Ik schreef het zomaar op en nu het bordje hier binnen ergens staat herinnert het me eraan, telkens als ik ernaar kijk.
Gelukkig maar dat alles zo is als het is, denk ik dan en dat ik niet mag vergeten dankbaar te zijn.
Terugdenkend aan mijn reis weet ik maar half voor wat voor gevaren ik niet behoed ben. Toon, die de blog dagelijks bijgehouden heeft, zei me zondag nog dat ik wel drie engelen om me heen moet hebben gehad die me veilig door donkere tunnels en over levensgevaarlijke wegen geleid hebben.
Een waarschuwing had ik al wel gehad in januari in Italië toen een automobilist die mij niet gezien had mij ter aarde duwde. Alleen mijn achterwiel was in de kreukels.
Sindsdien vaak een reflecterend hesje aangedaan. Maar ook nu en altijd blijft het uitkijken.
Op de boot kun je ook uitglijden , zoals buurman André dat is overkomen in oktober. Hij is in het water , tussen wal en schip terecht gekomen. Gelukkig maar.......Hij kon er nog uit zwemmen en de dokter konstateerde geen breuken.
18 uur.
Terug van een bezoek aan Jo en zijn vrouw Annie in Appeltern.Jo is een vriend, die ik al ken zolang als ik op deze plek op het water woon. Dus alwel dertig jaar . Hij was veerman indertijd en we hadden een levendig contact. We hebben veel meegemaakt samen.
Pas geleden haalde hij zelf nog het voorval aan dat ik met de kano over de Maas ging. Hij was net in zijn auto gestapt om naar huis te gaan toen hij " H E L P ", hoorde roepen.Ik was het die met mijn kano omgeslagen was. Hij kwam me te hulp, zoals hij mij al vele malen een reddende hand had geboden, bijvoorbeeld als ik in Frankrijk was en mijn boot op drift geraakt was. Jo ging hem halen of legde hem in ieder geval vast daar waar hij gestrand was, zodat ik weer rustig van de Ardèche naar Nederland kon fietsen, om daar te zijner tijd de boot weer definitief op zijn plek te krijgen.
Maar nu is Jo aan het dementeren. De laatste maand is hij erg achteruit gegaan. Vandaag was ie ronduit heel slecht, waarschijnlijk omdat hij de afgelopen nacht niet geslapen heeft. Annie dus ook niet.
Was ik gisteren geweest dan had ik een veel fittere Jo aangetroffen, die waarschijnlijk wel volop zou reageren op mijn accordeonmuziek. Nu was er af en toe sprake van meeneuriën en halve tijd viel hij in slaap. Ik ga gewoon vaker naar hem toe, nu ik hier weer ben.
Zolang natuurlijk als hij nog thuis woont, want Annie moet het ook allemaal maar kunnen trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten