Ola, Buenas Tardes, goedenavond. Dat ik toch eens ooit in de goot terecht zou komen was een voorspelling die vanavond uitgekomen is. Ik lig namelijk letterlijk in een greppel te schrijven. Reden daarvoor is de verschrikkelijke storm die vanmiddag is op komen steken en die alleen maar erger wordt. Onmogelijk en ook niet verantwoord om de tent op te zetten, zelfs in een bos dat ik gevonden heb. Zeker een uur heb ik hier in de omgeving geprobeerd een beschut plekje te vinden en tenslotte heb ik me er maar bij neergelegd, letterlijk en figuurlijk, dat er vannacht niet in de tent geslapen kan worden. Deze tent, die ik al uitgespreid had heb ik nu gebarricadeerd met zware spullen inclusief de accordeon, terwijl ik ben gaan liggen in de greppel waar ik zojuist met heel veel moeite op het gasje het eten gaar heb kunnen krijgen. Het leek er zelfs op dat dat niet ging lukken. Wanhopig zat ik in die greppel het gasje vast te houden en naarmate de tijd verstreek en het kookpunt nog maar niet kwam werd de vrees groter dat die inspanning en het gebruikte gas voor niks waren en ik het eten weg moest gooien. Het was op een gegeven moment letterlijk huilen met de pet op, want ik had de pet op en ik huilde.
Of dat huilen geholpen heeft weet ik niet maar uiteindelijk heb ik mijn zin gekregen en is het eten toch gaar geworden.
En nu lig ik dus hier waar het gasje net heeft gestaan, terwijl de tent wat hoger op ligt.
Klagen mag ik zeker niet, want vanmiddag ging de route langs de zee en ik ging ervan uit dat ik nu dan maar op het strand zou moeten slapen. Dat zou helemaal vreselijk zijn geweest met deze wind en hier in dit bos is niemand die mij ziet. Maar toen kwam er toch een stukje natuur in de vorm van een droge rivierbedding. Ook had ik op de plek van gisteravond willen blijven, omdat die heel open was met veel zon om mijn apparatuur op te laden, maar dus ook met veel wind.
De zon kwam er ook pas later dan ik dacht en dus na het ontbijt pakte ik mijn biezen weer. En intussen stormt het maar door, het lijkt alleen maar erger te worden. Je wordt er stapel krankjorium van, zou mijn moeder zeggen. Zal er van slapen nog iets terecht kunnen komen?
Ik hou er maar mee op, heb niet meer de moed om verder te schrijven. Tot morgen.
Ps. Op de status van WhatsApp komen behalve deze ellende ook vreedzame momenten te zien.
En vanmorgen was er deze kerststal te zien:
En hier waar ik kampeer, ehhhhh lig, staan deze muurschilderingen op de brugpilaren.
Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten