Goedenavond, bonsoir.
Op het eind van de middag zag ik een mooi huis vanaf een afstand en daar ben ik gaan kamperen. Er was enerzijds wel wat aarzeling, want bij inspectie vond ik het een raar huis, maar anderzijds maakt zo'n huis me ook wel nieuwsgierig.
Vreemd, dat bord daar aan dat (half open) hek. Er wordt gewaarschuwd dat het een privéweg is, waar je niet op mag komen, met uitzondering van aanwonenden. Het lijkt dat ze dat ergens bij een weg weggehaald hebben en het hier ge(mis)plaatst hebben. In werkelijkheid kom je dan op de binnenplaats van dat huis.
En dan staat voor het geheel ook nog een los hek.
Na ampele overwegingen besloot ik de tent maar tussen de twee hekken in te zetten en de fiets tegen het voorste. Zou er iemand komen dan heb ik toch in ieder geval niks verkeerds gedaan.
Natuurlijk ben ik nog wel even binnen gaan kijken. Er ligt weinig troep, zoals in de meeste leegstaande huizen. Maar wel las ik ergens de waarschuwing:
Niet binnenkomen.
Het weerhield me er in ieder geval van om in de open haard vuur te maken voor het warme eten. Dat heb ik maar gewoon buiten gedaan.
Vreemd is ook dit:
Toen ik de binnenplaats betrad leek het me eerst dat ik twee koffers zag en ik dacht dat die van iemand waren die hier woonde. Voorzichtig ernaartoe lopend bleken het twee delen van een lege koffer te zijn en er kwam niemand uit het donkere gebouw gelopen om mij te vragen wat ik hier kwam doen. Dit overkwam me enkele dagen geleden, in Spanje nog, wel, toen ik een leegstaande fabriek betrad waar iemand op de binnenplaats in een oude caravan woonde. Ik maakte toen vrij snel dat ik wegkwam, want hij was niet vriendelijk. Maar hier waren dus geen andere bewoners, anders was ik zeker niet gebleven.
Wel houdt voor de voordeur een prachtige cactus de wacht.
Op de status van WhatsApp meer over deze plek.
Het fietsen was vandaag vooral saai. Een kaal landschap langs het meer van Leucate was iets dat me niet aansprak, ook omdat de lucht grijs was. Het duurde ook heel lang eer er een koffiegelegenheid was. Pas na de lunch bereikte ik het eerste ( en laatste) dorp van vandaag: Sigean, bekend om zijn olifantenreservaat en berucht om zijn muggen. Als ik me daar druk om maak heet dat........
Uitspraak van de dag.
Genetische manipulatie:
Van een mug een olifant maken.
Sigean binnenrijdend zag ik uitnodigend mijn café al staan.
De naam le bar d' en face was goed gekozen. Het café van tegenover, daar fietste ik recht op af. Eindelijk gezelligheid vandaag. De vier mannen op het terras buiten hadden veel plezier samen. Een ervan kwam naar me toe om een praatje te maken. Hij bood me een extra kopje koffie aan, wat de barvrouw aanvankelijk weigerde te verzorgen. Maar dat was waarschijnlijk een grapje, want even later kreeg ik het toch wel voorgezet.
Een ieder wens ik nog een prettige avond.
À demain
T o t M o r g e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten