"Thuis" gebleven, behalve naar dorpje voor boodschappen en koffie. Daar was het feest! Hele dag wolken voor en bij de zon.

 Buenas Tarde. Binnen in de tent is de temperatuur weer ongeveer zoals buiten geworden, want de etensdampen die er drie kwartier geleden in werden geblazen zijn inmiddels weer opgelost. Het eten smaakte me vandaag weer bijzonder, daar kan geen oliebol tegenop. Hoe dat met die smaak gesteld is, is interessant. Want dezelfde maaltijd eet ik op een andere dag en dan kan ik er niet van genieten. Hoewel eten natuurlijk altijd nuttig is. Nodig voor je lichaam. Op de status van WhatsApp zie je hoe het eten vandaag opgeschept wordt in de tent.

Na enige aarzeling besloot ik om vandaag een dagje op dit plekje te blijven. Het genieten van de zon viel een beetje tegen, want ongeveer de hele dag werd ie geflankeerd of een beetje verduisterd door wolken. Dit gaf wel mooie plaatjes. In chronologische volgorde:

Maar de temperatuur was nog altijd goed genoeg om buiten te vertoeven zonder jas en het breien verliep vlotjes vandaag. 

Natuurlijk stond er weer het uitstapje op het programma naar een café,  dat was maar een paar kilometer fietsen. In het dorpje was wat te doen. 

De kerstman (of de niewjaarsman?) deelde cadeautjes uit aan de kinderen. 

Ook werden er spelletjes gedaan. 

Dit alles natuurlijk met luide muziek uit de boxen.

Op de status van WhatsApp zie en hoor je het wel.

Het stukje fietsen van en naar het dorp op mijn nieuwe fiets is me uitstekend bevallen. Ben nog wel een beetje gespannen over hoe het zal gaan straks met al die bepakking erop. Zullen de spaken het gewicht houden? Ben daar een beetje onzeker over geworden. 

Maar verder heb ik vandaag op dit plekje weer wat energie en vertrouwen opgedaan.

Van veerman Peter kreeg ik vandaag deze.....

Spreuk van de dag. 

Maak je geen zorgen, het loopt toch wel anders.

En van buurvrouw Monique komt deze nieuwjaarswens:

Feliz año nuevo. 

G e l u k k i g   N i e u w j a a r.

Geslaagd voor een andere fiets. Kan in ieder geval mijn benen weer strekken.

 Buenas Tardes. Oftewel: Goedenavond.  Ben weer terug van een expeditie die in het teken stond van het oplossen van het fietsprobleem. Daarvoor had ik een fietsenmaker op het oog in het plaatsje Villarreal,  dat vier kilometer weg ligt van de plek waar ik gisteren aanbeland ben. Daar heb ik de meeste spullen laten staan en ik was al vertrokken  meteen na het ontbijt. Maar helaas, het soort wiel dat ik zocht of eventueel een hele nieuwe fiets, zoals ik die wil hebben had ie niet. Hij snapte dat dit soort wiel dat ik heb de weelde van veel gewicht niet kan verdragen.  Toch rijd ik al vele jaren altijd op dit soort wielen. Over het algemeen kunnen ze ruim een jaar het gewicht van de accordeon torsen en daarna koop ik gewoon telkens een nieuw. Maar deze heeft het maar heel kort volgehouden, wat ook deels mijn schuld is, want je moet in het begin de spaken extra aandraaien. Daar had ik nu te lang mee gewacht.

Enfin, missie mislukt dus en ik dacht eerst eraan om maar meteen weer naar de tent terug te gaan en vandaag of morgen weer verder te sukkelen richting Valencia, want daar hebben ze volgens de fietsenmaker mijn maat wielen wel. Maar ik bedacht toen dat ik wel even 10 kilometer verder kon rijden naar Castellon dat veel groter is dan Villarreal. En toen bedacht ik: Hé, daar is vast ook wel een Decathlon en die verkopen vaak wielen.

En ja, Decathlon was inderdaad in Castellon te vinden en inderdaad hingen daar wielen. Er hing er alles bij mekaar precies een die voor mijn fiets de juiste maat had. Echter, was de dikte ervan minder dan die van mijn achterwiel. Na veel wikken en wegen toch maar gekocht en wat ik vaker doe in dit soort gevallen als ik onderweg ben, nam ik me nu ook voor: Meenemen als bagage en mocht er weer een spaak breken, dan dit nieuwe wiel erin zetten en het oude weggooien. Zo heb ik jaren geleden op een reis vanaf Italië een wiel meegesleept richting Nederland. De spaken van het oude wiel gingen maar niet verder kapot. Nog steeds ligt dit wiel op de boot en ik moet eraan denken het een keer te gebruiken. Maar het wiel dat ik nu gekocht had was een zwaktebod. Een nóg dunnere velg zal waarschijnlijk ook weer leiden tot spaakbreuken. Ik besloot om hierna nog naar een andere Decathlon te fietsen, 13 kilometer verder bij een kleiner plaatsje.  Het leek voor niets te zijn geweest toen ik zag dat ze daar helemaal geen wielen verkochten. Maar......wat zag ik wel.....Er stond een fiets met een hoog zadel en dikke wielen tweedehands te koop. Mijn aarzeling duurde niet lang en ik sprak een medewerker aan die toevallig ook fietsenmaker was.

Hij begon meteen aan de fiets te sleutelen en was ook bereid om het achterbagagerek van mijn oude fiets over te zetten op de nieuwe.

Daar hangt ie, mijn nieuwe aanwinst. 

  Het voorbagagerek kon ook, zei hij, doch uiteindelijk bleek dat toch niet te kunnen. In overleg met een collega bleek in deze winkel niks anders voorhanden  te zijn wat wel zou passen. Maar ik heb door met touwtjes te werken al heel wat vast kunnen krijgen en vertrouwde erop dat dat nu ook wel zou lukken. En ja hoor, daar staat de fiets, compleet met voorrek én achterrek. Zelfs een mandje hangt aan het stuur.

Bij thuiskomst ben ik er zeker nog een uur mee aan het prutsen geweest, maar wel succesvol. 

De andere fiets heb ik daar gelaten. Ze wilden hem niet overkopen. Maar wel kreeg ik het geld terug van het bij de eerste Decathlon gekochte dunne wiel. Nu heb ik dus een heel  dik wiel. 

Maar het blijft afwachten hoe het bij deze gaat met de spaken.  In ieder geval voorlopig ben ik gered en de reis per fiets zal verder gaan. Dat had ook anders kunnen zijn. Ageeth,  een goede vriendin in Nederland had ik voorgesteld om mij maar te komen ophalen. Want gisteren was mijn stemming zo van: jongens, ik zou zo in het vliegtuig kunnen stappen en hier alles achterlaten.  Deze reis is traumatisch aan het worden, er rust geen zegen op. Ageeth vond het nog niet zo'n gek idee om mij op te komen halen en we gingen er beide een nachtje over slapen. Nu ga ik snel Ageeth appen,  voordat ze dit in de blog leest, dat ik toch niet in de bezemwagen zal stappen.

Hoe mijn reis verder gaat weet ik echter ook niet precies. Ik denk een tijdje in deze omgeving blijven eerst, een weekje of zo. Daarna of door naar het zuiden of terug naar Frankrijk. Nu is het even op de plaats rust. 

Op de status van WhatsApp weid ik nog wat meer uit.

Spreuk van de dag. 

Het is altijd iets, is het niet met de vrouw dan is het wel met de fiets.

Buenas Noches 

W e l t e r u s t e n  .

Reis is traumareis aan het worden: lekke band bij het vertrek, 10 kilometer verderop weer kapotte spaak. Gelukkig een mooie kampeerplek gevonden.

 Hola, Buenas Tardes. Het was vandaag weer heel moeilijk. Na vanmorgen nog even getwijfeld te hebben of ik er nog een dagje aan vast zou plakken op die ruime zonovergoten kampeerplek besloot ik toch om weer eens verder te gaan. Dus ben ik langzaam alles weer op de fiets gaan laden. Toen ik weg probeerde te rijden moest ik tot mijn stomme verbazing vaststellen dat mijn achterband lucht aan het verliezen was. Terug dus naar de plek waar de fiets gisteren een hele dag gestaan heeft en alles weer afgeladen. 

Geen breien vandaag, maar sleutelen.

Gelukkig heb ik twee nieuwe binnenbanden en twee nieuwe buitenbanden bij me en was daarom het euvel te verhelpen. De oorzaak leek me te liggen in het feit dat enkele spaken door het lint zijn gegaan toen ik ze aandraaide. Een ander steviger lint heb ik er nu opgezet en het oude daaroverheen. Maar toen ik de buitenband controleerde bleek daar toch ook iets scherps in te zitten. Dus maar goed dat ik daar naar keek, anders was het lekkebandencircus vandaag verder gegaan, nu heb ik maar meteen binnen- en buitenband vervangen. Maar tien kilometer verder, in het centrum van Castellon, zakte de moed in mijn schoenen toen de volgende spaakbreuk zich aankondigde.....Het is een beetje een trauma aan het worden,  deze reis. Het liefst zou ik in een vliegtuig stappen en op mijn bootje in Nederland belanden of op mijn berg in de Ardèche en uit deze nachtmerrie stappen.....Maar ja, flink zijn maar weer en de fiets weer helemaal afladen. Dat kon op een rustig, zonnig pleintje met een bankje erbij. Gelukkig was ik net als eergisteren en vanmorgen innerlijk rustig en gelaten en kon ik geconcentreerd de zaak weer in orde maken. Voor een hele korte tijd, dat is nu wel zeker. Maar het bleek in ieder geval genoeg om na Castellon een langgerekt en lelijk industriegebied uit te rijden, om weer in een natuurlijke omgeving terecht te komen waar ik kan kamperen. Al gauw zag ik een ruïne en daarachter staat mijn tent nu.

Een van de overgebleven muren van een huis. 

Het is de kunst om maar te blijven relativeren. Het is wel vervelend wat me overkomt, maar er zijn ergere dingen dan een fiets die niet wil. Mijn lichaam mankeert in ieder geval niks en dat is belangrijker. Zojuist heb ik weer een vuurtje kunnen maken en goed kunnen eten.

 Dat zijn basisdingen,  net zoals dat ik straks weer lekker warm in mijn bedje kan gaan liggen. Morgen is er weer om problemen op te lossen. Op de status van WhatsApp meer over deze plek.

Een  kerstboom in Castellon, kinderen speelden in die huisjes ervoor.

Waar ik nu sta heb ik zicht op een porseleinfabriek.

Porcelanosa, staat daar geschreven,  de naam van het bedrijf.

Google heeft het bedrijf gevonden en weet mij ook te vinden in die blauwe cirkel.

Valencia nadert, maar wanneer ik er ben weet ik nog niet.

Spreuk van de dag. 

Al is de dag nog zo gek, er komt een avond aan.

Welterusten 

B u e n a s   N o c h e s 

Een plek om een dag te blijven. Wel boodschappen en koffie in Benicassim.

 Hola, Buenas Tardes. Tot nu toe schreef ik altijd ola in plaats van hola. Maar dat was verkeerd. Je moet hola schrijven in Spanje als je hallo bedoelt. Maar als je iemand groet moet je die H toch niet uitspreken. 

Vandaag geen kapotte spaken. De kans daarop was ook erg klein, want ik ben alleen maar even naar Benicassim geweest, zonder bepakking. Een beetje gespannen was ik wel om het boeltje hier even achter te laten,  al was het maar een uurtje. De waardepapieren 

had ik in ieder geval meegenomen. En natuurlijk stond mijn zonnecollector nog gewoon te laden toen ik terug kwam, en de tent met daarin de accordeon was ook niet meegenomen. Het was een prettig plaatsje waar de winkel Consum alles had wat ik nodig had, ook toetjes, maar die was ik vergeten te kopen, merkte ik vanavond.  In het café annex bakkerij was het leuke meisje dat daar werkte helemaal gecharmeerd van de trui die ik aan had. Toen ik wegging zei ik dat ik morgen weer kwam, maar later vond ik dat te voorbarig. Het was hier een fijne plek om een dag te blijven,  maar misschien geen twee dagen. Morgen zie ik wel als ik wakker ben of ik mijn belofte nakom of toch liever weer een eindje verder fiets naar het zuiden. 

De zon scheen de hele dag en ik heb wat op kunnen laden, maar helemaal tevreden ben ik toch niet over het laadvermogen. Ik heb mooie plaatjes kunnen schieten. 

Bij het openen van de tentdeur vanmorgen zag ik dit: De maan was al eerder op dan de zon.

En daar is ook de zon.

Buenos Dias, goedemorgen. 

En zo ging zojuist de koperen ploert weer onder.

De horizon schijnt, zou je haast zeggen.

De status van WhatsApp laat nog meer zien van deze bijzondere maar toch alledaagse natuur(ver)schijnselen. Ook is er een filmpje op, gisteravond gemaakt, waar in het donker de lichtjes van Benicassim oplichten, maar ook Venus is te zien. In het commentaar van mij vertelde ik per abuis dat het Jupiter was.

Venus dus.

Heb wat aan mijn breiwerk gedaan. Deze trui is een beetje saai om te maken,  maar hij wordt wel mooi.

In Benicassim op het terras liep ook deze gast rond:

Het was nog wel even puzzelen om terug te vinden waar ik nu eigenlijk wel woonde vandaag. Had mijn telefoon zelfs ervoor nodig, want ik reed verkeerd.

Maar daar, bezijden dit huis, daar vond ik mijn hele bedoeninkje weer terug.

Vaststelling van de dag 

Ik heb vannacht niet kunnen slapen,

Maar daar lig ik niet wakker van.

Doeg 

Tot morgen.

H a s t a   M a ñ a n a 

Het liep weer spaak helaas. Mooie plek voor reparatie en kamperen.

 Buenas Tardes, goedenavond. 

Helaas, vanmiddag ging het plots pang en toen wist ik wel hoe laat het was. Waar ik bang voor was, is uitgekomen. Er is weer een spaak geknapt. Die ervaring heb ik, als eenmaal in een wiel spaken beginnen te knappen dan gebeurt dat daarna vaker. In ieder geval moet je meteen stoppen en de spaak vervangen. De vorige keer had ik het niet in de gaten dat er al drie gesprongen waren, maar nu was het geluid overduidelijk.  Ik accepteerde het vervelende gegeven gelaten vandaag. Ben meteen afgestapt en geconstateerd dat het een spaak was uit de rechter helft van het wiel. De freewheel kan dan blijven zitten en zelfs hoeft het wiel er niet uit. Het was half drie en er waren twee mogelijkheden: Meteen ter plekke langs de weg de boel in orde brengen en daarna nog een stuk fietsen of doorlopen naar een plek waar je ook kon kamperen. Ik koos voor het laatste. Na een paar kilometer gelopen te hebben langs bossen en sinaasappelboomgaarden waar je niet in mocht kwam ik langs een leegstaand gebouw met een groot plein ervoor. Een prachtig uitzicht ook. En daar zit ik nu in mijn tent en daar heb ik mijn fiets gerepareerd. 

Op de status van WhatsApp meer over de plek en de reparatie. 

Het gebouw geeft beschutting tegen de wind die er bijna niet is.

Een weids uitzicht vanaf het platform. In de verte de Middellandse Zee met daarvoor een van de vele sinaasappelboomgaarden. 

Een klein beetje vertrouwen heb ik wel dat het wiel het nu een tijdje houdt, maar anders: Castellon nadert en daarna is snel Valencia aan de beurt. Een hoop rompslomp zie ik niet zitten maar als het moet kan ik me daar een nieuwe fiets aanschaffen, of alleen een nieuw wiel, maar dan moeten ze ook een langere zadelpen hebben. Hoe het ook zij, gemakkelijk heb ik het deze reis niet. Maar het is positief dat ik nu niet in paniek geraakt ben. Kan ook nog genieten van deze ruime plek.

Er was ook weer genoeg brandstof om het eten klaar te maken, klaar te stomen kun je haast zeggen want het vuur ging zo hard dat het kookwater ongeveer verdampt was toen ik opschepte. 

Vanmorgen op de vorige plek zag ik dit toen ik de tentdeur openritste.

In het stadje Orpesa mocht ik vanmorgen aan de bak.....koffie. Maar ik aanschouwde er ook enkele zeer kunstzinnige pleintjes.

Een van de pleintjes die je beter zandbakken kunt noemen. 

Rings eromheen kun je overal zitten, de buitenkant is één grote bank waarvan de leuning betegeld is met mozaïek. Allemaal prachtige figuren:

De status van WhatsApp laat meer ervan zien.

Nou, dat was het dan weer voor vandaag, ik mag zometeen de wereld weer van de binnenkant bekijken. Maar eerst nog dit:

In Spanje hebben ze een andere uitdrukking voor wat wij noemen "mijn wederhelft "

Uitdrukking van de dag. 

De wederhelft 

La media naranja

(Letterlijk: de sinaasappelhelft)

Buenos sueños.

M o o i e   d r o m e n .

Spaken zijn heel gebleven vandaag. Meer zelfvertrouwen vandaag dan de afgelopen tijd.

 Buenas Tardes,  goedenavond. Nog maar net is het donker hier, dat werd het rond 6 uur. Het komt ook doordat ik steeds westelijker kom te zitten, dus dichter bij de ondergaande zon. 's Morgens wordt het nu steeds iets later licht, maar het aantal lichturen per dag is hier toch, zo midden in de winter, heel aanzienlijk. En verder zijn de dagen grotendeels met zon gevuld. Maar ik denk ook: stel dat ik deze reis twee maanden geleden gemaakt had, toen deze omgeving in het teken van een DANA stond met al die overstromingen......Vandaag las ik in de krant dat er nog steeds volop modder geveegd wordt.

Met mij gaat het vandaag psychisch veel beter dan de laatste tijd, waarin ik vaak erg gespannen ben. Voelde me een beetje angstig zo alleen op de fiets in die grote wereld. En als dan die fiets problemen krijgt zoals gisteren met die gesprongen spaken sta ik helemaal mooi te kijken.

Met een onbestemd gevoel ging ik de dag in maar hoe langer het gisteren gerepareerde wiel het hield hoe ontspannner ik werd en dan kan ik die grote wereld weer aan en komt de bravoure in mezelf weer terug.

Nou maar zien dat ik het zo houd. Het scheelde ook dat ik nu lekkerder zat op mijn kunstmatig verhoogde zadel.

 Ik kon daardoor meer kracht zetten als dat nodig was, maar de etappe vandaag was ook vrij vlak.

De weg was ook niet zo druk, en een beetje wat verkeer om me heen vind ik juist gezellig . Net als gisteren waren er ook veel fietsers, meest op racefietsen, met allemaal een helm op. Misschien hoeft dat voor gewone fietsers zoals ik niet? Een paar keer ben ik een guardia civil al tegengekomen, maar die hielden me niet aan. En als ze iets zeggen vertel ik dat die pet nodig is tegen de zon, en dat is ook zo.

Koolplukkers waren aan het werk op deze tweede kerstdag, die in Spanje niet als zodanig gevierd wordt.

En dit hele mooi dorpje liet ik links liggen. 

Santa Madalena de Pulpis.

In het plaatsje Alcala de Xivert waar ik boodschappen kon doen in een supermarktje van Dia zag ik dit tegeltje op een muur.

Behalve deze winkel was hier vanmiddag toch alles gesloten. Het dorp voelde uitgestorven aan.

Ik had vandaag nog best wat langer door kunnen fietsen, maar omdat een stedelijk gebied zich aandient vond ik het toch verstandiger om me hier te nestelen tussen meest afgestorven amandelbomen.

Genoeg hout voor vuur in ieder geval. 

Ook kon mijn zonnecollector nog een uurtje zon opvangen.

Op de status van WhatsApp wat meer over deze plek.

Hier zit ik nu te schrijven. 

Spreuk van de dag. 

Je kunt beter een nachtje slapen over wat je wilt doen dan wakker liggen om wat je gedaan hebt.

Soms denk ik wel eens: Zou ik niet beter de accordeon ergens achter laten en dan fiets ik met veel minder gewicht? Tot nu toe heb ik deze reis namelijk ook niet veel animo om te spelen en al die tijd sleep ik dat ding dus voor niks mee. Maar toch......het spelen is ook een manier van  communicatie. Ik blijf hem toch maar mee vervoeren, voor als ik straks de geest wel krijg.

Buenas Noches 

W e l t e r u s t e n .

Op tijd (of te laat) ontdekt: drie spaken geknapt. Vanmorgen toen ik de tent uitkwam stond er een auto......

 Buenas Tardes op deze Eerste Kerstdag.

Onzekerheid in mij weer opgelaaid, want toevallig ontdekte ik vanmiddag dat er maar liefst drie spaken gesprongen waren in mijn nieuwe achterwiel van mijn nieuwe fiets. Tja, ik wist het,  bij een nieuw wiel is het verstandig om zo spoedig mogelijk alle spaken een rondje of een half rondje aan te draaien. Toen ik de fiets kreeg dacht ik in eerste instantie dat de spaken strak genoeg aangedraaid waren en ik had het tot op heden nog niet gedaan. Vandaag dacht ik ineens, toen ik al heel vroeg op mijn plekkie was: komop, zet de fiets op zijn kop en doe het even. Maar oh God, wat een nare ontdekking: er was er al een geknapt. Het viel goed mee dat mijn sleutels op dit achterwiel pasten. Je moet namelijk de freewheel eraf halen om erbij te kunnen. En toen ontdekte ik dat er niet een maar drie spaken reeds kapot waren. Dat is de gang van zaken waar ik veel ervaring mee heb. Als er een knapt volgt de tweede en dan nog sneller de derde. Als ik het vandaag niet toevallig ontdekt had waren morgen nummer 4,5,6 en 7 gevolgd in rap tempo en had ik niet meer verder gekund. Nu misschien nog wel, zeg ik voorzichtig. Gelukkig was ik vanmiddag flink genoeg en niet zenuwachtig om de drie spaken te vervangen door drie spaken die ik ooit uit een afgedankt wiel gehaald had. Nu kregen tevens alle spaken wel een slag erbij, wat ik de eerste dag al had moeten doen eigenlijk. Tijdens dat aandraaien knapte er nóg een.

 Poeh, het is deze reis (nog) niet erg rustig qua fietsproblemen. En ook in het algemeen voel ik me nogal onbestemd. Vannacht had ik de schrik even te pakken omdat ik me naar voelde in mijn zij. Een jaar of tien geleden had ik een niersteen en dat gaf plots een vreselijke pijn die haast niet uit te houden was. Af en toe komt dat trauma weer bij me op. Stel je voor dat zoiets me nu overkomt terwijl ik hier aan het fietsen ben? Toen was dat bij Montelimar, en vlakbij Les Costilles. 

En ik had gisteren spinazie gegeten,  wat gevaarlijk voedsel is wat dat betreft. En ik had te weinig gedronken. Maar waarschijnlijk is mijn angst voor niets geweest, het voelt allemaal weer normaal. Een kapotte fiets is ook niet handig,  maar dat kun je beter hebben. Deze fiets is gewoon ook te laag voor mij. Een andere fiets is de oplossing,  zeker als zou blijken dat het binnenkort weer spaak gaat lopen.

Op deze manier zit ik te experimenteren om toch iets hoger te kunnen zitten: mutsen over het zadel heen trekken. De telkens wegzakkende zadelpen houd ik met karton een beetje tegen.

Vanmorgen ben ik de dag anders begonnen dan gedacht. De powerbanks waren nog niet helemaal vol, en ik dacht nog even te blijven om zoveel mogelijk van de elektriciteit daar gebruik te maken. Toen ik mijn kop buiten de tent stak zag ik een auto in de buurt van het huisje waar een van mijn powerbanks nog in het stopcontact zat. Even later zag ik een man op het veld geconcentreerd bezig zijn met gif spuiten.

Daar loopt de man, mer een blauwe giffles op zijn rug.

Oh jee, en ik voelde me toch al schuldig door mijn illegale aftappen van stroom. Ik besloot de man te benaderen, maar aan zijn houding liet hij blijken dat ik beter uit de buurt kon blijven, waarschijnlijk omdat ie met gif bezig was. Maar op afstand legde ik uit dat ik hier met mijn tent stond en een reis aan het maken was met de fiets. Dat van die stroomroof vertelde ik(nog) maar niet, en uiteindelijk heb ik ook maar niks opgebiecht.  Wel mijn biezen gepakt en en passant de apparatuur weer uit het stopcontact gehaald, er op letten dat hij het niet zag. Even tevoren had ie me trouwens toch wel vriendelijk begroet.

Het was ook wel goed dat ik weer verder fietste. De plek voelde niet vrij genoeg om er langere tijd te bivakkeren. Dat bleek dus wel.

Nou, en dit kwam ik allemaal vandaag weer tegen.

Een bonsaikwekerij langs de weg.

De parmantig overgebleven muur van wat ooit een groot huis was.

En tenslotte zag ik deze ruïne,  waar ik een kijkje ging nemen........

.......en uiteindelijk bleef.

Het was aanvankelijk heerlijk toeven in de zon. Naast puzzelen dacht ik aan breien, maar ineens vond ik dat ik de spaken nu eindelijk maar eens aan moest draaien, maar het werd een veel grotere klus.

Op de status van WhatsApp laat ik wat meer van de plek zien.

Spreuk van de dag 

( van Andries)

Tot morgen.

H a s t a   m a ñ a n a.