Voor een groot deel rust het nu aan palen.
We hebben om het zover te krijgen veelvuldig gebruik gemaakt van de kettingtakel.
Dit is niet de eerste keer dat we dit soort werkjes samen gedaan hebben.
Bij mijn voorgaande bootje heb ik van André geleerd hoe je er palen mee in de grond kunt krijgen, enkel door het gewicht van het voorwerp, in dit geval de boot, zelf. Je hangt de takel aan de bovenkant van een paal en de ketting van die takel bevestig je aan de onderkant. Door te takelen trek je én de paal in het water, én op een gegeven moment het voorwerp, in dat geval de boot omhoog. Hoe zwaarder het voorwerp, hoe makkelijker de paal de diepte in getrokken kan worden.
Hierna kon de afgeschreven boot toch nog jaren mee.
De boot had onbewoonbaar verklaard moeten worden, maar in feite was hij onverklaarbaar bewoond.
Nu is André weer heel tevreden over zijn weer zitbare vlot en als hij straks terug is(hij is nu tot donderdag weg) kan ie rustig beginnen alles klaar te maken voor het seizoen.
Binnenkort wil namelijk zijn vriendin ook komen en dan moet het geheel toch aan minimale eisen voldoen.
En ondertussen hebben de paardjes hele andere dingen aan hun hoofd.
Eten, eten, eten.
Ze genieten zichtbaar van het verse gras en kunnen met moeite tot een knuffel overgehaald worden.
Verder ook nog een spreuk uit de spreukenla gehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten