Bonsoir, goedenavond.
Vanmorgen was ik op bezoek bij de buren Michel en Annie, die morgen weer terug reizen naar hun eerste huis in de Elzas. We hadden het er nog over dat een dag vol van verrassingen kan zijn en dat je daarvoor open moet staan. Wie weet hoe voor mij deze dag nog zal verlopen, zei ik. De afspraak met hun dat ik vandaag om half elf zou komen was vorige week al gemaakt en daar zat ik al tegenaan te hikken. Niks voor mij als iets vastligt, terwijl veel mensen, en zij ook, zich graag willen voorbereiden op de komst van iemand. Toch ben ik in mijn leven zeker al wel drie keer onverwachts aan komen waaien bij hen in de Elzas. Meestal bedacht ik deze inval zelf ook pas op het laatste moment, een dag of slechts enkele uren eerder.
Na hen ging ik naar Lamastre voor boodschappen en teruggekomen kwamen weldra Wineke en Bruno onverwachts op bezoek met het plan om een naambordje voor hun huis te schilderen. Toevallig was ik gisteren begonnen mijn verf en wat daar nog van bruikbaar was te bekijken. Ik was bij de goedkeuring van rood, oranje en wit gebleven. Meteen maar aan de gang gegaan: een plankje van multiplex gevonden, met de figuurzaag er vorm aan gegeven en Bruno is aan het schilderen gegaan op de basiskleur die ik eraan gegeven had.
Bruno nauwgezet aan het schilderen.
Daru dessous, zo luidt de naam van het huis van Bruno en Wineke.
Hier ben ik bezig het bordje een basiskleur te geven.
Het een en ander kon gebeuren met onder andere de nieuwe penselen die onderdeel uitmaakten van de boodschappen die ik vanmorgen in Lamastre deed. Toevallig kwam ik ook op het idee om de ingrediënten te kopen voor een ratatouille. Wim had namelijk gebeld en aangekondigd dat hij morgen zou komen en misschien wil hij dan wel mee-eten. Nu zij onverwachts kwamen heb ik hun uitgenodigd om de maaltijd vanavond te komen nuttigen. Morgen kan dan Wim aanschuiven.
Wineke, Bruno en ik aan tafel.
Hondje Zsuki was ook van de partij, een zeer enthousiast en aanhankelijk dier. Hij gaf een demonstratie van hoe hij rennen kan.
Op de status van WhatsApp loopt ie zijn poten onder zijn kont vandaan, zoals dat een Brabantse uitdrukking is voor iemand die superhard rent, maar dan met benen in plaats van poten. Ook zie je Bruno bezig zijn huis te schilderen, of althans de naam ervan.
Nu nog een paar foto's van bloemen die ik tussen Lamastre en hier veel gezien heb.
Er zal vast wel iemand weten hoe ze heten.
De velden staan er vol van.
Ton Lemaire is een man die ik via Frans ken, maar nog nooit zelf ontmoet heb. Hij leeft teruggetrokken in de Bourgogne. Frans gaat er komende mei naartoe en hij heeft me een krantenartikel over deze man gestuurd. Daaruit licht ik deze......
Uitspraak van de dag.
Voor wie interesse heeft volgt hier ook de hele tekst.
Ik wens u verder nog een prettige avond en voor straks:
W e l t e r u s t e n.
Bonne Nuit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten