Goedenavond, bonsoir.
Aanstaande woensdag is de crematie van Hanny. Zou ik een gedicht kunnen schrijven en dat opsturen naar dochter Lon was mijn gedachte de laatste dagen. Gisteravond toen ik moe en hongerig naar huis terug fietste vanuit Lamastre kwam daarbij het idee in me op om op de accordeon het Franse lied Les amants de Saint-Jean te spelen en dat op te nemen via de voicerecorder op mijn telefoon.
Hanny vond het altijd een prachtig lied, als ik het voor haar speelde. Vandaag wist ik dat ik dat moest doen en ook het gedicht schrijven. Misschien was er wel haast bij, als het nog in het programma van de uitvaart ingepast moest worden, aannemende dat mijn idee goedgekeurd zou worden.
Bij het opstaan wist ik dat de belangrijkste taak voor vandaag hierin lag. Het eerste wat ik deed na het snelle ontbijt was naar beneden te lopen en de accordeon uit de fietstas te halen. Dat liedje spelen was het gemakkelijkste. Maar toch ben ik, heel streng voor mezelf, eerst gaan schrijven. Het lukte me om goed op papier te zetten wat in me speelde, vond ik, en weldra sprak ik de tekst in op de voicerecorder en stuurde die meteen door naar Lon. Zij op haar beurt reageerde direct met dat ze het prachtig vond en het zeker ten gehore zou brengen. Daarna ben ik het lied gaan spelen. Bijzonder was dat een krekel zich op de accordeon neervleide en in het geheel niet gestoord werd door het felle geluid. Integendeel leek het geluid hem te bekoren.
Ook deze opname werd doorgestuurd en viel eveneens in goede aarde, waarna nog een verzinsel volgde. Ik dus heel blij dat ik gedaan heb wat ik voelde dat ik kon doen, en op deze manier toch helemaal betrokken ben bij het afscheid van Hanny.
Hoe zal het nu met Hanny gesteld zijn, is de vraag die ik me onder andere stelde in mijn toespraak. In onze gesprekken van de laatste tijd hadden we het er vaak over. Het leven heeft veel mysteries, maar de dood ook. Hanny en ik geloven allebei in een leven na de dood, in een grotere dimensie. Dit ervaar ik nu ook weer duidelijk omdat ze zo dichtbij is. Mijn verhaal begint ook zo:
Lieve Hanny.
Ver van jou vandaan, en toch dichtbij.....
Zeer talrijk waren de apps die wij elkaar stuurden, waar ik ook was. Was het Spanje, Italië, Oekraïne of Alphen aan de Maas, we hielden elkaar op de hoogte van de wederzijdse perikelen. Dat is nu voorbij. Het internet kan ons niet meer verbinden. Het is nu voortaan puur en alleen de telepathie, die wij ook altijd met elkaar hadden, die onze verbinding in stand houdt. In de geest van Hanny die zowel realistisch is als verder kijkend dan haar neus lang is wil ik geïnspireerd blijven. Er is zoveel meer dan ons verstand kan bevatten.
Maar ik mis haar wel. Bij het opstaan, vanmorgen ook weer, besef ik met een bedroefd hart: Hanny is er niet meer......
Maar na het schrijven en het goede contact met Lon was ik weer blij. "We gaan er een feestje van maken, Hanny", zei ik tegen haar en het was alsof vanuit de hemel een volmondig ja klonk.
De rest van de dag verliep ontspannen op een zonovergoten dag in het prachtige decor van Les Costilles, mijn plek op aarde.
Breien.
Zagen.
De zon gaat achter de bomen.
De zon gluurt nog even door de bomen voordat ie uit het zicht verdwenen is.
Op de status van WhatsApp staat nu een filmpje van gisteren op de jaarmarkt van de kastanje. Een grote pofmachine wordt er bediend. Daarnaast laat ik zien wat er allemaal voor champignons te vinden zijn in de Ardèche. Ze liggen op een grote tafel, met uitleg erbij. Ook hoor en zie je de fanfare.
Spreuk van de dag.
Welterusten
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten