Goedenavond. Het moeilijkste van de onderneming markt was vandaag het terugfietsen naar huis vanaf Lamastre. Midden op de dag in de gloeiende zon naar huis terug klimmen. Onderweg was het niet zozeer de vraag wanneer ik voet zou zetten op eigen bodem maar of ik überhaupt thuis kon komen. Echter, op tweederde van het parkoers begint een schaduwrijker stuk en daar kon ik even gaan zitten. Dat was denk ik wel nodig. De limieten van het lichaam kunnen zich best wel eens aandienen. Omdat ik die nog nooit ervaren heb weet ik niet wanneer een grens overschreden wordt. Maar ik ben er, en vanaf vanmiddag 4 uur tot nu 7 uur zit en lig ik hier uit te puffen. Het is ook erg warm vandaag.
De markt was voor Wim en voor mij iets minder sprankelend dan twee weken geleden. Er waren minder marktmensen en ook minder bezoekers. Dat had allemaal te maken met de zogenaamde Ardéchoise, een fietstocht van enkele dagen die massaal bereden wordt. Een beetje vergelijkbaar met de Nijmeegse vierdaagse. Maar de leuke marktmeester, met zijn mooie hoed op was wel weer present.
Hier had mijn baard gekortwiekt kunnen worden, maar daarvoor kwam ik niet. Ik wilde spelen en een beetje een sfeertje scheppen. Helaas werd ik vandaag nogal gehinderd door mijn linkeroor dat regelmatig dichtklapte. Dan kon ik niet zingen en daardoor extra power aan mijn optreden geven. Als ik dan toch wat probeerde te zingen bij luisterende kinderen was het een beetje giswerk. Maar ja, het vuur was er wel en ik heb weer veel geamuseerde gezichten gezien.
Wim zat er in het begin een beetje verlaten bij. Hij straalde niet veel uit en was ook nogal moe naar eigen zeggen. Later werd ie wat helderder in zijn hoofd en uiteindelijk heeft ie toch nog redelijk gedraaid.
De kraam van Wim waar ik even op heb gepast.
Op de terugweg kreeg ik weer heel wat mopjes van hem te verwerken.
Op de terugweg heb ik weer het een en ander gefilmd voor op de status van WhatsApp.
Toen ik op tweederde van de zware fietstocht terug naar huis in de schaduw zat te rusten werd ik weer eens belaagd door een vlinder.
Het laatste derde deel van de 6 kilometer beklimming, met meer schaduw in het vooruitzicht, daar zag ik na de rustpauze niet meer tegenop.
Het zongedeelte lag grotendeels achter me.
Gelukkig vind ik thuis zoveel schaduw als ik wil. Ook de boom voor de hoofdcaravan, waarvan ik een maand geleden dacht dat ie dood aan het gaan was is toch springlevend.
Zometeen mag ik verder rusten.
Het volgende is een wijsheid die uit de voetbalwereld komt.
Spreuk van de dag.
De wedstrijd is pas afgelopen na het laatste fluitsignaal.
Tot morgen.
À d e m a i n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten