Vandaag ontmoeting met Paul op het strand Vera Playa. FUEGO NO. (vuur maken mag niet)

 Buenas Tardes, goedemiddag. 

Het eten staat op op mijn gasje. Het kampeerplekje vandaag is in een bos vlakbij zee. De kans is aanwezig dat een vuurtje te veel gezien wordt, want het strand is bezaaid met campers. Daarom heb ik het zekere voor het onzekere genomen. 

Heel dichtbij staat Paul met zijn camper. Vandaag was ons weerzien.

Op dezelfde plaats als twee jaar geleden vond ik Pauls camper weer terug.

In de meest comfortabele stoel mocht ik plaatsnemen, de koffie binnen handbereik. 

Beter kun je het niet hebben. 

Na de koffie werd de lunch opgediend. 

Paul is een Engelsman die in Bretagne is komen wonen. Voor zijn gezondheid zijn rust en schone lucht belangrijk, daar hij neiging heeft tot het astmatische. In mei van het vorig jaar ben ik hem daar op komen zoeken op mijn weg van Nederland naar de Ardèche. Twee jaar geleden hebben we elkaar hier op het strand voor het eerst ontmoet.

Nadat ik boodschappen gedaan heb vanmiddag kwam Paul mij bezoeken bij de tent in het bos.

De status van WhatsApp laat nog het een en ander zien.

Vanmorgen op het magische plekje waar ik stond kwam heel mooi de zon op boven de zee. 

Zoals gewoonlijk heb ik toen vrij snel mijn ochtendvuurtje gemaakt voor de thee. Toen ik enkele uren later bijna klaar was met inpakken kwam een auto het erf op gereden. Er stapte een agent uit. Ik dacht, wat zullen we nou krijgen en ik legde uit dat ik op reis was met de fiets. De man wees naar de vuurplek........

.........en zei:   f u e g o   n o .

Ik bood in gebaren mijn excuses aan en gelukkig stapte de man weer in de auto en reed weg.

Hoe kun je in deze kale omgeving nou een brand veroorzaken, was mijn gedachte en ook, hoe kan zo iemand nou weten dat hier twee uur geleden een vuurtje is geweest. Vanaf de weg beneden kon je mij al helemaal niet zien. Misschien is er vanmorgen een drone overgevlogen die mij gefilmd heeft? Net als vorige week toen een stel filmmakers mij zagen breien voor het huis in de buurt van waar mijn tent stond. Hun drones maakten vervolgens opnames en daarmee hebben ze een prachtig filmpje in elkaar gezet, wat ze me vandaag stuurden.

Dit is de link naar het filmpje op YouTube

Nog iets over gisteravond. Toen had ik op die mooie plek weinig of geen bereik, waardoor ik de blog ergens anders schreef. Dat was aan de N-weg beneden. Maar het filmpje op de status van WhatsApp moest ook nog verstuurd worden en daarop ben ik een pad naar boven gelopen om enerzijds te filmen hoe mooi het daar was en anderzijds te hopen op meer bereik. Beide doelen werden vervuld. Maar bovenaan gekomen trof ik tot mijn verbazing een auto.

Een auto trof ik en daarbij een eethoek. 

In eerste instantie trof ik niemand aan maar nadat ik verderop wat rondgefilmd had was daar een jongeman die ik spontaan in het Frans begroette, maar die toevallig ook Fransman bleek te zijn. Hij vertelde dat hij hier ieder jaar drie wintermaanden lang staat, op de mooiste plek van de wereld. 

Het is inderdaad neusje van de zalm.

 Het bereik hierboven was goed maar ik durfde niet te lang met dat ding bezig te zijn voor zijn neus, ook al omdat ie mij angstvallig duidelijk maakte dat hij niet in beeld wilde komen en ik het niet over hem moest hebben. Ik zei dat ik snel naar beneden ging terug naar de tent die ik hem van boven af aanwees.

Die grijze tent daar valt nauwelijks op temidden van het gesteente. 

Want daar beneden stond mijn eten al een tijdje gaar op het uitgedoofde vuurtje.  Op mijn voornemen om na het eten nog even terug te komen (dan kon ik alsnog de filmpjes verzenden) reageerde hij dat ik dat niet moest doen, want dan zou ik hem wakker maken. Hij gaat vroeg naar bed. Toen weer naar de weg gelopen, waar het een en ander ongeveer gelukt is, op een filmpje na. Dat komt straks, vanavond op de status van WhatsApp. 

