Goedenavond, bonsoir.
Een ander monnikenwerk biedt zich aan: Het met naald en draad dichtnaaien van een lekker warme slaapzak, waarvan de rits het begeven heeft.
Een van de voorwaarden om op reis te gaan was het dakdekken van de gastencaravan en daar is gisteren ongeveer aan voldaan.
Die slaapzak moet ook in orde gemaakt worden, want die is wel nodig in de winter, ook in Spanje. Samen met een andere slaapzak gaat ie dan mee. Zoals vaak denk ik dat een reis wel past in deze periode terwijl ik tegelijk zo graag hier ben en helemaal niet weg wil gaan. Maar zoals ik gisteren aan iemand schreef: Als de reisengeltjes me roepen om op reis te gaan, dan moet ik wel gehoorzamen.
Dan is het ook nog zaak om wat te plannen. Het is nu november. Wat ik het liefste doe, dwars door de binnenlanden van Spanje naar het zuiden te koersen, daar is het nu te laat voor. De kans is te groot dat ik op 1000 meter hoogte in de kou en/of de sneeuw terecht kom. Vriendin Annette en Thea zijn rond de kerst aan de Costa del Sol en we willen elkaar daar weer ontmoeten, net zoals twee jaar geleden. Om het rustig aan te doen heb ik minstens een maand nodig voor die 1500 kilometer.
Maar het voelt ook weer als jammer om nu weer te gaan van deze plek, waar zoveel mooie dingen gedaan kunnen worden, zoals het weer meer kleur geven. Vele spreukenbordjes en vlinders zijn aan het afbladderen. Ben vandaag begonnen te kijken wat er van mijn verfvoorraad nog goed is. Niet veel meer, en ook de kwasten zijn in een lamentabele staat.(lamentable is Frans voor droevig). Komt vooral ook door mijzelf. Laat alles maar buiten liggen, meer dan een jaar lang dit keer.
Na enig speurwerk vond ik deze miserabele kwasten terug tussen de bladeren en het gras.
Hier staan er ook een paar, met hun steel in een plantenbak geplant. De ene is zijn kop al kwijt.
Al jaren geleden verkocht de Hema nog verf en van goede kwaliteit.
Nog steeds valt er met de restjes verf die nog in de potten zitten door mij te schilderen.
Met de nodige moeite heb ik vandaag toch al iets kunnen bereiken.
De vraag is nu of ik achter nieuwe verf aan zal gaan, die hier moeilijker te vinden is dan in Nederland, zeker voor kleinere hoeveelheden. Want als ik straks wegga en na de winter terugkom is er kans dat het zaakje vorstschade heeft opgelopen. Maar als ik blijf...... En zo hink ik dus op twee benen.
Het was vandaag iets minder warm en zonnig dan voorheen, maar prima weer om buiten door te brengen.
In afwachting van de zon vanmorgen.
Het verdwijnende daglicht.
Op de status van WhatsApp staat nu een filmpje van vorige week toen ik nog in bed lag en een vogel al druk bezig was in een boom tegenover mijn slaapvertrek.
Spreuk van de dag.
Welterusten straks.
B o n n e N u i t.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten