Goedenavond, bonsoir. Het was vandaag een drama omdat ik helemaal niet wist hoe ik weg kon komen. En eigenlijk wilde ik niet weg, maar toch was de innerlijke push zo sterk, dat ik eraan moest gehoorzamen.
Maar zoals ik gisteren al schreef, ben ik eenmaal vertrokken en zet ik een streep achter Les Costilles, dan is er daarna meestal geen centje pijn meer.
Toch waren de eerste kilometers een martelgang. Met de grootste moeite kon ik de fiets omhoog duwen over een steil weggetje. En tegelijkertijd was het plan om morgen de markt van Privas te halen mission impossible
geworden vanwege de veel te late start. De zon waar ik naartoe fietste was al erg dicht bij de horizon, en 50 kilometer doe je niet in een paar uurtjes in dit heuvellandschap. Daartoe zou ik voor 1 uur hebben moeten vertrekken en het was veel later toen ik eindelijk het gevoel kreeg dat ik klaar was. De fiets was zwaar beladen dit keer. Ik heb er toch rekening mee gehouden om de tournee van twee dagen uit te kunnen laten lopen tot een reis naar Spanje. Nu ben ik de zaken maar om gaan draaien: richting Spanje fietsen voorlopig en af en toe wat spelen onderweg.
Voor morgen zit er toch nog wel een markt in, die is 15 kilometer voor Privas en is waarschijnlijk klein.
De dag begon vandaag toverachtig op Les Costilles.
Nevelen dansten door het dal en lieten de ochtendzon twijfelen .
Later toen de zon hoger was bleef deze zon ook nog even een rand(ver)schijnsel.
Op de status van WhatsApp zie je de nevelen bewegen.
Ook onderweg heb ik tussen het zwoegen door mooie plaatjes geschoten.
De hoge Ardèche ontvangt de laatste zonnestralen
De zon bijna onder. Erg koud en Heilige Anthonius, zoek gauw een plekje voor me, alstublieft.
Hier geen wilde zwijnen die naar me komen kijken, maar keurig afgehekte varkens.
Dit was nog vlak bij huis.
Tja, het is nog een beetje unheimisch nu, zo in die koude tent. Het komt ook omdat ik vanavond hier geen vuurtje gemaakt heb. Daarmee voelt het meteen veel huiselijker. Maar warm gegeten had ik thuis al in het kader van het opmaken van de restjes. En nu kon ik ook wat langer doorrijden tot in de schemering.
Erg veel etenswaren had ik trouwens meegenomen. Onder andere twee maal 8 bekertjes joghurt. Onderweg ben ik blijkbaar een zo'n set van 8 bekertjes verloren, die ik er met moeite nog ingepropt had alvorens te vertrekken. Dit keer ben ik blij met verlies.
Spreuk van de dag.
Oost west, thuis best.
Welterusten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten