Goedenavond, Buenas Tardes. Ja, eindelijk heb ik vandaag de accordeon weer eens ter hand genomen. Paul en Ria, de buren van Jan en José, die hier al een tijdje zijn, wisten ons gisteren te vertellen dat in een klein dorpje, drie kilometer hiervandaan vandaag een grote markt plaatsvindt zoals elke zondag. Het kwam mij prima uit om hier vandaag te gaan spelen: Kamperend op een privéplekje en in de buurt van Jan en José was het sowieso fijn om een dag niet te reizen, net zoals gisteren trouwens. Eventjes drie kilometer fietsen met alleen de accordeon als bagage was een gemakkelijke opdracht voor vandaag, net als het spelen zelf natuurlijk, wat een betaalde hobby is. Het hoefde niet, maar was wel weer leuk. Vooral omdat het een manier van communiceren met de mensen is. Het compenseert een beetje wat ik door mijn slechte horen mis.
Op de status van WhatsApp hoor en zie je me.
Er kwam een man een praatje met me maken met een vol en artistiek gezicht. Hij heeft hier ook regelmatig gespeeld met allerhande instrumenten. Toen later Jan, José en ik op een terrasje op de markt aan de koffie zaten kwam hij bij ons zitten.
Links bij die rugzak zit ie, helaas zie je hem alleen maar van de zijkant.
Een beetje beducht was ik wel toen ik een auto van de lokale politie zag staan. Bij eerdere optredens in Spanje deden deze agenten vervelend en moest ik wel eens ophouden. Maar nu niet. De agent was de persoon die met de marktmensen moest afrekenen en mij liep ie gewoon voorbij. Het had me ook niks uitgemaakt als hij me weg zou sturen, dat niet, maar toch was het leuker om eventjes plezier te hebben mogen maken.
In het dorpje heb ik meteen weer de nodige boodschappen kunnen doen. En mijn oog viel er op een heel levendig gebeuren.
En in deze ambiance kon je dan wat eten of drinken, zoals die twee mensen die bij de fietsen horen waarschijnlijk aan het doen zijn.
Vanmiddag ben ik nog even bij Jan en José geweest. José en ik deden samen een spelletje en toen dat afgelopen was, was ik weer even helemaal geobsedeerd door de smartphone.
Waarschijnlijk ben ik hier een woordje aan het bedenken in het spelletje Wordfeud dat José en ik tegen elkaar spelen.
Daarna thuis
kon ik in mijn open haard de avondmaaltijd weer bereiden. Ze waren uitgenodigd om hier mij te helpen met het eten van de sperziebonen.
Maar nee, ik mocht alleen de pan leeg eten, hetgeen helmaal geen probleem was.
Morgen ga ik weer verder met mijn reis, terwijl zij waarschijnlijk nog een dagje blijven. Gepakt en gezakt kom ik dan nog wel even afscheid nemen van hen en hun buren Paul en Ria.
Maar zoals gewoonlijk zal ik eerst rustig opstaan en dan zal ik net als vanmorgen een flink vuur aanleggen in de open haard. Ik verwacht dat het vannacht ook wel weer koud zal worden.
Bij zo'n vuur ben je gauw opgewarmd. Ik was zelfs een beetje bang voor schoorsteenbrand
Spreuk van de dag.
Het leven is een lied. Soms weet je de melodie even niet.
Hasta mañana
T o t m o r g e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten