Een lichtpuntje

Een lichtpuntje duikt op aan de horizon.
 Verheldering in een tijd van duisternis en vals licht.
Een verlichting op mijn levensweg, die ervoor zorgt dat ik niet van het padje af raak.
Een verlichting, niet alleen voor mij, maar voor iedereen.

 "Geef mij je hand, want je moet met me meegaan. Achter de horizon zie ik het licht."
Zo luidt de tekst van een liedje.

En toen was het avond van de eerste kerstdag. Nadat ik het lichtpuntje van de opgekomen zon in me had laten schijnen ging ik op weg naar het kerstontbijt in de Distelweg Oss met Henny en Carla.
Het is al jarenlang een soort traditie dat we daar met drie of vier personen de geboorte van het kerstkindje vieren met een gevarieerd en liefdevol samengesteld ontbijt.
 Het was met Henny ook weer de gelegenheid om elkaar recht in de ogen te kijken na mijn lange afwezigheid. Carla sprak ik enkele dagen eerder al.

Toen we tegen één uur uit elkaar gingen wist ik niet hoe verder de dag zou verlopen, maar mijn fiets ging naar Jan en José, die enkele dagen geleden niet thuis waren, wetende dat je bij hun altijd onverwacht kunt komen, ook met Kerst.
 Ooit kwam ik daar en trof de tafel aan met de hele familie van wel 15 personen. Nu trof ik alleen hun en dat kwam prima uit.

Jan bezig prei te snijden

Al gauw werd spontaan besloten dat we samen een kerstdiner gingen nuttigen.

Jose schept op.

 En het werd een warm weerzien, waarin ook weer veel bijgekletst werd.