Al enkele dagen vroeg ik me af waar mijn zaagbok gebleven moest zijn. Niet dat ik al hard gezocht had, maar de keren dat ik over de loopplank liep en langs mijn houtstapel is hij me niet in het oog gesprongen. Gisteren zag ik hem dan toevallig, helemaal ondergedoken in het struikgewas.
Vanmiddag nam ik me voor om hem er eens voorzichtig uit te trekken, hierbij het lange dode gras waar hij in verstrengeld zat weghalend in de hoop dat ik er nog iets van over zou houden.
Na de eerste rukken leverde het meteen een bloedende vinger op. Eerste reactie was afzuigen, maar tweede reactie: oh nee, dat mag niet.Zo heb ik enkele jaren geleden de ziekte van Weil gekregen.
Toen ik hem eindelijk in delen naar boven had gekregen was er niet veel meer van over. Ik vreesde dat ik een hele nieuwe moest timmeren en dat kan ik niet. Daarvoor had ik altijd Bert, maar die is verhuisd naar Zutphen.
Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd om iets te maken waar ik op kan zagen.Zolang dat ongeveer gaat ben ik al lang tevreden, ook al staat hij schots en scheef.
Zagen is een fijne bezigheid ter afwisseling van het breien en het met woorden bezig zijn en alle andere activiteiten die op komen duiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten