Drie uur: Aankomst Frans in Nerja. Naar mijn plek gelopen, 6 kilometer, met mijn fiets als pakezel. Hij kampeert beneden, mijn rots te gevaarlijk.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Hij is er, onze Frans, na een lange reis van wel 4 dagen met nogal wat hobbels. Maar die vat hij positief op. In het begin had hij wat stress, toen het mis ging met overstappen en hij andere routes moest regelen. Maar algauw besloot hij om zich te ontspannen en dan loopt alles zoals het lopen moet.

Gisteravond kwam zijn trein pas om elf uur aan in Almeria, maar toch vond hij een goedkoop en gezellig pensionnetje. Vandaag heeft ie weer genoten van de drie uur durende busreis van Almeria naar Nerja. Een minuut of tien voor drie stapte hij vanmiddag uit de bus.

Ja, daar is ie, onze Frans!

Ik was op tijd om hem te verwelkomen gelukkig. Deed eerst nog boodschappen. Frans heeft een karrenvracht aan spullen meegenomen en die werden allemaal op mijn pakezel gebonden.

Eerst hadden we in Nerja koffie gedronken en er wat tapas bij gegeten, daarna begonnen we aan de voettocht van 6 kilometer tot mijn plekje waar ik inmiddels al drie dagen door heb gebracht.

Frans blijkt een likdoorn te hebben onder een van zijn voeten en daarom liep hij als een oud mannetje. Nou ja, hij is ook al 74.....

Vol verwachting klopte mijn hart toen we op het eind van de middag het pad bereikten dat naar mijn idyllische plekje leidt. Wat zal hij versteld staan van dit voor mij mooiste plekje op aarde! Maar dat viel tegen. Op de eerste plaats kostte het hem al heel veel moeite om de rotsblokken te beklimmen die tot het hoge terras leiden. En verder was zijn eerste gevoel dat het er veel te eenzaam is voor hem, te ver van de mensenwereld. Hij voelt zich prettiger als hij ruimte om zich heen heeft en mensen kan zien, of in ieder geval gemakkelijk kan ontmoeten. Voor vanavond besloot hij om zijn tent in ieder geval beneden te zetten, aan de voet van de rots waarop mijn tent staat. Hij vertelde dat hij 's nachts wel eens slaapwandelt en hij wil het risico niet aangaan om dan het ravijn in te lopen.

Toen ben ik snel gaan handelen, want het was al heel laat geworden. Boven eten gekookt op een vuurtje en toen het al volop aan het schemeren was heb ik de volle pan naar beneden gebracht, waar Frans inmiddels geïnstalleerd was met zijn tent. Een lampje brandde aan de voordeur ervan en ervoor had hij uitnodigend een groot zeil uitgestald als tafelkleed. 

En na het eten ben ik met mijn koplamp aan het hoofd weer de rotsblokken opgeklommen. Helemaal achter op het dagelijkse schema ben ik om 8 uur pas met het schrijven van deze blog begonnen. 

Hoe en wat we nu de komende tijd gaan doen is nog niet duidelijk. Mijn idee dat Frans hier prachtig een maand op de rots wil gaan zitten mediteren is gelogenstraft. Maar zelf wil ik toch zeker niet binnen de kortste keren weg van hier. 

Morgen zullen we in ieder geval grotendeels samen hier doorbrengen.  Voor eten en drinken heb ik gezorgd. Er is wel een café voor koffie in een dorpje tussen Nerja en hier. Daar gaan we heen als het open is. In Spanje zijn op zondag veel gelegenheden gesloten. Maar ik heb oploskoffie gekocht en morgenochtend kom ik een thermosfles vol naar Frans brengen, terwijl ik thee voor mezelf zet.

Op de status van WhatsApp zie je Frans uit de bus stappen en over de weg lopen. Hier werd hij hartelijk begroet ook door maan en Venus 

De maan, met daarboven Venus. 

Hieronder nog enkele foto's van vanmorgen hier,  waar een halsstarrige wolk een uur lang de zon tegenhield:

De wolk wilde maar niet wijken en noopte me zelfs om even mijn winterjas aan te doen, maar uiteindelijk heeft ie toch de aftocht geblazen. 

Spreuk van de dag 

Wees niet bang om bang te zijn.

T o t   M o r g e n. 

Hasta Mañana.