Goedenavond, bonsoir.
Het is heel laat geworden vanavond. Maar we zijn wel thuis gekomen. En dat is al heel wat. Toen we terugreden van het wolmuseum in St-Pierreville is de knalpijp van Winekes auto naar beneden gekomen. Er kwam een nogal ingewikkelde onderhandeling met de ANWB. Omdat het zondag is en alle garages dicht stelden zij voor dat we hier een hotel zouden nemen en dat ze morgenochtend zouden komen om de auto op te halen. Het hotel waarvan we dachten dat het tegenover ons was bleek geen hotel te zijn, maar wel was er een jochie van naar schatting 16 jaar, die daar aan zijn bromfiets aan het sleutelen was. Wineke vroeg hem of hij van dat hotel wist, en dat wist ie niet, maar wel bood hij aan even naar de auto te kijken. Zijn conclusie was dat de knalpijp door de midden was gebroken. Hij kon de stukken wel provisorisch aan elkaar krijgen. Dat deed hij en we waren heel blij dat we het zonder die ANWB af konden, als het tenminste lukte om ermee thuis te komen. Echter, na 5 kilometer weer hetzelfde gerammel en daar stonden we weer. Ik ben onder de auto gekropen en zag dat het geen ijzerdraad was dat de jongen gebruikt had, maar gewoon touw, dat door de midden gebrand was. Oh, dacht ik, misschien is er wel een ander en steviger bindmiddel te vinden en dan kan ik de stukken knalpijp ook wel aan elkaar krijgen. Wineke vond een snelbinder en ja hoor, daarmee lukte het om de eindjes aan elkaar te krijgen. Hopend dat deze stevig genoeg was om thuis te halen reden we heel voorzichtig verder. En het was gelukt om Winekes huis te halen. Dus geen hotel nodig, geen ANWB die morgen de auto weg zou slepen, maar gewoon thuis. Ja, want Wineke heeft daarna met de auto van haar zoon Bruno, die ook op haar erf stond, mij ook nog in mijn eigen huis afgeleverd, na hier natuurlijk een uitgebreide warme maaltijd voorgeschoteld te hebben gekregen bij een warme kachel. Echter........toen ze weg wilde rijden startte die andere auto niet. Ik was de bank hier bij de kachel voor haar al aan het leegruimen toen ik de mogelijke oorzaak van het niet functioneren van de accu bedacht. Ik zal u de details maar besparen, maar tot onze grote vreugde bleek ik het bij het rechte eind te hebben en is Wineke toch naar huis kunnen rijden. Morgen hoeven we niet iemand te vragen met een acculader en ik kan nu rustig verder deze blog afschrijven.
Het bezoek aan het wolmuseum was niet zo spectaculair. Er was maar weinig keus aan wol en we waren te laat om een rondleiding te volgen in de fabriek. Met andere woorden:
Uitdrukking van de dag.
Veel geschreeuw en weinig wol.
Maar Wineke vond de hele onderneming in het geheel toch de moeite waard, vooral vanwege een prachtige autorit door een overweldigende natuur. Hieronder enkele impressies.
Wineke en een landschap van heuvels en wolken
Toen we door het dorpje St-Pierreville reden op weg naar het museum zagen we op de stoep van het gemeentehuis heel veel bedrijvigheid, niet van mensen, maar van katten.
Op de status van WhatsApp zie je ze vergaderen. Af en toe zie je er een paar wegrennen.
Dit zijn de enige bolletjes wol die in het museum uitgestald waren.
Ondertussen schrijft Wineke dat ze thuis is. Want tussen mijn en haar huis is het zeker een half uur rijden. En dan in het donker......
Deze verlate blog moet dan ook nu maar af zijn. Lekker slapen dus gewenst voor de late lezers. En voor de anderen morgen:
Gezond weer op.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten