Beiden bekaf na een eindeloze en steile klim. Daarna ook moe van fiets repareren. Moeilijke dag maar wel goede eindplek.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Op dit moment zie ik weinig nog zitten. De spaken zijn weer aan het knappen, dus de fiets is niet meer te vertrouwen zoals ie nu is.

Morgen na 13 kilometer is er een fietsenmaker én er is een Decathlon.  Als ik daar nog kan komen hoop ik daar een nieuw wiel aan te komen. Ook speelt het slechte horen mij parten.

Beiden waren we vanmorgen bekaf bij de beklimming van een stuk weg die én heel steil was en eindeloos duurde. Soms ging het zo: 20 passen vooruit en dan het hoofd op de voorbagage leggen in de slaapstand. Toen we dachten bijna het meeste klimwerk te hebben gehad hebben we de fietsen even helemaal aan de kant gezet en Frans ging er zo bij liggen:

Niet schrikken hoor.

Na het uitrusten stapte de man weer dapper verder.

Af en toe terugkijkend naar waar we vandaan kwamen zagen we dit soort mooie plaatjes. 

En na dit klimwerk werd het voor mij weer sleutelen aan de fiets. Nadat ik de eerste spaak hoorde knappen ben ik toch nog twee kilometer doorgereden om een betere plek te vinden voor reparatie. Ik wilde dat in een dorpje doen. Maar toen volgde nummer twee al en daarna ben ik acuut gestopt.

Dit keer moest wel het wiel eruit en de freewheel ervan afgehaald worden. Die zat heel vastgeroest. Met gezamenlijke krachten zijn Frans en ik er tenslotte in geslaagd.

Twee van de vier zaterdag gekochte spaken werden dus al verbruikt en later vanmiddag moest de derde ook ingezet worden. Toen de derde spaak knapte wilde ik graag meteen ook kamperen.  De plek was niet geweldig maar toch ruim genoeg. Na het opzetten van de tent besloot ik om nu niet meteen met eten koken te beginnen, maar eerst de fiets in orde te maken. Dit bleek een goede keus, want toen de klus bijna geklaard was kwam een man ons vertellen dat we weg moesten.

 Het bleek de persoon te zijn die in de caravan woont. Ik nam aan dat er niemand was, en zeker niet iemand die moeilijk zou gaan doen.

Er zat voor ons dus niks anders op dan de tenten weer af te breken en de fietsen weer helemaal op te laden. Maar wel was mijn fiets nu weer gerepareerd. Tijdens de 5 kilometer die daarna volgden hebben alle spaken het gehouden en we vonden een nieuwe plek om te kamperen, die in ieder geval veel mooier is dan de andere.

De maan houdt vanavond hier over ons de wacht.

Frans maakt een avondwandeling. 

Hierna wil Frans voor  morgen weer een hotelletje vinden. Ik heb al gekeken op mijn telefoon en over 26 kilometer is er iets dat hem wat lijkt.

Een van deze twee zal het wel worden. 

Zelf doe ik waarschijnlijk niet mee. Het weer is goed en ik kampeer dan liever.

Narda kwam zojuist met dit gezegde van Proust.......

Spreuk van de dag. 

Eenieder krijgt vandaag weer de groetjes van Tinus:

Woef woef, tot morgen. 

Ontmoeting met Stefan, die met een caravan achter zijn fiets reist. Hond van 14 jaar gaat mee. Kamperen achter een natuurlijke geluidsbarriere.

 Goedenavond, Buenas Tardes. Er was vanmorgen een bijzondere ontmoeting met Stefan uit Duitsland. Hij reist namelijk met een caravan achter zijn fiets. Het begon allemaal toen ik een ruïne herkende die ik op de heenweg, drie maanden geleden besnuffelde. En nu stond daar voor het huis een gevaarte, waarvan ik weleens reportages doorgestuurd heb gekregen door mensen die dachten dat ik dit wel interessant zou vinden. En nu stond daar in het echt zo'n rijdend bouwwerk.

Na Frans gewaarschuwd te hebben ben ik gelijk het erf opgereden en heb de nog onbekende eigenaar toegeroepen dat ie bezoek kreeg van andere fietsers. Daarop ging de achterdeur open en daar stapte Stefan uit.

Stefan is een joviaal persoon van 55 lentes. Voor zover ik begreep was hij nu een half jaar onderweg, maar moest nu weer terug naar zijn woonplaats Hamburg voor een paar maanden. Daarna zou hij zijn reis vervolgen. Zijn fiets leek op die van Frans. Maar de zijne was wel elektrisch. Ja, anders zou het toch wel erg zwaar zijn met zo'n gevaarte omhoog te komen. Mijn vraag was of dat niet een probleem was met opladen. Echter het hele dak was bedekt met  zonnecollectoren en daar ging het mee.

Mijn aandacht ging meteen uit naar een grote zwarte lieve hond die bij hem was. Oh, wat een schatje. " Is ie 4 jaar oud?", schatte ik. " Nee joh! 14!"

Daar staat ie, die lieve hond.( Die trouwens wel even de neiging had om Frans te willen bijten)

Het beest is sportief opgevoed, want het grootste deel van het traject loopt ie mee.

De ontmoeting met deze bijzondere man heeft impact op ons. Hij vertelde namelijk dat hij van Valencia naar Barcelona gereisd heeft met een ferry via Majorca, en dat dat maar 20 euro had gekost. Toen ik het hoorde zag ik de ogen van Frans glinsteren. Frans wilde namelijk tezijnertijd de trein nemen van Valencia naar Barcelona, om daar een aantal dagen te verblijven in de ashram van een Nederlandse kennis, Paula. Maar met de boot deze reis maken is natuurlijk veel handiger. Ook voor mij zou het een idee zijn om op deze manier een stukje fietsen over te slaan. Maar vooralsnog fiets ik liever. Halverwege Valencia en Barcelona woont namelijk een vriendin die ik wil bezoeken en ook wil ik voor mijn gevoel zoveel mogelijk de afstanden zelf afleggen. Daar komt dan bij dat ik het heel onprettig vind als zo'n boot midden in de nacht in een grote stad als Barcelona aankomt. Frans vindt het wel gezellig als ik meega. Als hij het uitgezocht heeft qua tijden kan ik kijken of ik van plan verander ja of nee. In ieder geval staat het voor Frans vast: Hij gaat met de ferry. En dit allemaal dankzij deze toevallige ontmoeting en omdat ik na het passeren van de ruïne even achteruit keek. Want Frans was toen al lang het huis voorbij.

Op de status van WhatsApp is meer te zien van onze bijzondere ontmoeting. 

We zijn vandaag door Benidorm gekomen. 

Het stapelt zich op!

Op een bankje bij het strand hebben we even gezeten.

Twee fietsen met ondersteuning. 

Ja, het was vandaag weer een ,zonovergoten dag, en dat is weer een tijdje geleden. Ook hoefden we niet hard op onze trappers te staan, want het parkoers was vrij vlak en de wind na lange tijd weer in de rug. We moesten al vrij snel door een tunnel heen. In tegenstelling tot die van gisteren reden er hier ook van die gevaarlijke auto's doorheen. Maar ik ben er minder bang voor geworden,  vooral omdat de tunnels hier in Spanje goed verlicht zijn en gemarkeerde fietsstroken hebben. Frans zat halverwege de tunnel trouwens wel even vast. Een paaltje zat in de weg.

Maar ook hij is er heelhuids uitgekomen. 

.Valencia nadert. Nog 150 kilometer en dan neemt Frans de boot naar Barcelona. 

Wij waren niet de enige fietsers vandaag. 

We hebben een goed plekje gevonden vanavond zonder het lawaai van auto's. Dat had Frans vanmiddag nog speciaal aangegeven. 

Toch voelde ik me nogal bezwaard. We waren aan het fietsen, heuveltje op,  toen ik in een oogwenk een heel aanlokkelijke tunnel zag. Frans was al verder omhoog en ik ben het hem gaan vertellen. Ik voelde aan hem veel weerstand, want meestal is het Gert die de kampeerplekjes vindt. Hij wilde door, maar vond het goed dat ik mijn idee nader ging bestuderen. 

Dit ziende wist ik bijna zeker dat na de tunnel ideale kampeergelegenheid zou zijn, afgeschermd van het geluid van de weg door een natuurlijke geluidsbarriere.

Zelfs liep er water:

Schoorvoetend stemde Frans in met deze vinding van mij.

Ik verontschuldigde me dat ik bij het vinden van plekjes bijna altijd en nu ook weer mijn zin moest hebben.

Maar hij gaf toe dat ook dit weer een goede plek was, en zonder herrie aan zijn kop, wat hij gevraagd had. En het feit dat hier zelfs  w a t e r  bij was maakte dat hij mij mijn eigengereidheid kon vergeven. " Het water heeft jou gered", zei hij. Ik had daardoor als  reisgids toch niet afgedaan.

En zo hebben we hier de gebruikelijke avondrituelen volbracht: Ik vuurtje maken, eten koken,  Frans mediteren en daarna samen eten.

In Spanje koop je vaak heerlijk verse en malse sperziebonen. 

Frans komt ter tafel en neemt zijn   s t o e l  mee.

En ondertussen is mijn huiswerk voor vandaag ook weer ongeveer ten einde. Welk gezegde voor vandaag? Nog geen idee, maar vooruit:

Uitspraak de dag. 

Het is vandaag niet spaak gelopen.

(Met andere woorden: De spaken zijn allemaal heel gebleven)

Doeoeoeg

Tot Morgen.

Kapotte spaak bij mij, lekke band bij Frans. In Alicante lang gezocht naar een fietsenmaker. Het voelt als thuiskomen op een vertrouwde kampeerplek.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. De verwachte regen is  aan het vallen. Maar dat is nu alleen maar gezellig. We hebben droog kunnen fietsen vandaag,  net als gisteren en het was ook nog droog bij het vuur maken, waarna we ons diner ook droog hebben kunnen nuttigen. 

De dag stond bij mij weer in het teken van de onzekerheid ten aanzien van het achterwiel. Er zat nauwelijks slag in, maar toch zat ik gistermiddag regelmatig zenuwachtig naar achteren te kijken. Ach, soms heb je van die buien, dan maak je je ineens zorgen over iets, terwijl er gewoon niks aan de hand is.

Vanmorgen was ik die zorgen van gisteren weer helemaal vergeten,  maar toen ik met inpakken begon besloot ik onverwachts en tegen mijn zin in, om toch eventjes de spaken te controleren. De eerste de beste spaak die ik aanraakte bleek echter los te zitten. Nou, een vervelende ontdekking,  maar tegelijkertijd een goeie. Doorrijden met één spaak minder zou funest zijn voor andere spaken en wie weet, hoe lang was ik gisteren al wel niet met een spaak eruit doorgereden?

Het vervangen van de spaak ging vlotjes, maar het was wel de laatste reservespaak van de vele die ik meegenomen had. Nu was het hoog tijd om bij een fietsenmaker nieuwe spaken te kopen. Uit ervaring weet ik dat het bij fietsenmakers een heel gezoek is om spaken van de juiste lengte te vinden. Ook nu was dat het geval bij de fietsenmaker die we na  a n d e r h a l f  uur zoeken in de drukke stad Alicante uiteindelijk vonden. (Een eerdere fietsenmaker had zelfs helemaal geen spaken in de aanbieding,  een andere was al dicht)

Toen de fietsenmaker na 10 minuten zoeken mij 4 spaken van de goede lengte overhandigde gaf ik hem in ruil daarvoor 4 euro, waarbij ik zei:

Uitspraak van de dag. 

Het is gemakkelijker om vier euro bij elkaar te zoeken,  dan vier spaken.

De goede man moest er hartelijk om lachen.

De missie was dus geslaagd en was volbracht voor de tijdslimiet van half twee, want in Spanje zijn daarna de meeste van dit soort winkels dicht tot maandag. 

Het acute is nu wel eventjes weg van het spakenprobleem, maar het feit dat het na zoveel kilometers toch weer gebeurd is betekent dat de kans dat het wiel te handhaven is steeds kleiner is geworden. 

Tegen het einde van de dag kreeg Frans een lekke voorband. Hiervan raakte hij niet in de stress, maar repareerde hem dapper en snel.

Het voorwiel eruit gehaald.

Op zoek naar een mogelijke oorzaak. 

Pompen maar weer. De nieuwe pomp doet zijn dienst.

Er waren vele rustige trajecten vandaag. Zo fietsten we in Alicante lange tijd langs de zee.

Ook benutten we een vroegere spoorlijn en kwamen soms door lange, verlichte tunnels.

Van beide is meer te zien op de status van WhatsApp. 

Waar we nu kamperen is op een plek waar ik zelf al twee keer heb gestaan. Niet helemaal ideaal voor Frans, want je hoort nogal wat autogeluiden. Bovendien loopt het een beetje af. Hij kampeert graag helemaal horizontaal.  Maar uiteindelijk vond hij het toch wel goed, waar ik blij mee ben. Ik was moe, ook nog steeds vanwege mijn verkoudheid die nog niet helemaal weg is, en was er erg aan toe om te stoppen. 

Het avondritueel van vuur maken en daarop eten bereiden was op deze vertrouwde plek gemakkelijk uitvoerbaar. 

Mijn eerste( en laatste) gast komt naar het restaurant.

Er waren vandaag ook een paar schattige hondjes te bewonderen. Ze blaften fanatiek naar ons en ik heb ze op de film en op de foto gezet.

Maar het hondje dat nu komt heet Tinus en woont bij Ageeth in Nederland. 

Tinus doet de lezers de hartelijke groeten......

Woef woef.

Weer vertrokken uit hotel Los Molinos. Nu kamperen in een bosje tussen de zoutmijnen van Santo Polo.

 Buenas Tardes,  goedenavond. 

Het is toch weer heel anders nu we vandaag niet meer in onze hotelkamers zitten, maar tussen de tenten.

Hoewel dit een heel kaal gebied is, viel ons oog op een klein bosje, groot genoeg om ons een beschutte bergplaats te geven voor deze nacht.

Frans begon het juist erg druk te vinden op de weg, die hier een beetje met onze Afsluitdijk te vergelijken is: Aan de ene kant zee, aan de andere kant meer. Een binnendoorweg is hier niet mogelijk, maar toen viel het doek ineens over de etappe van vandaag toen onverwachts dit bosje opdook.

In plaats van twee hotelkamers hebben we nu weer ieder een tent ter beschikking. 

In plaats van twee matrassen hebben we nu weer een luchtbed respectievelijk een matje om op te slapen. Frans blaast hier zijn luchtbed op. 

Net als wij hebben de fietsen hier ook meer ruimte dan gisteren. 

"Mijnheer, bent u aan het kamperen", was mijn vraag. Zijn antwoord is straks te horen op de status van WhatsApp. 

Bij een tankstation vonden we een plek om koffie te drinken. Het was er gezellig druk. Bij het personeel straalde het plezier in het werk er vanaf.

Dit brengt me tot.........

De spreuk van de dag. 

Wie werkt met plezier 

amuseert zich op een serieuze manier. 

Ook hiervan is meer te zien op de status van WhatsApp. 

In de buurt van de plek waar we onze lunch nuttigden stond een boom met heel veel luchtwortels.

Volgens Frans, die veel in India komt zijn er daar heel veel van dit soort bomen.

De boom ernaast heeft juist weer veel hangende takken als ijspegels.

Het fietsen tegen een beetje tegenwind ging wat mij betreft wat moeizaam vanwege dat ik nog niet helemaal fit ben. Afgelopen nacht had ik goed en lang geslapen en dit gaf me wel de nodige sereniteit. Na het opstaan wilde ik de fiets vast naar buiten zetten om daarna rustig het ochtendritueel aan te gaan. Maar iedereen was al in rep en roer, merkte ik. Tegen deze onrust was ik ook redelijk bestand gelukkig. En nu mag ik zometeen mijn hoofd hier ook weer te rusten leggen.

Welterusten straks.

B u e n a s   N o c h e s. 

Ik zie er geen gat meer in. Op bezoek geweest met frans bij een Spaanse audicien.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. De gaten in de mouwen van de wollen trui die ik meestal aan heb werden steeds groter. Vandaag heb ik ze maar eens dichtgestopt. Wel niet met het juiste materiaal en ook niet van de goede kleur, maar met wat zwarte katoen die ik gebruik voor mijn nieuwe trui.

Dit geeft aanleiding tot de.........

Uitdrukking van de dag 

Ik zie er geen gat meer in.

Bovendien kan ik zeggen.......

........ik ben niet voor één gat gevangen. 

Zojuist kwam ik de medewerker van het hotel tegen, die blijkbaar mijn kamer heeft schoongemaakt. Hij was helemaal lyrisch over de trui in wording en een andere trui, die ik daar had laten liggen. 

Wij waren ondertussen weggeweest naar het centrum van San Pedro del Pinatar. Het was voor Frans en mij weer een wandeling van 6 kilometer in totaal. Mijn doel was om daar een audicien te bezoeken, maar onderweg konden we ook boodschappen doen en koffie drinken.

De audicien was heel gretig(té vond ik) om mij een apparaatje te verkopen. Kijkend in mijn oren met een lampje zag hij wel dat het linker oor verstopt was met cerumen.  Dat moest  eerst ontstopt worden en daartoe moest ik naar het ziekenhuis. En als dat gelukt was had hij vandaag nog om vier uur al een afspraak voor me klaar.

Het ging allemaal snel, maar Frans, die nauwelijks Spaans kan diende als tolk voor mij, terwijl ik de taal redelijk meester ben, maar zelfs geen Nederlands meer versta,  laat staan Spaans. Met andere woorden: het is doffe ellende voor mij en in mijn wanhoop nam ik het besluit om hier in Spanje vandaag maar iets te proberen. Na het bezoek aan de audicien vonden we na veel vragen het ziekenhuis van San Pedro del Pinatar. Daar was het erg druk. 

Een foto uit het filmpje dat ik daar maakte en dat op de status van WhatsApp komt te staan. 

Maar toen ik met behulp van Frans uitlegde waarvoor ik kwam kreeg ik een ander adres, vlakbij ons hotel gelegen.

Ondertussen besefte ik dat om een oor uit te laten spuiten je daar vantevoren edurende drie dagen olie in moet druppelen voor het goede.  Aangezien wij besloten hadden om morgen verder te trekken besloot ik om de hele onderneming maar af te blazen. 

Nu wacht ik tot ik ergens een paar dagen weer blijf op één plek en daar ga ik dan een dokter bezoeken om te beginnen. 

De wandeling liet delen van het plaatsje zien, waar het veel levendiger was dan in de straten die ik eergisteren beschreef.

Beslist geen dooie boel hier bij dit huis.

Mooi zelfs.

Naast Picasso zijn er veel meer schilders in Spanje. 

Gisteren kreeg ik een filmpje van Frans dat hij laatst maakte in een ander "hotel" waar we logeerden.

Hier ben ik twee visjes aan het bakken.

Dit filmpje zet ik vandaag ook nog op de status van WhatsApp.

Verder ga ik straks weer vroeg naar bed. Ik ben nog niet helemaal de oude. Maar morgen zal het, net als vandaag, ongeveer droog zijn en als ik me redelijk fit voel stappen we weer op de fiets. 

Welterusten. 

B u e n a s   N o c h e s