Na het eten en in het donker heb ik nog een andere plek uitgeprobeerd om nog wat met de smartphone bezig te kunnen zijn.

Hier ging het af en toe wel en af en toe niet, maar zo in het donker op het randje voelde ik me toch niet prettig,  dus lang bleef ik niet. 

Hier echter in het bos en vlakbij het strand is de verbinding uitstekend,  dus vanavond hoef ik me verder niet te vervelen. 

Morgenochtend ga ik eerst Paul bezoeken en afscheid van hem nemen. Hij is zo aardig om een van mijn powerbanks ondertussen bij hem te laden gedurende de nacht en een andere is bij hem vanmiddag in zijn accu geplugd. Hij blijft waarschijnlijk nog een maandje hier.

Spreuk van de dag( Spaans).

Al pollo calvo no le puedes quitar las plumas. 

(Letterlijk: van een kale kip kun je de veren niet uittrekken.) Wij zeggen: Van een kale kip kun je niet plukken. 

Prettige avond 

B u e n a s   T a r d e s .

Afscheid van Jan, José, Ria en Paul. Kamperen 20 kilometer verder bij een muur waarin een tunnel zit. Blogplek is honderd meter ervandaan.

 Hola goedemiddag. Vandaag een vervroegde blog. Heb een uniek plekje gevonden om te kamperen, maat ik zag op tijd dat er bijna geen bereik is. Daarom ga ik nu alvast, half vier in de middag, mijn huiswerk maken op een plek waar dat wel kan, op ongeveer 100 meter afstand. Te beginnen met het afscheid van het viertal bij wie in de buurt ik een paar dagen vertoefde.

Ben ik nog herkenbaar na de knipbeurt van zaterdag? Naast mij Jan, gevolgd door Ria, Paul en José. 

José drinkt nog een kopje koffie mee, want ik was laat.

En het schattige Catootje moest een beetje afstand houden van ons, want ze was nog kletsnat na het zwemmen in de zee.

Tussen San Juan de Los Terreros en Palomares zitten hooguit 25 kilometer. Aan zee bij Palomares staat als het goed is Engelse Paul met zijn camper aan de kust. Gelukkig heb ik hem nog niet verwittigd dat ik hem vandaag wel zou kunnen bereiken, want dit unieke plekje kan ik nu straks gaan bewonen.

Ben al dik over de helft van de kleine afstand.

Na vanaf de weg een steil pad omhoog geklommen te zijn kwam ik op een mooi vlak plateau.

Opvallend was het gat in de muur dat me uitnodigde om daar eens in te lopen.

Verder dan tot zo kon ik er niet in en me omdraaiend zie ik hier het licht op het eind van de tunnel. 

De status van WhatsApp geeft deze wandeling weer.

De zonnecollector staat al tegen de muur, de fiets ook ergens, maar de tent komt zometeen.  Het is trouwens bewolkt geworden, dus veel energie is er niet bijgekomen. 

Vanaf waar ik nu zit kijk je zo op mijn toekomstige kampeerplek. 

Ik ga afronden want de verbinding wordt minder zie ik. Voordat dit straks niet meer verzonden kan worden...... Hopelijk lukt het versturen van de filmpjes op de status van WhatsApp vanavond ook nog.

Spreuk van de dag 

Ik weet zo gauw niks.

Tot morgen 

H a s t a   M a ñ a n a

Voor het eerst deze reis accordeon gespeeld. Er was een grote markt in een klein dorpje.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. Ja, eindelijk heb ik vandaag de accordeon weer eens ter hand genomen. Paul en Ria, de buren van Jan en José, die hier al een tijdje zijn,  wisten ons gisteren te vertellen dat in een klein dorpje,  drie kilometer hiervandaan vandaag een grote markt plaatsvindt zoals elke zondag. Het kwam mij prima uit om hier vandaag te gaan spelen: Kamperend op een privéplekje en in de buurt van Jan en José was het sowieso fijn om een dag niet te reizen, net zoals gisteren trouwens. Eventjes drie kilometer fietsen met alleen de accordeon als bagage was een gemakkelijke opdracht voor vandaag, net als het spelen zelf natuurlijk, wat een betaalde hobby is. Het hoefde niet, maar was wel weer leuk. Vooral omdat het een manier van communiceren met de mensen is. Het compenseert een beetje wat ik door mijn slechte horen mis.

Op de status van WhatsApp hoor en zie je me.

Er kwam een man een praatje met me maken met een vol en artistiek gezicht. Hij heeft hier ook regelmatig gespeeld met allerhande instrumenten. Toen later Jan, José en ik op een terrasje op de markt aan de koffie zaten kwam hij bij ons zitten.

Links bij die rugzak zit ie, helaas zie je hem alleen maar van de zijkant.

Een beetje beducht was ik wel toen ik een auto van de lokale politie zag staan. Bij eerdere optredens in Spanje deden deze agenten vervelend en moest ik wel eens ophouden. Maar nu niet. De agent was de persoon die met de marktmensen moest afrekenen en mij liep ie gewoon voorbij. Het had me ook niks uitgemaakt als hij me weg zou sturen, dat niet, maar toch was het leuker om eventjes plezier te hebben mogen maken.

In het dorpje heb ik meteen weer de nodige boodschappen kunnen doen. En mijn oog viel er op een heel levendig gebeuren.

En in deze ambiance kon je dan wat eten of drinken, zoals die twee mensen die bij de fietsen horen waarschijnlijk aan het doen zijn.

 Vanmiddag ben ik nog even bij Jan en José geweest. José en ik deden samen een spelletje en toen dat afgelopen was, was ik weer even helemaal geobsedeerd door de smartphone. 

Waarschijnlijk ben ik hier een woordje aan het bedenken in het spelletje Wordfeud dat José en ik tegen elkaar spelen. 

Daarna thuis 

 kon ik in mijn open haard de avondmaaltijd weer bereiden. Ze waren uitgenodigd om hier mij te helpen met het eten van de sperziebonen. 

Maar nee, ik mocht alleen de pan leeg eten, hetgeen helmaal geen probleem was.

Morgen ga ik weer verder met mijn reis, terwijl zij waarschijnlijk nog een dagje blijven. Gepakt en gezakt kom ik dan nog wel even afscheid nemen van hen en hun buren Paul en Ria.

Maar zoals gewoonlijk zal ik eerst rustig opstaan en dan zal ik net als vanmorgen een flink vuur aanleggen in de open haard. Ik verwacht dat het vannacht ook wel weer koud zal worden. 

Bij zo'n vuur ben je gauw opgewarmd. Ik was zelfs een beetje bang voor schoorsteenbrand

Spreuk van de dag.

Het leven is een lied. Soms weet je de melodie even niet.

Mijn Spaanse vertaling van de spreuk.

Hasta mañana 

T o t   m o r g e n.

Een gemummificeerde hond ontdekt.Op de camperplaats bij Jan en José op de koffie. Jan was mijn mobiele kapper aan de Middellandse Zee.

 Goedemiddag, maar dat is in Spanje ook Buenas Tardes. 

Een beetje vroeg begonnen met schrijven vandaag want om 6 uur hadden we afgesproken om samen te eten bij de camper van Jan en José. Ze staan op 1 kilometer afstand van het huisje waar mijn tent sinds gistermiddag staat. Ze hebben gisteren een mooi plekje aan zee gevonden via een site, en daar zijn heel veel campers. Onder andere kwamen ze toevallig naast mensen te staan die ze twee jaar geleden in Malaga ook al ontmoet hadden.

Het weerzien tussen ons was vanmorgen dus een feit en Jan begon al heel snel met het onder handen nemen van mijn baard die nogal wildgroei vertoonde. 

Mijn mobiele kapper doet zijn werk aan de Middellandse Zee. 

Jan is geknipt voor zijn vak. Zonder tondeuse,  alleen met een schaar is ie me tegemoet getreden.

En kijk eens, het resultaat. 

Hij is geen knip voor zijn neus waard, zeggen ze wel eens. Maar dat valt toch wel mee, denk ik.

Hier zitten we met de twee buren die ze hier toevallig hier weer troffen na Malaga, 2 jaar geleden. 

Nederlandse koffie kreeg ik aangeboden met suiker naar hartelust voor de zoetekauw die ik ben .

Toen werden er ook nog broodjes gebakken voor de lunch. 

En nu is het dan zes uur en mijn verhaal is nog lang niet af. In ieder geval wil ik nog vertellen van de merkwaardige ontdekking die ik vanmorgen deed in het huis waar ik bij de warmte van de open haard mijn ontbijt had genuttigd. 

Het vuurtje smeult nog even na.

In één van de kamers lag namelijk een gemummificeerde hond in bed.

Zoiets als dit maar toch wel anders.

Hij was helemaal ingedroogd. Geen spoor van verrotting. 

Ik was niet geschrokken, maar moest wel even vragen aan vrienden of ze de foto wilden zien. Maar hier vertoon ik hem maar niet.

Nou, kwart over zes, ik moet er vandoor en wel met lampje want straks na het eten in het donker terug. De spreuk van de dag houdt u maar even tegoed.

Nog wel vermeld ik dat morgen in een dorp hier drie kilometer vandaan markt is. Voor het eerst deze reis ga ik weer eens optreden.  En er is besloten dat de accordeon mee blijft gaan in mijn bagage. Hij gaat niet mee terug naar Nederland met Jan en José. 

Che aproveche.

Smakelijk eten!

Paniek vanmorgen: mijn DigiD deed het niet en ik kreeg bericht van de overheid. Probleem gelukkig opgelost. Weer huisje teruggevonden van 2 jaar geleden. Morgen ontmoeting met Jan en José. .

Goedenavond, Buenas Tardes. 

Vanmorgen was het even paniek want er was bericht van de overheid. Dat moet dan geopend worden via de DigiD-app.

Potverdorie die deed het weer niet. Net als een jaar geleden was die ineens weg. Ik zag het hele gedoetje weer voor me: Een nieuwe aanvragen, wachten op een code die met de post gestuurd wordt naar Alphen...Vorig jaar was ik daar en was Piet in de buurt en hadden we dat kunnen regelen. Maar nu ben ik op reis. Straks moet de belastingaangifte gedaan worden en dan zit ik... Piet wist ook al geen oplossing nu vanaf een afstand. Jan en José ga ik bijna ontmoeten en Jan heeft van dit soort dingen ook veel verstand, dus dat vooruitzicht verlichtte mijn geest een beetje.  En toen heb ik het toch zelf voor elkaar gekregen. Gelukkig maar, ik kon toch weer met een fris gemoed op de fiets stappen. En.. bericht gekregen van mijn vrienden dat ze met hun camper nu al zodanig in de buurt kwamen dat we vanavond elkaar al konden treffen. Maar dat gaat niet gebeuren. Zelf heb ik alweer een huisje teruggevonden van twee jaar geleden, maar zij wilden liever aan zee staan vanavond, en wel op fietsafstand van waar ik nu ben. Ik wacht nog op bevestiging of dat gelukt is. Wat mij betreft ben ik weer heel blij met deze kampeerplek en morgen zien we elkaar dus zeer waarschijnlijk. 

In tegenstelling tot de vorige keer kan ik nu wel naar binnen in het huisje. Daar ontdekte ik alweer een bruikbare open haard. Daarop lag een kruisbeeld en dat heb ik er weer rechtop gezet. 

Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Dat het eten dat hieronder opstond maar gezegend mocht worden, was mijn wens.

Toch smaakte me de spinazie minder dan vorige keren. Smaken kunnen verschillen,  ook bij eenzelfde persoon.

Wel kon het genuttigd worden aan een echte tafel, gezeten op een met een slaapzak beklede stoel. Alles was namelijk erg stoffig.

Uitkijkend uit een van de ramen zie je holen. Daar kon ik ook in kruipen, maar hier is het toch veel praktischer en bovendien heb ik de tent als hoofdwoning. 

Op de status van WhatsApp is meer te zien van dit huis.

De tent staat nu heel mooi binnen de perken, terwijl de fiets buiten de wacht houdt.

Wat het fietsen betreft moest er vandaag een beetje geklommen worden, alvorens af te dalen naar zeeniveau. In de bochtige beklimming was het een komen en gaan van campers.

Zullen ze elkaar kunnen passeren op deze vrij smalle weg?

De status van WhatsApp doet er verslag van.

Die hele streep door de bergen moest door mij nog gevolgd worden eer ik boven was op de pas.

Daar trof ik twee fietsers uit Oostenrijk. Ze zijn wel met de camper gekomen naar dit gebied. 

Ze maakten van mij deze foto. 

Intussen is Andalusië bereikt.

Ik mag zo meteen weer lekker in de slaapzakken. De wind trekt een beetje door de tent heen. Er worden zelfs een paar buitjes verwacht vanavond. 

Spreuk van de dag. 

Ieder huisje heeft zijn kruisje. 

H a s t a   M a ñ a n a 

Tot morgen.