Een hulpeloos stukje mens

 Een hulpeloos stukje mens zat daar op de bank. Wat vroeger een spraakzame veerman was die iedereen die over de pont kwam kende was nu iemand die zichzelf nauwelijks overeind kon houden, van de bank dreigde te glijden.Op het laatst zijn we tegen elkaar aan gaan zitten. Hij had even letterlijk steun aan mij.

Eens en te meer zie ik bij Jo weer hoe nietig wij als mens zijn en niets in te brengen hebben. In feite zijn we aan de goden overgeleverd. En zo geloof ik het ook. We kunnen er vaak zo trots op zijn als we iets kunnen. Toch zijn de benodigdheden daartoe geen eigen verdienste. Ik vergelijk het even met het spelletje scrabble, of Wordfeud, wat ik graag speel. Het is heus niet moeilijk om met geschikte letters hoog te scoren.De goede speler kenmerkt zich juist door goed te presteren met waardeloos materiaal .

                 Geen kunst aan om met deze letters een woord te maken.

 Ik hoef mezelf niet op de borst te kloppen dat ik die fietstocht heb kunnen maken. God heeft mij een sterk lichaam gegeven. Eerder moet ik me schamen dat ik zoveel andere kwaliteiten in mij niet of niet genoeg heb uitgebuit. Ik ben toch een beetje lui en nalatig uitgevallen, ook al kunnen sommige mensen zich dat niet voorstellen. Maar een mens is nooit te oud om iets te leren, te ontwikkelen. Maar ook : Eens vervalt ieder mens weer in de kleinheid en hulpeloosheid, ieder op  zijn eigen manier.

17uur. Terug van Henny Auwens, die met zijn vrouw Janny vooraan in Alphen woont van mij uit gezien. Ik beschouw ze daarom als buren. Henny bewaart al heel lang de post van mij in de periode's dat ik in Frankrijk ben en dit keer gaat het over een periode van wel anderhalf jaar.
Tussen de post die ik meegekregen heb liggen vast wel kerst- en nieuwjaarskaarten van vorig jaar.

Van sommige vrienden heb ik al te horen gekregen dat ze me daarom dit jaar niks sturen. Henny was bezig verse kaarten te schrijven toen ik binnenkwam en later kwam kleindochter Benthe en die hielp mee.Ze speelde ook op mijn meegenomen melodica.