Goedenavond, Buenas Tardes. Het is 7 uur en de duisternis is nog maar net ingetreden. Voor ik de tent in ging verscheen dit plaatje nog even voor mijn neus:
Het is een van de vele prachtige momenten die ik hier vandaag had op de plek die min of meer het doel van deze reis is, of in ieder geval een van de doelen.
Twee jaar geleden verbleef ik op deze plek een weekje en dáárvoor moeten we 7 jaar terug gaan in de tijd toen ik hier ook een tijdje woonde.
De bedoeling was twee jaar geleden om een dierbare persoon terug te zien die als kluizenaar in een bouwvallig huisje woonde. Echter hij bleek overleden en een andere man trof ik daar toen.
Vandaag ben ik nog niet daar een kijkje gaan nemen in dat huis maar ben meteen gaan kijken of mijn plekje nog bestond en/of vrij was.
En ja, na wat klimwerk kwam ik op het terras waar in de hoek de beschermende den stond, waar je zo mooi met de tent onder kunt staan.
Veilig onder moeder den.
En even later stond ik daar, helemaal geïnstalleerd.
Toch had het even geduurd eer ik besloten had om er de tent neer te zetten. Er was namelijk weer een flinke wind gaande, in tegenstelling tot wat ik er gewend was. De zuidwestelijke wind die mij al dagenlang tergde kwam hier vanaf de zee recht op me af.
Wel een mooi plaatje, maar niet als je de onrust van de wind on je heen hebt.
Ik twijfelde of ik de tent niet lager moest zetten, waar het veel minder waaide. Hier had ik 9 jaar geleden gestaan, maar werd na 10 dagen weggejaagd door de politie, vanwege dat dit hier een natuurgebied is. Het was erg in het zicht van een groot huis op de berg aan de overkant en mijn vermoeden is dat deze mensen geklaagd hadden. Nu wilde ik dat risico niet lopen, omdat Frans binnenkort komt en we hier een tijdje willen blijven. Uiteindelijk, na wat wikken en wegen besloot ik om het er maar op te gokken dat de wind me daarboven niet weg zou blazen. Het bleek een zeer goede gok, want de wind ging draaien naar een meer noordelijke richting, met als gevolg dat het juist op die lagere en naar het noorden gerichte plek nu veel meer waait dan hier.
Maar nu komt het: Mijn geluk is door deze keuze nog veel groter, want een grote verrassing diende zich aan toen ik goed en wel alle spullen van de fiets beneden naar de tent had gesjouwd: Daar stond plots een sympathieke jongeman, met rugzak om en gitaar in zijn hand voor mijn neus. Hij sprak Duits en hij wilde zich ook hier installeren. Gisteren had hij deze plek ontdekt terwijl hij een hert aan het volgen was dat door de heuvels liep. Hij had een paar dagen een grot bewoond in de buurt op het strand ( een grot die ik ook meen te kennen) Vandaag had hij dus heel zijn hebben en houden op zijn rug gepakt en was hiernaartoe gelopen. Het zweet stond op zijn gezicht. Bij hem was de verrassing denk ik even groot als bij mij.
Hij twijfelde even, maar leek ook wel te begrijpen dat ik het niet fijn vond als hij hier bij zou komen. Ik vertelde hem mijn verhaal, dat ik twee maanden onderweg was om na twee jaar deze plek weer terug te vinden en dat morgen Frans hier ook zou komen om er samen een tijdje te blijven.
Maar misschien vindt hij iets anders en kunnen we over een tijdje ruilen of zo. We zullen elkaar denk ik wel weer tegenkomen. Twee muzikanten zijn we ook nog zelfs. Wel heel toevallig zeg, want op deze zeer afgelegen en moeilijk bereikbare plek verwachtte ik niemand anders, en dan nog dat we vlak na elkaar hier aankwamen.
Ik ben ondertussen, beetje egoïstisch, toch wel heel blij dat het niet andersom was. Toen ik vanmorgen vertrok vanaf mijn vorige plek was het nog maar 11 kilometer. Was ik gisteren eerder gestopt, dan was ik hier aangekomen, moe van het fietsen, om te constateren dat mijn plek bezet was. En nu met het oog op het feit dat Frans komt scheelt het een hoop gedoe. Want waar vind ik een andere plek voor ons beiden?
Frans komt trouwens niet morgen, want hij heeft een aansluiting gemist met zijn treinen.
Vanmiddag ben ik zonder bepakking naar Nerja zelf gereden, wat 5 kilometer verder is. Voor boodschappen en koffie. In het café, waar ik toen ook vaak kwam, was de bediening zeer vriendelijk naar mij. Zouden ze mij herkend hebben? De vorige keer in een ander café was dat wel het geval van 7 jaar daarvoor, en omgekeerd herkende ik de bediende ook.
Op de status van WhatsApp laat ik zien welke stappen ik moet ondernemen om vanaf de fiets beneden hierboven bij de tent te komen:
Hier kwam ik vandaan, de weg ligt tussen de witte rots en dit plateau in.
Het begin van de klim naar boven.
Hier moet ik even klimgeit zijn.
Het bovenste terras bereikt hebbende loop ik naar de tent onder de grote den.
En in die tent lig ik nu en mag ik straks weer slapen.
Nog enkele foto's van hier:
Einde ochtend.
Einde ochtend.
En zo ziet Google mij.
Vraag van de dag.
Is toeval toevallig of valt het je toe?
Welterusten.
B u e n a s N o c h e s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten