Goedenavond, bonsoir.
Vanmorgen tussen half tien en half twaalf was de (informele) bijeenkomst rond Hanny, waar ik indirect bij was omdat ik iets ingesproken had wat ze daar hebben laten horen. Hoe het gegaan is heb ik nog niet gevraagd aan dochter Lon.
Het vreemde was dat er vanmorgen een dwingende boodschap in mijn innerlijk was om mijn buren Yvon en Olivier te bezoeken. Dat was al een tijd geleden dat ik daar geweest was omdat ik er tegenop zie. Het gaat mij moeilijk af om Yvon te verstaan vanwege dat ik niet goed hoor. En ook gaat het met Yvon lichamelijk en psychisch erg slecht. Hij heeft overal pijn en wil het liefste dood. En ik weet ook niet goed hoe ik daar op moet reageren.
Vanmorgen was het ineens duidelijk: vandaag moest ik er toch maar eens naar toe. En ik ging zelfs halverwege de herdenkingsbijeenkomst rond Hanny. Alsof Hanny wilde zeggen: besteed je aandacht nu maar aan levende mensen. Ik red me wel. En inderdaad heb ik vandaag het gevoel dat ze verder van me vandaan is. En dat accepteer ik dan ook meteen, hoewel het niet meer zo gezellig was dan de afgelopen week toen het leek alsof ze overal over mijn schouders meekeek en me raad gaf als ik daarom vroeg. Ik laat haar graag vrij om zich verder te ontwikkelen in die wereld waar ze nu is en bovendien is zij niet het type die zich laat binden.
Verder dus ga ik nu met de mensen om me heen die nog wel op aarde zijn, en de stap naar Yvon en Olivier heb ik dus meteen genomen. Hun wereld is klein maar zelf had ik heel wat te vertellen en kon ik laten zien via filmpjes op mijn telefoon. Hun hondje Biby was zoals gewoonlijk weer vreselijk aan het protesteren toen ik weg ging.
Olivier en Biby.
Daaaaag, howdoe.
En toen daalde ik weer af richting huis.
Op de status van WhatsApp komt een filmpje van dat blaffende hondje.
Ben trouwens met de fiets gekomen die ik gisteren van een nieuwe binnenband had voorzien. Deze heeft veel meer versnellingen en die ga ik voorlopig hier in de buurt gebruiken. Dat klimt wat gemakkelijker de steile hellingen op.
Thuis was het vanmiddag weer zomers warm op mijn terrein.
Geprofiteerd van de zon om het brandhout droog te krijgen. Ook vandaag was het niet nodig om te stoken, zelfs vanmorgen bij het opstaan was het al warm genoeg.
Op de pot met chocoladepasta zat een sprinkhaan.
De telefoon ging, ting ting ting, toen ik bijna thuis was van mijn bezoek aan de buren. Toen ik keek wie het geweest was bleek het Mauro te zijn, een italiaan van wie ik het nummer kwijt was. Geappt en nu heb ik ook weer het nummer van andere vrienden die in Italië wonen. Van Mary Blanc en haar man. Zij is Française. Van de laatste heb ik deze foto:
Vandaag dezelfde......Les van de dag........dan gisteren.
Gisteren stuurde ik dit ook op naar Lon. Zij was er zo door geraakt dat ze de tekst vandaag op de kist van Hanny zou schrijven.
Het past ook heel goed bij de overledene. Zij nam haar lot zoals het kwam. En ik wil me graag door deze houding laten inspireren.
F i j n e A v o n d.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten