In hotel Los Habaneros in Cartagena. Koken op het toilet.

 Buenas Tardes,  goedenavond. 

Nu vanuit een hotelkamer in Cartagena. Er zat niet veel anders op. Voor Frans was het erg nodig. Hij had pijn aan knieën, rug en heup en om te herstellen is zo'n herberg erg belangrijk. De vorige keren dat Frans een hotel nam kon ik ondertussen kamperen op een mooi plekje in de buurt, maar vandaag was dat veel gecompliceerder, vooral omdat het hard waaide en er morgen veel regen wordt verwacht. Voor mij was het praktischer om Frans te volgen, en zo ben ik vandaag ook in hotel Los Habaneros beland.

Daar ligt mijn tent. Hoeft niet opgezet te worden.

Het eten klaarmaken ging vandaag op het gasje. Er werd mij gewaarschuwd dat dat eigenlijk niet mag in een hotelkamer. Bijvoorbeeld zouden er dan etensgeuren in de gordijnen kunnen trekken. Daarvoor vond ik een oplossing: koken op het toilet.

De spinazie staat op.

Om 5 uur werd Frans verwacht voor het avondeten in hotel Los Habaneros. 

Frans liet het zich goed smaken.

Natuurlijk willen we nu ook zoveel mogelijk gebruik maken van de faciliteiten in een hotel. Bijvoorbeeld worden alle powerbanks en telefoons opgeladen. Maar ook kunnen de kleren gewassen worden. De shampoo die hier ligt voor de haren kan ook gebruikt worden voor T-shirts, broeken en kousen.

Daar hangt mijn was, nog kletsnat. Maar er ligt hier een geavanceerde oplossing voor het drogen:

En natuurlijk ben ik zelf ook onder de douche geweest.

Op de status van WhatsApp meer over ons verblijf in hotel Los Habaneros. 

We zijn even boodschappen wezen doen en we kwamen langs een wonderlijk gebouw.

Scholen van de wonderbaarlijkheid.

Op de muur stond onder andere deze......

Spreuk van de dag 

De vrijheid leer je door haar uit te oefenen.

De volgende stond er ook, maar die snap ik niet helemaal. 

Voeten en vleugels worden met elkaar vergeleken in deze spreuk. 

Gevleugelde voeten zie ik hierin.

De etappe van vandaag is dus geëindigd in Cartagena, wat in aantal kilometers niet ver was vanaf de kampeerplek, maar die wel een enorme klim in zich had. De combinatie met een stormwind waar we tegenin moesten was voor beiden zeer zwaar. Regelmatig moesten we even stoppen om op adem te komen, maar terugkijkend verschenen er mooie plaatjes op ons netvlies.

Morgen dus veel regen, en we blijven dan mooi nog een dagje hier. Maar daarna zijn de voorspellingen ook niet rooskleurig. 

Alle dagen regen, de hele volgende week.

Nou ja, we zullen kijken hoe het vanaf zondag verder gaat. 

Welterusten 

B u e n a s   N o c h e s. 

Ontmoeting met Ton en Rian veel anders dan gedacht.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Ik opgelucht, terwijl Frans een domper heeft. We waren vanmiddag rond 1 uur bij het huis van Ton en Rian. Ton is een broer van de ex van Frans. Frans had er al heel lang naar uitgekeken om hier een warm nestje te vinden voor een paar dagen. En tegelijkertijd zag ik er tegenop om de drie dagen die Frans voor ogen had daar uit te zitten,  afhankelijk van de gastvrijheid van anderen. Bij dezen speelde heel erg mee dat vanwege mijn slechte gehoor het voor mij heel erg inspannend en stresserig is om in een groep te verblijven. En dan drie dagen lang......Oh jee!

Ik had gisteravond een uitvlucht bedacht. Aangezien hun huis maar op 15 kilometer afstand van onze ruïne van afgelopen nacht ligt zou ik, na mijn gezicht te hebben laten zien daar terug kunnen keren om daar mooi ondertussen een paar dagen te kunnen bivakkeren, lekker onafhankelijk en op mijn eigen manier. Maar toen ik vanmorgen zag dat er vanaf zaterdag veel regen wordt voorspeld, terwijl het zonnetje vanmorgen ook al niet zo lekker scheen zakte mijn plan weg en besloot ik om mijn beste beentje voor te zetten en maar te kijken hoe het bij die mensen zou gaan.

Het was bijna 1 uur toen we na wat zoeken bij de poort waren.

Na onze fietsen neergezet te hebben pakte ik de accordeon uit de fietstas en speelde een aantal liedjes. Maar niemand kwam opdagen,  ook niet toen ik drie keer gebeld had. Misschien zijn ze boodschappen doen om eten in te slaan om hun gasten te verwennen? Toen we de mensen opbelden kregen we te horen dat we naar het dorp moesten komen, naar een café bij de kerk.

En daar was het weerzien na 33 jaar tussen Frans , Rian en Ton. Op de status van WhatsApp is meer te zien.

We werden getrakteerd op eten en drinken, dat wel, maar verder ging hun gastvrijheid niet.

Frans had er helemaal op gerekend bij hen een paar dagen uit te kunnen rusten van de vermoeienissen van de reis, maar in de loop van de middag moest ie toch weer op de fiets stappen. Vanavond heb ik weer voor hem en voor mezelf gekookt op een plekje naast een ruïne, waar ik veel meer in mijn element ben dan in een sjieke villa waar ik me erg in moet spannen om alles te verstaan wat er gezegd wordt. Nu op dat terras hoefde ik dat maar een uurtje vol te houden. 

De mussen hadden er hun eigen onderonsjes. 

Het plan van Frans is nu om voor morgen in de buurt van Cartagena een hotelletje te vinden, want lichamelijk vooral is ie aan rust toe. Rug,  heup en knieën vragen erom. Wat ik dan doe is nog de vraag. Overmorgen wordt er veel regen verwacht, dus misschien beter dat ik ook maar overstag ga......

Vandaag is Frans nog te gast op het terrein rond deze ruïne 

En er werd eten gekookt op een houtvuurtje. 

De avondzon schijnt over de Middellandse Zee. 

En Gertje gaat nu aan zijn toetjes beginnen.

Welke spreuk vanavond?

Spreuk van de dag 

Niemand is slim genoeg om zijn eigen domheid te verbloemen. 

(afkomstig van Andries)

Buenas Noches 

Goedenacht. 

Tijdens zware klim kreeg Frans lekke band. Ook zijn achterbagagerek brak af. Eten bij het haardvuur van een oude bekende ruïne.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Eind goed, al goed. We zijn bij de ruïne waar ik op de heenweg bespioneerd werd door drones. Frans stemde ermee in om op deze door mij geliefde plek onze tenten neer te zetten. Mijn op de zon gerichte leunstoel stond klaar voor het huis, terwijl binnen bij de open haard de andere leunstoel op ons wachtte.

In het huis wat mijn huis had kunnen zijn was Frans vandaag mijn gast. Alsof ik hier altijd gewoond heb had ik het eten op mijn vertrouwde haardvuur weer snel klaar.

Bon appétit, Frans, ofwel: Eet smakelijk. 

Het huis van de buitenkant met de uitnodigende leunstoel naast de voordeur.

Eind goed al goed, want het was nogal een bewogen dag. Er moest flink geklommen worden en Frans had weer pech: Zijn voorband ging lek zo halverwege een zware klim. Hij moest hem repareren op een onhandige plek. En omdat zijn wielen schijfremmen hebben was het passen en meten om dat voorwiel er weer precies goed in te krijgen. Ik zat ondertussen op het einde van die klim op hem te wachten, zoals meestal, maar omdat het nu erg lang duurde eer Frans verscheen begon ik me zorgen te maken: Ik was bang dat ik m per ongeluk niet voorbij had zien komen, omdat mijn fiets en ik niet zo duidelijk in het zicht waren. Maar toen kwam er een app en wist ik dat het een pechgeval was.

Ook mij had het veel moeite gekost om boven te komen, maat daar had ik dus alle tijd om bij te komen en ondertussen foto's te maken van wat achter en onder me lag.

Vanaf zeeniveau opgeklommen tot ongeveer 400 meter.

Ook had ik er praatjes met andere reizigers: een Oostenrijks stel op motoren en een stel 

Duitsers, die hun auto even neerzetten om van het uitzicht te genieten. 

Toen ik van Frans vernam dat hij na het pechgeval weer aan het lopen was ben ik m tegemoet gelopen. 

Een van de twee eenzame cowboys,  zoals wij mekaar wel eens noemen, duwt zijn paard omhoog.

Een voorzichtig duwtje in de rug van het paard, niet te hard, want dan gaat het beest steigeren. 

Vanmorgen toen de route nog vlak was zagen we een kleurrijke groep mensen aan het werk in het groen: bezig met het oogsten van kolen.

Op de status van WhatsApp is deze bedrijvigheid in beeld.

Intussen zijn we de familie van Frans tot op 15 kilometer genaderd.  Morgenmiddag komen we als het goed is aan en we denken er drie dagen te blijven. 

Woord van de dag. 

S U E R T E.

(Betekent  g e l u k  in het Spaans en dat kun je elkaar toewensen)

Maar het tegengestelde van geluk is pech. Want behalve het probleem van de lekke voorband van Frans zijn fiets is het nu ook mis met zijn achterbagagerek. De aanhechting heeft het begeven. Maar met de nodige improvisatie denkt Frans het weer in orde te kunnen krijgen. Bovendien zijn we morgen bij Ton en Rian,  zoals de mensen heten waar we naartoe gaan. Die hebben vast wel materiaal om mee te repareren. 

Toedeloe 

Tot Morgen. 

Paul nodigde ons uit op terras, daarna afscheid. Rustig verder gefietst op vrij vlak traject.

 Buenas Tardes. Goedenavond. 

Frans is gemakkelijk met kamperen en daardoor hadden we vandaag ook weer snel een plekje. Het dreigde zelfs een beetje met regen en inderdaad viel er een buitje, juist op het moment dat het etenstijd was. Ook daar kan Frans heel goed tegen. Hij was juist content met een beetje afwisseling in het weer. Hij pakte zijn paraplu en at daaronder zijn bordje leeg, terwijl ik de tent in ging met mijn bordje.

Vanmorgen hebben we weer afscheid genomen van Paul, die ons daartoe uitnodigde op het terras van café Monica in het dorp dat vlakbij zijn camperplaats ligt.

Frans en Paul kunnen het goed met elkaar vinden.

Paul was op zijn motor gekomen, die hij bij zijn camper had staan.

En daar gaat ie weer. Tot een volgend keer. Don't know where,  don't know when.

Hier mocht ik ook even uitproberen hoe het zit op een motor.

Op de status van WhatsApp meer over onze ontmoeting. 

Het was vandaag rustig, relaxed fietsen. Niet veel verkeer en maar weinig klimmetjes. Op een mooi uitzichtpunt stond een bankje en Frans is daarop zittend in slaap gevallen. 

Mooi uitzicht. 

Snurk, snurk.

Op de status van WhatsApp komt een filmpje rondom slapende Frans.

Vandaag heb ik niks horen knappen in mijn achterwiel, terwijl het aantal gereden kilometers groter is dan dat van gisteren. Hopelijk kan ik dat nog vele dagen zeggen.

Ons tentenkamp in opbouw vanavond. 

Na het buitje is er een mooie lucht te zien.

Spreuk van de dag (van Maya)

Niemand verdwaalt op een rechte weg. 

Welterusten 

B u e n a s   N o c h e s. 

Paul bezocht bij zijn camper op het strand. Nu kamperen in een bos aan zee.

 Buenas Tardes. 

Hallo hallo, daar ben ik weer. Laten we er maar een dansje van maken op het ritme van de golven van de zee.

We staan gekampeerd in het bosje aan zee, waar ik op de heenweg ook kampeerde, niet ver van de camper van Paul. 

Vanaf de weg moet je eerst een geoogst kolenveld door om in het bos te komen. 

Frans vond het ook een prima plek en laadt hier zijn fiets af.

Ontdaan van hun lasten staan onze fietsen broederlijk naast elkaar en houden de boom in het midden. 

Een blik in het bos.

Er waaide een flinke wind door de bomen heen en daarom heb ik maar eens in de tent gekookt. Een heel riskante onderneming,  want ik moet de pan met een hand vast houden en al die tijd geconcentreerd zijn. En het duurt vreselijk lang voordat het eten aan de kook is, vergeleken met hoe dat op mijn snelle vuurtjes gaat. Maar we hebben weer lekker gegeten.

Daarna de zee van dichtbij aanschouwd.

The old man and the sea.

Dansen op het ritme van de golven van de zee. 

Daarachter ligt Afrika, mijn trui zegt het al.

Paul was zoals gewoonlijk weer heel gastvrij. Toen we rond twee uur kwamen aangereden  werden we meteen getrakteerd op een gezond schaaltje fruit. Daarna maakte hij koffie.

Onze powerbanks werden meteen aan de beademing gelegd.

Een speciale fietsenstalling heeft ie voor ons gefabriceerd. 

Paul heeft een originele manier gevonden om bananenschillen te drogen. 

Voor morgenochtend heeft Paul ons uitgenodigd in een café om daar hapjes te eten met koffie erbij.

Vandaag zwaaide Paul ons hier uit.

Er was vandaag maar een korte afstand af te leggen door ons. Grotendeels gebeurde dat langs de zee, een situatie die Frans voor zich zag toen hij in Nederland besloot om het avontuur met mij aan te gaan. Een paar klimmetjes waren er ook bij en op het hoogtepunt van een ervan namen we plaats op een bankje bij een kapelletje. 

De afstand was trouwens te kort om nog een spaakbreuk op te leveren. Een klein beetje hoop js er wel dat het volgende knapgeluid nog heel lang duurt.

Iemand vroeg ooit aan Frans waarom hij geloofde. 

Vraag en antwoord van de dag. 

Vraag: Waarom geloof jij?

Antwoord Frans: Niet geloven is voor mij veel moeilijker. 

Een prettig vervolg van de avond gewenst.

Zo begon vandaag de dag.

De spakenknapperij is weer begonnen. Verder gekomen dan gedacht: Morgen ontmoeting Engelse Paul.

 Hola, Buenas Tardes. 

Het traject vandaag ging veel vlotter dan hetzelfde traject op de heenweg. Toen moest er geklommen worden vanaf de zee en daarna was er maar een beetje afdaling. Dit alles tegen een stormwind in. Vandaag was er geen wind en we hoefden maar een beetje te klimmen om daarna weer tot de zee af te dalen. Het liep echter spaak toen we bijna beneden waren. Ik hoorde een tikje, keek naar het achterwiel en zag dat het lichtelijk zwalkte. 

Oh jee, voor de tweede keer is er dus een spaak gesprongen bij deze fiets, die ik tweedehands gekocht heb en waar ik zo blij mee ben.

Ik ben even doorgelopen tot waar de reparatie kon plaatsvinden en even later stond de fiets weer op zijn kop.

Frans vond het interessant te zien hoe ik de spaak verving. Het waren er zelfs al twee, die gesprongen waren. Zoiets heeft Frans zelf nog nooit meegemaakt. Maar ik heb er intussen al veel ervaring mee. Hij heeft de spuitolie in zijn hand, die hadden we nodig om de reservespaken die ik bij me had los te maken uit de nippels.

Op de status van WhatsApp staat Frans aan de wielen te draaien voor de grap.

Op een ander filmpje komt hij uit het huis waar wij afgelopen nacht 'gelogeerd' hebben.

"Ik ben het huis uitgezet", is zijn verklaring op het filmpje. 

Vanmiddag gebeurde het weer, dat er een spaak knapte. Dit is dan waarschijnlijk het begin van het einde voor mijn achterwiel. Omdat het al vrij laat was vond ik het beter om te lopen naar een plekje waar ook meteen gekampeerd kon worden.  En mooi, Frans die doorgefietst was had precies het plekje gekozen dat ik voor ogen had,  kijkend op Google Maps.

Toen ik om het hoekje keek had Frans daar het zooitje van zijn fiets al gedeponeerd.

Mijn fiets werd daarna ook snel afgeladen. 

Toen het eten stond te pruttelen ging de fiets weer op zijn kop. Het kon maar gebeurd zijn, liever nu de reparatie dan morgenochtend. Maar ik heb er nu een zwaar hoofd in. Nu de spakenknapperij eenmaal ingezet is, zal die waarschijnlijk niet meer stoppen,  zo leert mijn ervaring met andere wielen. Een nieuw wiel dus ergens zien te kopen is het enige wat er nog op zit. 

Vanmiddag toen ik zo mijmerend de fiets de weg omhoog duwde kwam er ook een andere fietser aan, die toevallig ook een spaak kapot had, maar wel van zijn voorwiel, en hij had geen bagage voor.

Daar komt de man aangefietst, in de groene trui.

Frans, die hem eerder ontmoette had hem gezegd dat ik hem misschien wel kon helpen. Maar daar stond ik nu helemaal niet voor open en zeker wilde ik hem niet een van mijn twee resterende reservespaken geven. Mijn zwaarbeladen achterwiel is belangrijker dan een voorwiel waar geen gewicht op rust. De man stelde iets voor wat ik niet goed begreep. We moesten hem volgen. Maar boven op het eind van de klim had de man niet meer gewacht,  en dat vond ik niet erg. 

Bijna boven gekomen zag ik zo neer op de afgelegde weg en de tijdelijk achtergelaten zee.

Lopend afdalend kwam ik op het dieptepunt dus Frans weer tegen die zijn spullen al van de fiets had gegooid. Even later was ie zijn tent aan het opbouwen. 

Weinig mensen die ik ken, die zo gemakkelijk zijn met kamperen als Frans. 

Frans zei dat ie het wel eens fijn vond om in een restaurant te eten en dan 's avonds wat door te rijden. Dat laatste doe ik liever niet. Maar als lunch wat eten in een restaurant en dan 's avonds mijn normale ritme volgen vind ik een prima compromis. 

En zo heeft Frans vanmiddag frietjes op en ik een pizza en heb ik vanavond weer uitgebreid gekookt op houtvuur. De volle pan is weer helemaal opgekomen. 

Morgen gaan we Engelse Paul ontmoeten bij zijn camper aan het strand.

Andries heeft in de aanbieding de volgende.......

Spreuk van de dag 

Wie vooruit wil kijken moet achteruit lopen.

Tot morgen 

Hasta mañana.