Goedenavond, bonsoir.
Deze week is er in dit gebied schoolvakantie. De markten worden dan extra veel bezocht Daarom besloot ik vandaag maar eens naar Vernoux te fietsen om daar op de markt de mensen en mezelf te vermaken. Vergeleken met de zomermaanden juli en augustus waren er nu zeker de helft minder kraampjes, maar er liep genoeg volk rond en het was prachtig weer. Veel kinderen dus ook met hun ouders, voor wie ik mijn kinderrepertoire liet horen.
De oude vertrouwde koopman met zijn manden en zijn diverse zelfgemaakte speeltjes was er ook weer.
Hier stond ik onder andere te spelen.
Op weg naar mijn eerste speelplek kwam ik Jaqueline tegen. Ooit was ze een verre buurvrouw en we hebben altijd contact gehouden. Maar het is nu weer een paar jaar geleden dat we elkaar opzochten. Volgende week komt ze waarschijnlijk. Wanneer wist ze nog niet, want ze had haar agenda niet bij zich.
Vanmorgen op de heenweg naar Vernoux kwam ik Olivier tegen, die met hondje Bibi aan het wandelen was. Hij vond het vanzelfsprekend dat ik op de terugweg op bezoek zou komen. Dat had ik anders toch wel gedaan, maar het feit dat iets vastligt vind ik nooit prettig. Met Yvon gaat het heel moeizaam, is nogal depri en ik weet nooit precies waar ik het over moet hebben. Maar de vorige keer ontdekten we dat de filmpjes die ik maak voor de status van WhatsApp bij hem aanslaan, dus erg ertegenop zag ik toch niet.
Nu stond er een auto op het erf. Bezoek komt er heel weinig. Had ik niet afgesproken te komen dan was ik doorgereden, maar nu voelde ik me verplicht om toch binnen te stappen, gewapend met een hoorapparaatje.
Binnen zat een man die ik niet kende, maar in 1995 hebben we elkaar ontmoet volgens Olivier. Ik hielp toen Yvon en Olivier met het hooien en hij was daar ook bij. Ik weet van niks meer, dat is zo lang geleden. De man was heel enthousiast naar mij toe, maar ik verstond hem bijna niet, hoewel ik mijn oortje in had. Een welkome oplossing van mijn contactprobleem was mijn accordeon, die ik uit de fietstas haalde. Hij vond het prachtig en bleef maar herhalen dat ik La Montagne van Jean Ferrat moest spelen. Dat heb ik dus wel drie keer gedaan. Wat positief was, was dat Yvon vanmiddag de oude gezellige man was van vroeger. Zijn ogen glinsterden weer en het was lang geleden dat ik hem zo opgeruimd heb gezien.
Vlnr Olivier, Yvon, Gérard.
Het bezoek van die man, Gérard geheten, deed hem zichtbaar goed, en als klap op de vuurpijl kwam ik er ook nog bij.
Maar ik had het toch heel moeilijk. Voelde me erg hulpeloos doordat ik bijna niks verstond en dan af en toe Olivier moest vragen om duidelijkheid. Maar ik dwong mezelf om toch lang te blijven, omdat ondanks alles mijn aanwezigheid erg gewaardeerd werd, daar ik mijn beste beentje voor zette om bekende Franse chansons voor te schotelen. ' Oh, ik wil je uitnodigen om bij mij te komen spelen ', zei hij herhaaldelijk. Maar mijn voorstel dat ik dan meteen aanstaande zondag zou komen
werd afgewezen. Dus is het waarschijnlijk dat er niks van terecht komt.
Spreuk van de dag.
Du report vient le renoncement.
Van uitstel komt afstel.
Was de man heel enthousiast over mijn accordeonspel, hij vond echter nadrukkelijk dat de smartphone niet bij mij paste.
Zo'n kleine gsm, zoals hij had, was genoeg. Al die smartphones die er in de wereld zijn vond hij een zeer slechte zaak. Op de foto zie je trouwens ook dat er wijn op tafel stond. Hij had er zichtbaar al flink wat van op, vandaar dat hij nogal doordramde volgens mij.
Ik heb vandaag een filmpje gemaakt van kippen en koeien, die ik onderweg tegenkwam. Een filmpje voor de status van WhatsApp.
Deze foto's zijn er uitgelicht.
Vanmorgen zag ik vanaf de overkantse heuvel op mijn gedoetje neer, dat baadde in de ochtendzon.
Mijn chaletje zie je iets boven het midden op de foto.
Morgenochtend zal ik net als vandaag ook niet lang in die ochtendzon verblijven, daar Wim en ik om tien uur afgesproken hebben in Lamastre om vandaaruit naar Wineke en Bruno te rijden.
Voor morgen: f i j n e d a g.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten