Goedenavond, Buenas Tardes.
Het was nog even een hevige strijd tegen de wind om de 19 kilometer af te leggen tot het huis van Ans en Matthias, maar ik ben er gekomen. Ook had ik vanmorgen nog even geaarzeld en gedacht dat het beter zou zijn een dag op de beschutte plek te blijven. Maar ik vond dat ik niet zo flauw moest zijn om me zo af te laten schrikken door een beetje wind. Aanvankelijk leek het erop dat ik inderdaad beter daar had kunnen blijven, want het was behalve zeer vermoeiend ook knap gevaarlijk. Ik moest er op bedacht zijn dat een windvlaag ieder moment zou kunnen opduiken en dus continu alert zijn om daarop te reageren. Een moment van onbedachtzaamheid kan betekenen dat je in het ravijn terecht komt.
Later ging het fietsen wat gemakkelijker toen ik in het rivierdal van de Ebro wat meer beschutting had. Zo rond twee uur arriveerde ik dan bij Ans. We hadden elkaar zeker in 15 jaar niet meer gezien. Meteen bij aankomst hoorde ik papegaaien en ja natuurlijk, papegaaien waren sinds ik Ans kende altijd al huisgenoten van haar.
Ze heeft er nu vier en ze zijn muzikaal. Toen ik een liedje zong begon deze met haar vleugels te wapperen en deed een soort vogeltjesdans.
Ze heeft ook een (Spaanse) man, Matthias geheten en samen hebben ze twee schattige honden.
Het eerste wat Ans me vroeg toen we elkaar zagen was in welke schuur ik wilde slapen. Ze hebben heel veel ruimte, met verschillende gebouwen. In een ervan heb ik nu mijn intrek genomen. Daar ben ik blij mee, hier mijn eigen ruimte te hebben, waar ik ook kan koken op mijn eigen manier, op een houtvuurtje. Bij vorige ontmoetingen in Andalusië ging dat ook altijd zo, dan had Ans ergens een huisje dat ik kon bewonen gedurende de tijd dat ik er was.
Het betekent niet dat we alles apart doen, maar ik kan wel lekker mezelf zijn.
Ans en Matthias wonen aan de oevers van de rivier de Ebro en vanmiddag zijn Ans en ik afgedaald naar een plekje waar ze altijd zit om vogels te bekijken.
Ans gaat me voor naar haar vogelspotplaats.
Daar zit Ans op haar troon, een stoeltje dat ze daar permanent heeft staan.
Nu zagen we ook een mooie watervogel langskomen.
Op de status van WhatsApp heb ik er een filmpje van gemaakt en dan zie je beter dat het waarschijnlijk om een k w a k gaat.
Zeer bijzonder was dat Matthias en Ans een gebouw verhuren als atelier voor een man, Felix genaamd. En laat die man mij nou kennen. We blijken namelijk een gezamenlijke kennis te hebben: Rosa uit Barcelona. Zij heeft hem een filmpje van mij laten zien, dansend en accordeon spelend en toen hij mij zag herkende hij mij meteen daaruit.
Felix, die hier twee kilometer verderop woont.
Op de heenweg van deze reis ben ik wel door Barcelona gekomen, maar wilde niet in die grote stad blijven en heb Rosa toen niet opgezocht. Op de terugweg heb ik gezegd dat ik wel ga proberen bij Rosa aan te gaan.
Nou mensen, genoeg voor vandaag. Morgen heb ik waarschijnlijk nog van alles meer te vertellen over de bijzondere vrouw die Ans Zondag is. Ze is kunstenares en maakt beelden, in brons gegoten van heel veel dieren. Als je googlet naar haar naam krijg je al veel informatie.
Toen ik vanmorgen worstelde tegen de wind en alle moeite moest doen om niet tegen de vlakte te gaan dacht ik aan deze.........
Spreuk van de dag
Het leven is een gevecht om overeind te blijven, maar uiteindelijk val je toch.
Dag allemaal.
V a l maar lekker in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten