dagen geleden was ik bij haar tweelingzus Nonny. Beiden zijn ze heel gevoelig voor straling van zendmasten en dit was voor alle twee de reden om in dit gebied te gaan wonen. De meeste mensen hebben die gevoeligheid niet, of zijn er zich niet bewust van, maar het is voor beiden een hele strijd om zich overeind te houden, ook omdat er weinig begrip is. Als het hele dorp een zendmast wil, terwijl die voor twee inwoners dodelijk is, dan wordt naar hen niet geluisterd.....
Maar voorlopig kan ze hier nog blijven gelukkig. Er zijn wel plannen voor een nieuwe mast, maar het is allemaal nog niet zeker.....
De weg hiernaartoe liet mij een mooie mariagrot zien. Ik wilde een foto ervan maken, maar vond het belangrijker om een weesgegroetje te bidden. Dat deed ik, met op de achtergrond een blaffende hond. Dit alles is te zien en te horen op de status van WhatsApp.
Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer is met u. Gij zijt de gezegende onder de vrouwen en gezegend is Jezus, de vrucht van uw schoot. Heilige Maria, moeder van God, bid voor ons zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen.
Kwart over negen nu. Een uur geleden heb ik al afscheid genomen van Paul en Nanny. Morgenochtend zien we elkaar weer. Ik ga weer lekker slapen in mijn eigen tent en neem eerst nog mijn dagelijkse toetje. Vanmiddag heb ik veel en lekker gegeten van een door Nanny en Paul met liefde gemaakte maaltijd, met veel frietjes. Njam, njam.
Spreuk van de dag.
Niet het vele is goed, maar het goede is veel.
W e l t e r u s t e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten