Goedenavond, Buenas Tardes.
Wat een toestanden gisteravond hè. Tjonge jonge, ik voelde me nergens meer veilig omdat de wind overal huishield en ik tenslotte maar in de goot ben gaan liggen. Het lukte me daar nog wel aardig om wat te slapen, terwijl de bomen boven me maar heen en weer zwiepten. De windsterkte zou wat afnemen, maar daar merkte ik toch maar weinig van toen ik opstond. Toch vond ik een plekje waar ik even wat rustiger kon gaan zitten.
De takken van de boom waren hier net iets lager dan die van andere bomen. Zelfs waagde ik het erop om daar een vuurtje te maken voor de ochtendthee, na daar een half uurtje gezeten te hebben en wat voetbal van gisteravond bekeken te hebben.
En ondertussen zag ik het ochtendgloren.
De bomen zwiepten nog hevig op en neer, en dit is beter te zien op de status van WhatsApp.
Geleidelijk kwam ik weer in mijn normale doen en kon ik rond tien uur deze op zich hele goeie privéplek weer achter me laten.
Al spoedig ontdekte ik dat de ellende van gisteren grotendeels mijn eigen schuld was. Ik nam zomaar aan dat na mijn plekje in de natuur er wel weer urenlang bebouwing langs de kust zou volgen, maar dat was niet zo. Er waren legio bosjes met veel meer beschutting en dichtheid dan waar ik inzat. Ik had het beter moeten bestuderen.
Vanavond was ik weer even heel zenuwachtig omdat er opnieuw veel wind wordt verwacht. Bij het plaatsen van de tent in een weliswaar dik bos was het koffiedik kijken over hoe deze wind zich zou gedragen. Er was namelijk nog niks van te merken rond 5 uur. Het moeilijke met deze mistralachtige winden is dat ze binnen een half uur uit het niets kunnen ontstaan.
Net nu ik wilde schrijven dat er nu, half negen, nog niks aan de hand is, hoor ik plots weer die scheurende geluiden van wind door de bomen. Maar vooralsnog wordt er niet aan mijn tentdeur geklopt. Waarschijnlijk ga ik weer een normale rustige nacht tegemoet.
De lunchpauze was vandaag op een stekkie uit het stenen tijdperk, zo leek het.
Op de status van WhatsApp weid ik er meer over uit.
Het zou een mooie plek geweest zijn om er ook definitief halt te maken voor deze dag, maar ik had de boodschappen nog niet in de fietstassen. Dat brak me wel op, want ik moest daarom veel langer doorfietsen dan ik wilde. Wel 30 kilometer zaten er tussen het gebied waar veel winkels waren en de Sparwinkel van het plaatsje El Perellò. Had ik ook beter moeten bekijken en dat is tegenwoordig heel gemakkelijk met die alles wetende telefoon.
In Perellò staat deze antieke wegwijzer. Tarragona ligt 63 kilometer achter me.
Tot Castellon is het nog 130 kilometer
Het is trouwens de oorspronkelijke N-340 die er doorheen loopt. De nieuwe versie ervan loopt iets buitenom. De oude befiets ik. Voelt echter aan.
En ondertussen hoor ik verschillende door de wind veroorzaakte waves om me heen. Nu ervaar ik deze geluiden als mooi, daar ik er geen last van heb.
Tja, en zo kun je van alles meemaken. Terugdenkend aan gisteren bijvoorbeeld toen ik me nergens meer veilig voelde omdat de tent nergens kon staan. Het was huilen met de pet op, schreef ik. Maar tegelijkertijd moest ik ook heel erg om mezelf en deze woordspeling lachen. Dit brengt me tot de volgende.......
Spreuk van de dag.
Je zit in een film waarvan je ook de toeschouwer bent.
En nu ben ik toehoorder van een muziekstuk gemaakt door de wind. Het waait heerlijk en de wind komt toch niet bij de tent ( vooralsnog in ieder geval niet, niet te vroeg juichen, want nu dacht ik dat een auto voorbij kwam, maar het was een harde windvlaag)
W e l t e r u s t e n.
Buenas Noches.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten