maandag 31 maart 2025

Daelijks spektakel in de papegaaienkooi van Ans bijgewoond. Daarna weer vertrokken richting Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 
Hartstikke moe ben ik. Zal het komen van het voortdurende klimwerk dat ik vandaag verricht heb? In combinatie met het feit dat ik weer een jaartje ouder ben?
Hoe het ook zij, hier waar ik nu ben mag ik weer lekker uitrusten straks. Eten heb ik al gedaan. Ik ben nu vlak voor de col aangeland en dat betekent dat ik morgen mag beginnen aan de lange afdaling naar de zee.
Ben nog steeds onder de indruk van de hele bijzondere ambiance die ik vanmorgen mee mocht maken in de papegaaiengemeenschap bij Ans. Ik kwam aanlopen met mijn reisklaa
r gemaakte fiets en een luid kabaal van vogelgeluiden kwam me tegemoet. Het bleek voedertijd voor de papegaaien en Ans stond op het punt  binnen te treden in het dierenverblijf. 


Zonder het de dieren te vragen ben ik ook naar binnen gegaan en natuurlijk was er heel veel te filmen.







Op de status van WhatsApp laat ik zien hoe het dierenverblijf er uitziet. Heel erg gezellig, met overal hoekjes en gelegenheden voor de beesten om zich uit te kuren of zich terug te trekken. Ze heeft er nu vier, maar ze denkt erover om er nog een paar bij te nemen. Papegaaien zijn gezelschapsdieren. Ze voelen zich het beste in grote gemeenschappen.




Ze kregen van Ans iets aangeboden wat op een zak patat leek of een ijsje.








In werkelijkheid waren het  zorgvuldig ingepakte walnoten.
De verklaring die Ans gaf voor het (letterlijk) ingewikkelde was dat het goed is voor de vogels om moeite  te moeten doen voor het eten.
Met en zonder camera heb ik vanmorgen menige vogel staan te bekijken en toe staan te spreken en het viel me op dat een van de vogels met zijn vleugels bewoog alsof hij het koud had. Ans zei dat dat een uiting van zenuwachtigheid is. Het is een vorm van angst, omdat hij zich bekeken voelt..... Oh oh, dat kan ik me helemaal voorstellen. In zijn plaats zou ik me ook opgelaten voelen. Een beetje meer respect mag ik dus wel hebben enerzijds,  maar anderzijds kan ik me ook wel een van de hunnen voelen. In dit gezelschap voel ik me best thuis, en dat geldt voor Ans ook.
De hele bijzondere sfeer daar hangt nog steeds bij me, nu ik inmiddels weer een heel eind in de richting van Tarragona en Barcelona ben gefietst. 



Morgen afdalen naar Tarragona, Barcelona is oostelijker.




Bijna bij de col aangeland. 

Het kostte wel de nodige inspanning, maar ik had ook nog wel oog voor dit mooie dorp.





De route, ietsje meer door de binnenlanden, geeft plaatjes die je aan de kust niet ziet. Maar de kustroute ga ik morgen toch weer volgen. 
Maya bracht een spreuk aan die ik iets veranderde tot.........



Spreuk van de dag 



Wie niet goed kan delen veroorzaakt breuken.



Fijne avond en voor straks:


Mooie dromen.


Tot Morgen. 







zondag 30 maart 2025

Ans beeldhouwen, Matthias met de bouw bezig, ik breien. Felix ook bezig in zijn atelier. Winterjas, een trui en een bagagerek hier achtergelaten

 Goedenavond. Buenas Tardes. Het is half acht.
De zon staat er nog.  Dat heb je als het zomertijd is geworden. De hele dag heeft ze lekker geschenen. Na koffie gedronken te hebben met Ans ben ik aan het breien gegaan: de laatste rondes van de hals. En toen konden de breinaalden in de tas waar ook de tentharingen in zitten en straks de tent weer.
Nu is het werk begonnen van het aan elkaar maken van de truidelen.
Intussen is Ans vandaag ijverig aan het werk gegaan met het herkneden van een van haar kunstkindjes. Ze was er niet tevreden over, en dan moet het opnieuw. Voordat ze begon ben ik een kijkje gaan nemen in haar atelier,  wat ze geen atelier wil noemen. Het is allemaal nog provisorisch in dit huis waarin ze nog niet zo lang wonen. Toch kreeg ik wel een aardig beeld van de beelden waar ze mee bezig is of die pas af zijn.

"Is dit een hond of een hert?", was mijn domme vraag.



Op mijn opmerking dat dit beest nogal mager is antwoordde zij dat bijna alle dieren die ze maakt dat zijn.




Dit  eendje staat ook op tafel.




Deze twee herten staan voor de spiegel.






Op de status van WhatsApp komt een filmpje van deze beestenbende. 

Felix was er vanmiddag ook. Hij huurt op dit terrein een schuur en is daar houtbewerker.

Felix in zijn werkplaats. 

Hij heeft een filmpje opgenomen waar ik accordeon speel voor Rosa, onze gezamenlijke kennis. Dat was de grote verrassing van gisteren dat wij onafhankelijk van elkaar Rosa kennen.

Speel ik hier " Rosa Munde"?


Matthias heb ik vooral met kruiwagens zand zien kruien. Er moet heel wat gebouwd worden hier, het is een groot project en Matthias is een harde werker en wil van alles. Oorspronkelijk was hij schaapherder in Andalusië en daar hebben de twee elkaar leren kennen.
Mijn trui is dus in een vergevorderd stadium gekomen. Mag ook wel na zoveel tijd. Ben er een jaar geleden mee begonnen. 



Deze trui is dus bijna klaar en gaat mee op reis, maar een andere heb ik vandaag hier bij Ans gelaten. Het wordt immers binnenkort zomer en twee truien om aan te trekken is dan wel genoeg. Evenzo heb ik mijn winterjas in de zak gedaan die Ans in augustus als ze naar Nederland gaat meeneemt. Het voorbagagerek van de kapotte fiets, die ik niet weg wilde gooien komt dan ook in Dreumel terecht. Dan heb ik iets meer plaats en iets minder gewicht voor het vervolg van deze reis. Maar de accordeon,  die heel veel weegt blijft bij mij. Hoe weinig ik er ook mee gespeeld heb tot nu toe op deze reis, hij kan toch van waarde zijn ooit in het vervolg. Vandaag dus al heb ik voor Rosa gespeeld,  maar ook voor de papegaaien van Ans. Er werd door hen weer op gedanst. 



In deze stoel met uitzicht op de Ebro heb ik een deel van de dag vertoefd. Een andere stoel staat voor mijn  l o g e e r k a m e r.



Wisselende stoelgang vandaag.




Uitspraak van de dag. 






Het is Gandhi, die het zegt hoor, ik niet.




Fijne avond 



Tot morgen,  dan fiets ik weer verder.






zaterdag 29 maart 2025

Aangekomen bij Ans Zondag. 4 papegaaien verwelkomden mij. Felix ontmoet, die mij kende via video van een wederzijdse kennis uit Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 
Het was nog even een hevige strijd tegen de wind om de 19 kilometer af te leggen tot het huis van Ans en Matthias, maar ik ben er gekomen. Ook had ik vanmorgen nog even geaarzeld en gedacht dat het beter zou zijn een dag op de beschutte plek te blijven. Maar ik vond dat ik niet zo flauw moest zijn om me zo af te laten schrikken door een beetje wind. Aanvankelijk leek het erop dat ik inderdaad beter daar had kunnen blijven,  want het was behalve zeer vermoeiend ook knap gevaarlijk. Ik moest er op bedacht zijn dat een windvlaag ieder moment zou kunnen opduiken en dus continu alert zijn om daarop te reageren. Een moment van onbedachtzaamheid kan betekenen dat je in het ravijn terecht komt.
Later ging het fietsen wat gemakkelijker toen ik in het rivierdal van de Ebro wat meer beschutting had. Zo rond twee uur arriveerde ik dan bij Ans. We hadden elkaar zeker in 15 jaar niet meer gezien. Meteen bij aankomst hoorde ik papegaaien en ja natuurlijk, papegaaien waren sinds ik Ans kende altijd al huisgenoten van haar.
Ze heeft er nu vier en ze zijn muzikaal. Toen ik een liedje zong begon deze met haar vleugels te wapperen en deed een soort vogeltjesdans. 




Met de schelle geluiden van mijn accordeon hadden ze wat moeite. Honden kunnen daar ook niet altijd tegen.




Ze heeft ook een (Spaanse) man, Matthias geheten en samen hebben ze  twee schattige honden.




Het eerste wat Ans me vroeg toen we elkaar zagen was in welke schuur ik wilde slapen.  Ze hebben heel veel ruimte,  met verschillende gebouwen. In een ervan heb ik nu mijn intrek genomen. Daar ben ik blij mee, hier mijn eigen ruimte te hebben, waar ik ook kan koken op mijn eigen manier, op een houtvuurtje. Bij vorige ontmoetingen in Andalusië ging dat ook altijd zo, dan had Ans ergens een huisje dat ik kon bewonen gedurende de tijd dat ik er was.
Het betekent niet dat we alles apart doen, maar ik kan wel lekker mezelf zijn.
Ans en Matthias wonen aan de oevers van de rivier de Ebro en vanmiddag zijn Ans en ik afgedaald naar een plekje waar ze altijd zit om vogels te bekijken.

Ans gaat me voor naar haar vogelspotplaats. 




Daar zit Ans op  haar troon, een stoeltje dat ze daar permanent heeft staan. 



 Nu zagen we ook een mooie watervogel langskomen. 


Op de status van WhatsApp heb ik er een filmpje van gemaakt en dan zie je beter dat het waarschijnlijk om een  k w a k  gaat.




Zeer bijzonder was dat Matthias en Ans een gebouw verhuren als atelier voor een man, Felix genaamd. En laat die man mij nou kennen. We blijken namelijk een gezamenlijke kennis te hebben: Rosa uit Barcelona. Zij heeft hem een filmpje van mij laten zien, dansend en accordeon spelend en toen hij mij zag herkende hij mij meteen daaruit.


Felix, die hier twee kilometer verderop woont.


Op de heenweg van deze reis ben ik wel door Barcelona gekomen, maar wilde niet in die grote stad blijven en heb Rosa toen niet opgezocht. Op de terugweg heb ik gezegd dat ik wel ga proberen bij Rosa aan te gaan. 
Nou mensen,  genoeg voor vandaag.  Morgen heb ik waarschijnlijk nog van alles meer te vertellen over de bijzondere vrouw die Ans Zondag is. Ze is kunstenares en maakt beelden, in brons gegoten van heel veel dieren. Als je googlet naar haar naam krijg je al veel informatie.
Toen ik vanmorgen worstelde tegen de wind en alle moeite moest doen om niet tegen de vlakte te gaan dacht ik aan deze.........



Spreuk van de dag 


Het leven is een gevecht om overeind te blijven, maar uiteindelijk val je toch.



Dag allemaal.

V a l   maar lekker in slaap. 

vrijdag 28 maart 2025

De ronde van Catalonië dwong mij aan de kant te gaan. De stormwind valt mee tot nu toe.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 
De windvlagen die het fietsen en het kamperen moeilijk maken zijn tot nu toe meegevallen. Maar het ergste komt nog. De tent staat nu opgesteld aan de zuidkant van een schuurtje. Af en toe flappert ie al, maar als het te erg wordt kan ik hem in geval van nood ook in het schuurtje zetten. Omdat het er nogal stinkt heb ik vooralsnog voor dit gekozen. 
De aanleiding om dit plekje gekozen te hebben is zeer uniek. De passage van de wielrenners van de ronde van Catalonië was namelijk op handen op de weg waar ik reed en een van de vele tegemoetkomende motoragenten stopte om mij duidelijk te maken dat ik daar rechts een zijpad in moest. Voor hem waren er al vele andere agenten geweest die naar rechts wezen. Ik begreep daar uit dat ik niet te veel op het midden van de weg moest fietsen. Ik ben niet zo snel can begrip. Aanvankelijk snapte ik die middag al niet waar al die gekke bontgeschilderde auto's vandaan kwamen, totdat ik het iemand vroeg.
Maar wanneer die wielrenners langs zouden komen en van welke richting dat wist ik niet en ik had ook niet het besef dat ik niet ook gewoon van die weg gebruik zou mogen maken. Totdat dus die agent mij van de weg stuurde. Het grappige was dat het pad dat hij aanwees meteen leidde naar de plek waar ik zou kunnen kamperen. En dat gebeurde, na nog wel even geaarzeld te hebben. Nog wat doorfietsen zou misschien verstandiger zijn omdat het morgen waarschijnlijk nog veel harder zou waaien. Maar ach, ik vond het ook wel een mooi moment om te stoppen nu de rust wedergekeerd was.
Maar voordat ik de tent op ging zetten ben ik weer naar de weg gelopen om daar getuige te zijn van de passage van eerst de kopgroep......


De kopgroep. 


..........en even later.........


Het peloton. 





Ook cirkelde een vliegtuig boven de renners.







Op de status van WhatsApp is het een en ander verfilmd. 

Tja, maar eerst vanmiddag vond ik het maar raar om zoveel opgemaakte auto's op of naast de weg te zien. Ik wist niet wat voor rare manifestatie er gaande of op handen was.





Zoals deze stonden er heel veel geparkeerd, en nog veel gekkere, terwijl ik ondertussen genoot van een prachtig landschap, dat beheerst wordt door de vele oeroude olijfbomen. 




Op deze plek nam ik een lunchpauze en deed ook een middagdutje.




Hier waar ik nu kampeer staat deze machtige olijfboom:



Ondertussen krijg ik steeds meer de zenuwen van de rukwinden die af en toe mijn tent teisteren. Zal ik m dan toch maar binnenzetten? Het garandeert in ieder geval een betere nachtrust.
En morgen nog 19 kilometer ergernis eer ik bij Ans ben. Eigen schuld,  had ik vanmiddag nog maar wat gefietst na de passage van de wielrenners. Toen was de wind nog doenlijk.



Uitspraak van de dag. 



Het gaat me niet voor de wind.




Prettige avond

B u e n a s   T a r d e s.

donderdag 27 maart 2025

Tussen op willen schieten en treuzelen. Terugkerende droom over een huis met een mij omarmende geest.

 Hola, Buenas Tardes. 
Een beetje ongedurig begon ik vandaag aan de etappe. Nu ik weet dat Ans thuis is wilde ik daar naartoe, om vervolgens het hoofdstuk Spanje van de reis af te maken. Ik was met mijn hoofd al een beetje in Italië en wat daarna kon volgen. Een vorm van ongeduld maakte zich meester van mij. Ik hoopte dat de koffie mij een beetje tot rust kon manen, en dat gebeurde ook. Maar even later, na een uurtje klimmen en toen ik eindelijk dacht bijna boven te zijn kwam ik plots helemaal op andere gedachten. Er stond een heel lieflijk huisje, met de deuren wagenwijd open, op wiens uitnodiging ik meteen in ging. Ik had nog geen boodschappen gedaan, maar het dorp El Perellò was niet ver meer en daar was een Sparwinkel. Het was erg aanlokkelijk om hier te blijven. Met een afgeladen fiets kon ik de etenswaren wel binnen halen, want twee keer drie kilometer was te doen.
Wat wel speelde( en nog speelt) is dat er vanaf morgenmiddag droge storm verwacht wordt, mistral zogezegd. De straf van het hier blijven is dan waarschijnlijk dat ik hierna flink tegen die gek makende wind in moet beulen, terwijl ik vandaag het grootste deel van de afstand tot Ans af had kunnen leggen in veel gemakkelijkere condities. Ook moest ik vandaag al kritisch kijken naar een plek op dit grote terrein, waar de wind, als die toe zal slaan, me niet gelijk wegblaast. 
Na wat geaarzeld te hebben ging ik overstag en maakte ik een vroegtijdig einde aan deze fietsdag.


Deze plek, aan de zuidkant van het huis moet de noordwester wel tegen kunnen houden.




Het is verder een heel ruim en opgeruimd terrein met vooral veel oude olijfbomen.


De eigenaar van dit stuk grond en het huis is vast een heel degelijk mannetje, want ook binnen is er geen chaos, zoals ik die in de meeste leegstaande huizen aantref.


Twee open haarden zijn er zelfs te vinden.




Een degelijk uitziende trap naar boven, waar ik niet op ging, want je weet toch maar nooit.




Achter dit raampje zit een diep gat naar onder. Daar wordt water uit geput.........


.............de emmer met touw staat al klaar.



 
Een kijkje in de diepte.....


Meer over dit huis en omgeving op de status van WhatsApp. 

Over huisjes gesproken: afgelopen nacht had ik weer een herhaaldelijk terugkomende droom. Het gaat over een huisje waar een geest is, die mij met zijn bijzondere energie omarmde toen ik er ooit woonde. Nu kom ik in mijn dromen regelmatig in de buurt van dat huis, maar ik kan er niet meer komen,  ik weet ook niet of de materiële muren ervan er nog zijn. Maar ik voelde wel weer een zweem van die geestkracht, toen ik in die droom in de buurt kwam. Het ontroerde me.
Ik denk dat dat huisje ook gerelateerd is aan een huisje aan de Waal in Wamel, waar ik twee jaar gewoond heb, in 1985 en 1986. Daar heerste zeer veel harmonie. Ik was erg verdrietig dat ik daar weg moest, maar daarna kwam de woonboot in Alphen op mijn pad, waar de sfeer aanvankelijk neutraal was, maar allengs ook heel goed werd.



Gezegde van de dag 


Slapen als een marmot.


In het Spaans wordt dezelfde uitdrukking gebezigd:


Dormir como una marmota 

Het zou fijn zijn als ik dat komende nacht weer kan doen. De laatste tijd slaap ik niet zo lekker. Mijn wens:



Buenas Sueñas


Goede dromen.


(Over lichtgevende huisjes bijvoorbeeld?)


woensdag 26 maart 2025

Ans Zondag is thuis. Ik nu vlug ernaartoe. Nog 68 kilometer.

 Hola, Buenas Tardes. 





Gisteravond kreeg ik bericht van Ans Zondag dat ze weer thuis is na een week afwezigheid. En met de vraag of de ontmoeting nog doorging. Jazeker, ik ben op weg naar haar en treuzel nu niet langer. Het betekende dat ik niet nog een dag langer op die mooie plek van gisteren wilde blijven. Ook speelden daarbij mee de vooruitzichten dat het vrijdag en zaterdag gaat stormen. Het zou mooi zijn als ik dan al bij haar zou zijn. Maar zo snel gaat dat echter niet meer met mij. Van waar ik nu ben zijn er nog 68 kilometer te fietsen.
Maat het ging vandaag verder weer vlotjes en soepeltjes. Met argusogen hou ik mijn achterwiel in de gaten en tot mijn positieve verrassing zijn er vandaag ook  weer geen spaken gesneuveld. 


Veel te veel spullen moet die fiets toch ook dragen, zelfs een nieuw wiel, dat gelukkig nog niet ingezet hoeft te worden. Misschien kan ik bij Ans wel wat bagage kwijt.


Vandaag op een klein weggetje langs de zee gefietst. 








Geen auto's, wel wandelaars, een fietser en een hondje waren andere weggebruikers. 




Op de status van WhatsApp kun je een stukje met me mee fietsen. 


Ben twee kampeerplekjes gepasseerd van de heenweg. Ook waar ik toen een stopcontact vond, waar ik powerbanks kon opladen.


Helaas had ik nog geen boodschappen in de fietstassen,  anders had ik daar graag nog een keer een nacht doorgebracht. Twee keer vijf kilometer extra daarvoor fietsen zag ik niet zitten.
Zo mooi als daar tussen de oude olijfbomen lig ik er hier nu niet bij. Maar als ik vannacht slaap zal ik daar toch niet om malen. 


Daar tegen dat gebouw, beschut tegen de noordelijke wind, staat mijn tent nu.




Vanaf de tent heb ik uitzicht op dit gebouw. 




Een groot veld met peterselie is in de buurt.

Op de status van WhatsApp laat ik de omgeving zien.

Mary uit Italië bracht vandaag de........


Spreuk van de dag. 





Het leven komt hier op neer:




Niets is gemakkelijk

en

Niets is onmogelijk. 



Dag lieverds, rust lekker zometeen. 



Tot Morgen 

H a s t a  M a ñ a n a