Buenas Tardes. Blij dat Valencia achter de rug is. Door grote steden fietsen met zoveel bagage kost veel concentratie. Je moet goed opletten, overal zijn auto's: voor je, achter je, naast je. En bovendien moet ik dan nog uitzoeken welke wegen ik het beste in kan slaan. Gelukkig waren er ook veel fietspaden. Fijn dat ik er gisteren voor gezorgd heb om niet te ver van Valencia af te kamperen, zo kwam ik ruim op tijd weer in het vrije veld, waar het kampement opgeslagen kon worden voor de komende nacht.
Nu is dat in de duinen. Een beetje een hobbelige ondergrond, maar voor de tent heb ik een recht stukje kunnen vinden.
Gisteren schreef ik dat vlakbij waar ik kampeerde een huisje stond wat helemaal behangen was aan de buitenkant met plastic zakken gevuld met stenen en puin. De deuropening was gebarricadeerd met drie lagen dekens. Een kijkje binnenin gaf het idee van een pakhuis. Nou, datzelfde idee kreeg ik vandaag toen ik door een tunneltje heen reed.
Zal hier iemand wonen?
Ik vond het te brutaal om nóg dichterbij te gaan staan filmen. Ook omdat ik niet graag de eventuele bewoner tegen zou willen komen.
Net naast het tunneltje hing dit allemaal.
Deze ontmoeting was in het begin van de etappe van vandaag. Het weggetje wat door dit tunneltje ging was een soort ventweg naast de autobaan.
Hier startte ik vanmorgen op dat weggetje.
Af en toe moest er door een plas heen gefietst worden, maar gelukkig was het weggetje verhard. Dat heb je niet altijd zeker als je niet over de grote weg mag.
Van Valencia heb ik niet veel gezien. Het voetbalstadion had ik wel willen fotograferen, maar de route die ik nam kwam er net niet langs. Op het eind van de stad staan een paar beroemde gebouwen, waarvan dit er een is:
Daarna was ik weer in het vrije veld en mocht ik een fietspad volgen parallel aan de zee. Lekker was het om niet meer op auto's hoeven te letten, alleen op voetgangers en andere fietsers.
Fiets- en voetpad langs de zee.
Dit kwam ik vandaag onderweg ook nog tegen:
Een dorp dat te koop staat?
Een mooi apart staand kerkje
Een veld met uien ( of is het prei)
Zeer smakelijk uitziende sinaasappelen.
Een schattig dorpje.
Op de status van WhatsApp leg ik uit hoe een aseccia werkt.
De aseccia, waar mijn fiets tegenaan staat is een irrigatiekanaal voor de sinaasappelbomen.
Op gezette tijden wordt hier het water van een rivier doorheen gelaten en dan kunnen de eigenaren van de aangrenzende percelen het water daarheen laten vloeien.
Door deze steen een tijdje eruit te laten komt het water in dit deel van het land.
Oh ja, voor ik het vergeet, toen ik vanmiddag een boterham zat te eten reikte een mannetje mij een blikje sardientjes aan.
Schattig hè!
Spreuk van de dag
Gemak dient de mens maar......
Het leven is de moeite waard.
Een goede nachtrust gewenst en......morgen gezond weer op.
Hasta mañana
T o t M o r g e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten