Goedemiddag. Vol van de zenuwen zit ik in het café dat vlakbij de schuur is waar ik mijn tent heb opgeslagen. Zoals ik gisteren al schreef was ik van plan hier vandaag nog te verblijven. De storm die de hele dag nog doorgaat maakt het te gevaarlijk om verder te fietsen. Toch moest ik nog even weg, vond ik, zij het zonder bagage. Brood en water ontbraken nog om de dag door te komen. Hoewel het café waar ik nu zit misschien ook wel brood te koop zou hebben besloot ik om 5 kilometer naar het volgende dorp te fietsen omdat daar een supermarktje Vival is en vast ook wel een café. Onderweg sloeg het noodlot toe. Plots een gekletter bij mijn achterwiel. Tot mijn schrik zag ik dat het mijn derailleur was die in de vernieling gedraaid lag. Een vergeten vastbinder, ook wel stiek genaamd, was de boosdoener. Ineens werd ik dus geconfronteerd met een groot probleem. Ik moest een fietsenmaker zien te vinden die er een nieuwe derailleur op wil zetten. Dat moet dan morgen gebeuren. Hoewel Decathlon in Narbonne vandaag ook open is leek mij dat de reparatieafdeling heus niet zou werken op zondag. Zo zag het er tenminste vorige week zondag toen ik daar was om nieuwe banden te kopen ook niet naar uit. Bovendien is het niet te doen om me vandaag in die storm te storten. Tussen de schuur en Decathlon is bovendien geen beschutte kampeermogelijkheid.
Zo goed en zo kwaad als ik kon heb ik de stukken derailleur kunnen verwijderen.
Derailleur gedemonteerd na heel veel geklungel en met verwonde vingers.
Maar dat ging erg stroef. Vooral omdat ik me opgejaagd voel door de wind die om mijn oren zoemt ben ik zenuwachtig en gespannen en doe ik bijna alles fout. Kortom een vreselijke dag, als in ee nachtmerrie. Maar tegelijkertijd is het zaak een en ander te relativeren. Er zijn tig ergere dingen die me kunnen overkomen.
In het café om de hoek waar ik alles had kunnen krijgen wat ik nodig had (brood en water) zit ik nu voor de tweede keer vandaag aan de koffie. Mijn oneindig vieze smeerhanden zijn nu nog heel vies, maar wel de helft schoner. Een powerbank heeft zeker al twee uur stroom gehad.
Het is hier een heel levendige en luidruchtige bedoening. Vol vuur wordt er naar de paardenraces gekeken.
Ole, ole, ole, wordt er achter me geschreeuwd en ik roep mee: ole, ole, ole.
Op de status van WhatsApp staat een filmpje van al deze opwinding.
Achter tegen de wand staan jachttrofeeën tentoongesteld.
Maar hiernaast gooien ze het raam open. Er wordt namelijk gerookt. Een koude trek gaat over me heen. Maar ik heb hier ook lang genoeg gezeten. Nu weer naar huis en spruitjes klaarmaken voor het avondmaal. Ik zal de hele avond nog wel piekeren over hoe ik morgen de 14 kilometer overbrug, terug naar Narbonne, waar Decathlon is. Er zijn ook twee normale fietsenzaken maar die gaan allemaal dinsdag pas open. Het is ook nog niet zeker of ze bij Decathlon tijd hebben om me morgen te helpen. Kortom, onzekerheid alom.
Maar de wind is nu inmiddels in mindering, waarschijnlijk wordt het in mijn geest ook weer wat rustiger.
Toepasselijk voor mij nu:
Spreuk van de dag.
Laat je niet kisten voordat je dood bent.
Doeiiiiii
Geen opmerkingen:
Een reactie posten