Ans woont in Zuid Spanje voor een groot deel van het jaar en een klein deel van het jaar in haar ouderlijk huis in Dreumel, waar ook haar broer woont.
We hadden elkaar negen jaar geleden voor het laatst gezien. Dat was in Spanje.
Ze woont daar met haar man, een schaapherder in de bergen.
Het moet ongeveer dertig jaar geleden zijn dat ik met Ans meereed naar die streek, ten zuiden van de Sierra Nevada, waar ze toen ook al woonde.
Ze is kunstenares, maakt bronzen beelden, en is daarbij erg geïnspireerd door dieren, vooral paarden.
Zij woonde toen nog alleen en voor mij had ze ook een huis waar ik mocht verblijven, in een ander dal.
Het was voor mij een heel boeiende periode, vooral omdat ik mensen in leefgemeenschappen ontmoette die mij erg aanspraken. En het was natuurlijk interessant om het artiestenbestaan van Ans van nabij mee te maken en onder andere een herder in haar omgeving te hebben leren kennen.
Ans trof ik in de loop der jaren ook af en toe in Nederland als we beiden daar waren. De laatste keer was negen jaar geleden op mijn voorlaatste ronde van Spanje.
Bijzonder fijn dat we elkaar vandaag onverwachts weer mochten ontmoeten, zij het zonder omhelzing.
Ze mag vanwege de corona voorlopig niet terug naar haar man in Spanje. Het kan nog wel twee maanden duren.
In Spanje begint de lockdown volgens Ans voor de mensen meer en meer een crime te worden. Sommigen raken min of meer geflipt en als ze zich te gek gedragen worden ze door de politie in elkaar geslagen.
Verder vandaag kwam ook mijn buurvrouw naar haar boot. Ze is in september haar man kwijt geraakt en heeft dat nog geen plaatsje kunnen geven.
Nu sprak ik haar voor het eerst sinds ik in november op de boot ben aangekomen. Veel emoties.
Verder nog wat letters uitgezaagd en twee toekomstige bordjes .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten