Goedenavond, bonsoir.
Niet vanuit de tent in de buurt van La Voulte, waar morgen markt is maak ik mijn verhaal op. Het lag een groot deel van de dag in de bedoeling om tegen drie uur op de fiets te stappen. Ik werd vooral afgeremd in de voorbereidingen door de twijfel of ik ja dan nee de mogelijkheid open moest laten om in plaats van drie dagen ook drie maanden hier weg te gaan. En dan heb je natuurlijk veel meer te regelen en ook mee te nemen. Dus heb ik reeds het katoen uitgezocht wat mee moest om onderweg mijn trui af te breien.
Al deze achterliggende bolletjes zullen mee moeten om in hetzelfde kleurenpatroon te blijven van de rest van de trui.
Om mijn nogal verwarde geest meer rust te geven heb ik tussendoor ook weer veel tijd besteed aan breien en tekenen, wat meditatieve bezigheden zijn.
Een tweede mouw wordt uit de hoge hoed getoverd.
De 9 en de 6 zijn er bijna uit.
Lange tijd zat vanmiddag het alternatieve plan in mijn hoofd om morgen heel vroeg te vertrekken, zodat ik die markt van La Voulte toch kon halen. Daar zie ik nu inmiddels ook weer vanaf omdat ook voor een tourneetje mijn spullen nog niet klaar op de fiets zitten.
Nu is alleen nog een tournee van twee markten mogelijk. 50 kilometer noordwaarts in Annonay is zaterdag een grote markt, die ik graag weer eens een keer wil doen. Misschien lukt het dan om morgenmiddag te vertrekken. Hier morgen op mijn gemakje de dag te kunnen beginnen is wel weer een mooi vooruitzicht.
Een aloud Frans spreekwoord verwoordt zo ongeveer hoe ik me voel.
Spreuk van de dag.
Partir c'est mourir un peu.
Dit betekent: Vertrekken is een beetje sterven. En ik denk dan vaak erbij, als ik weer ergens de boel achter me laat: Er komt een tijd dat ik voor het laatst hier wegga, en die laatste keer zou nu al kunnen zijn. Ja, ooit, en binnen niet zo'n lange tijd zal ik ook afscheid moeten gaan nemen van mijn leefwereld die aarde heet.
Maar mijn ervaring is dat als ik eenmaal weg ben, ik ook deze melancholie achter me laat. Zo zal het denk ik ook gaan als ik gestorven ben: gezellig weer op reis in een andere dimensie. Hierbij heb ik dan een eigen variant gemaakt op bovenstaande spreuk.
Mourir c'est partir un peu.
(Sterven is een beetje een reis gaan maken)
Vandaag staat op de status van WhatsApp nog een filmpje waar Wim de hoofdrol speelt.
Hij mist wat ruggengraat en is daarbij jaloers op vissen die wel veel graat hebben.
Ook gaat hij door de hemelpoort......
.........maar dat is een hels karwei.
Een prettige avond is mijn wens.
Bonne soirée.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten