Buenas Tardes, goedenavond.
Frans had het uitgerekend: het zou 37 kilometer zijn naar hotel Los Molinos. Toen we vanmorgen vertrokken dacht ik niet dat we het konden halen.
Een stormachtige wind tegen en onder een vaak striemende regen. Zoals gewoonlijk kwam Frans het eerste uur nog niet op gang. Elke keer als ik weer een stukje gefietst had moest ik weer gaan staan wachten midden in die buien en mijn voeten in de plassen. Bij zonnig weer was dat nooit een probleem. Integendeel, in die tussentijd kon ik mooi de administratie een beetje doen. Maar nu was het echt een straf dat ik niet een beetje door kon rijden. Er was vandaag ook nog een andere reden voor Frans: zijn bril sloeg aan en dan zag ie te weinig om veilig te fietsen, dus werd het vaak lopen op een traject dat vrij vlak was.
Maar op een gegeven moment werd het tempo beter en ook waren er af en toe wat beschuttere stukken waar onze voortbeweging een beetje op fietsen leek.
We zochten na 24 kilometer een kebabzaak op en we kregen daar goed, lekker en veel te eten.
Die dertien kilometer die daarna volgden naar het hotel dat Frans gevonden had op zijn telefoon konden we toen gemakkelijk aan.
Het was natuurlijk wel de vraag hoe dit hotel in werkelijkheid was. Bij aankomst leek het zelfs gesloten, maar op de deur stond een telefoonnummer. Oh nee Frans, dat doe ik niet en dat kan ik niet. Ik kan in het Nederlands al niet horen wat er gezegd wordt vanwege mijn doofheid, laat staan in het Spaans. Maar Frans zei: geef maar aan mij, dan bel ik wel. En jawel, in het Engels kon hij zich verstaanbaar maken en even later kwam de beheerder voorrijden. Het was zo geregeld en we kregen allebei een kamer, naast elkaar dit keer.
Mijn paard mocht bij mij in de stal.
Het was wel even een werkje om de fietsen een aantal trappen omhoog te krijgen, maar dat ging weer stapsgewijs door eerst de bagage af te laden en naar de kamers te brengen. Jammer was wel dat ik in de hondenpoep getrapt was die voor de deur lag. De schone vloeren waren niet schoon meer na onze komst, hoewel ik met de keukenrol zoveel mogelijk ervan weg kon krijgen.
Ondanks dat we vanmiddag al overvloedig gegeten hadden ben ik meteen weer aan de gang gegaan met aardappelen schillen en het klaarmaken van de sperziebonen. Het is een werkje dat hoort bij mijn dagritme, een soort meditatie.
Het toilet diende weer als keuken.
Toen het eten gaar was liep ik even naar de buurman om hem te zeggen dat ie aan tafel kon.
Frans, het eten is klaar.
Op de status van WhatsApp meer hiervan.
Frans is daarna gaan douchen, terwijl ik me ben gaan wijden aan de beschrijving van de dag van vandaag. Douchen ga ik misschien ook wel doen, maar dit is dan vooral omdat mijn kuitspieren pijn doen. Een verschijnsel dat nieuw is voor mij. Met blote benen fietsen in natte kou zal wel de oorzaak zijn. Om 7 uur is het dan tijd voor voetbal op tv.
Hier nog een foto van hoe onze fietsen vanmorgen startklaar waren.
Spreuk van de dag
Een wedstrijd is pas afgelopen na het laatste fluitsignaal.
Tot morgen.
Hasta Mañana.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten