Goedemiddag. Het is pas kwart voor vijf. Graag ga ik niet 's avonds nog weg. Maar om 7 uur ben ik uitgenodigd bij Ben en Marij in Lamastre om te komen zingen in hun groepje Singing cercle. Ik heb nog niet gezegd dat ik zal komen hoor want een gevoel van vrijheid gaat bij mij boven alles. Het moet wel 5 jaar geleden zijn dat ik ook af en toe meedeed. Het zijn meestal Engelstalige liedjes die gezongen worden. Ik moet nu wel moed verzamelen om te komen want voel me onprettig in groepen met mijn oren die niet verstaan wat er gezegd wordt. Maar ik denk dat ik toch een poging ga wagen straks.
Tot nu toe verliep de dag hier zeer vreedzaam. Ik had veel meer innerlijke rust dan wat ik de laatste tijd gewend was. Ik kon rustig op de ligstoel in de schaduw gaan zitten zonder iets om handen te hebben, maar gewoon contemplatief de omgeving aanschouwen. Vlinders die af en aan vliegen, vaak achter elkaar aan en vele insecten. De vliegen die af en toe op me kwamen zitten moest ik maar op de koop toe nemen.
Geen bloemen dit jaar op Les Costilles, zoals geraniums en petunia's die zomers meestal bij mij op het terras staan. Dit komt vooral doordat ik eigenlijk maar voor onbepaalde tijd hier ben. Na mijn reis in Spanje wilde ik doorfietsen naar Italië, maar zo'n plan verandert meestal als ik thuis ben op deze prachtige plek. Wel laat ik het open om op ieder moment de fiets te pakken richting Nederland, via een of andere route. Daar moet ik in ieder geval deze winter zijn, want mijn paspoort verloopt. Misschien koop ik toch wel één mooie geranium, die ik dan mee vervoer als ik vertrek en die ondertussen hier de vlindertjes kan verblijden.
Maar wilde bloemen zijn er ook hoor.
Sint-Janskruid begint te bloeien, zoals altijd rond de langste dag.
Hiervan staan er heel veel, maar hoe ze heten weet ik niet.
Idem dito.
Mijn trui is ook als een ontluikend bloemetje.
Vanaf dit punt wil ik er een liggende maan in breien, in het zwart.
De schets van de liggende maan. Nog niet helemaal goed, zie ik. Moet wat dieper.
In mijn aantekeningenschrift zag ik gisteren een paar mooie spreuken. Eén ervan:
Spreuk van de dag.
Soms moet je veranderen om jezelf te blijven.
En dan ga ik nu het eten opwarmen van eergisteren dat in de koelkast waarschijnlijk toch wel goed gebleven is.
Op de status van WhatsApp komt vanavond een filmpje, gisteren opgenomen met een trillende camera. Ik hoop dat ie die kuren niet meer heeft of dat ze in ieder geval niet erger worden zodat ik hem niet meer kan gebruiken. Voor mij nu heel belangrijk vanwege de blog en de statusfilmpjes dat ik kan filmen. In ieder geval deed ie tot nu normaal vandaag.
Dag dag.....
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten