Bonsoir, goedenavond. Vandaag moest ik eerst mijn opdracht vervullen, eer ik de reis naar het zuiden kon hervatten. Moest naar die man toe van wie ik gisteren een kentekenbewijs, mobieltje en 50 euro gevonden had. Vanaf mijn kampeerplek was het nog ongeveer 4 kilometer in de voor mij verkeerde richting. Toen ik bijna op het adres was bleek ik nog een heel eind te moeten klimmen om mijn doel te bereiken. Mopper, mopper, mopper. Mijn fiets met al die zware bepakking liet ik 500 meter voor het einddoel maar even staan. Mijn vraag was ook: zal Patrice (dat was de voornaam die op het kentekenbewijs stond) wel iets aan die papieren hebben en ondertussen al andere geregeld hebben. Maar dan was er in ieder geval die 50 euro nog wat ik hem terug kon geven.
Het was een sjieke wijk waar Patrice en zijn vrouw wonen. Overal grote hekken met belletjes eraan. Maar hij kwam naar buiten nadat ik een paar keer op het knopje gedrukt had. Vanaf een afstand liet ik het gevonden buideltje zien, zeggend dat ik het teruggevonden had. Zijn eerste reactie was dat hij me het briefje van 50 wilde geven als beloning, wat ik verwacht had, maar dat wilde ik absoluut niet. Verder was hij aanvankelijk wel een beetje afwachtend naar mij toe. Zijn vrouw kwam ook naar buiten en naar ons toe en ze nodigden me toen uit voor een kopje koffie. En zo trad ik het sjieke huis binnen, waar ik zo goed en zo kwaad ik kon met hen wat uit kon wisselen. Met mijn reserveoortje in was het nog moeilijk, ook omdat de man zacht praatte.
Het bleek dat hij zijn document afgelopen woensdag was kwijtgeraakt. Daarna is hij donderdag samen met zijn vrouw het hele traject afgefietst, maar niks gevonden. Ze hebben nog geen andere papieren geregeld, dus mijn vondst en het terugbrengen ervan was niet voor niets geweest. Ik blij dus dat ik de moeite genomen had om zijn huis op te snorren en de omweg van twee keer 8 kilometer te maken.
Au revoir.
Maar daarna is ie nog even met me mee gelopen naar mijn fiets, waar het definitieve afscheid was.
Het sjieke wijkje waar ik in fietste op weg naar het laatste huis aan de linkerkant.
Hier komt Patrice naar me toe met de sleutel om het poortje open te maken. Op de achtergrond zijn vrouw Joceline.
We hebben ook gegevens uitgewisseld. Dan kan ik wat van me laten horen. En als ik ooit weer in de buurt kom ben ik van harte welkom.
En daarna kon mijn reis naar het zuiden weer voortgezet worden. Zal ik de Costa del Sol halen? Wie weet. Maar er kan nog zoveel gebeuren onderweg en ook in Nederland.
Spreuk van de dag
De mens wikt, God beschikt.
L'homme propose, Dieu dispose.
Heb redelijk goed door kunnen fietsen over een doorgaans vlakke route, die ik al redelijk vaak gedaan heb, maar elke keer beleef je het weer anders.
Het kasteel van Viviers.
De rivier de Ardèche.
De rivier de Ardèche overgestoken is ook het departement Ardèche voorbij. We zijn nu in de Gard dat deel uitmaakt van de streek Occitanië
In de verte de Mont Ventoux.
Veel minder dan gisteren, maar toch nog wel een beetje onzeker voelde ik me. Af en toe angstig mijn achterwiel in de gaten houdend of dat net als gisteren weer richting frame zou gaan. Dat gebeurde wel een beetje maar het kwam niet zover dat hij het frame raakte
De temperatuur was goed en ook nu in de tent is het ruim boven nul en zit ik in mijn trui en niet met de jas aan zoals de voorgaande avonden.
Het is tegen de avond bewolkt geworden en een beetje regen valt ee zo nu en dan op de tent. Het is de voorbode van meer wind. De mistral begint vannacht te blazen, maar mijn plekje is met zorg uitgekozen.
Mooi in het hoekje, beschermd tegen de noordwesten wind.
De zuidelijke horizon is nog wolkenvrij.
Bloemkool schafte de pot vandaag.
Het een en ander is te zien op de status van WhatsApp.
Voor straks:
Bonne nuit.
W e l t e r u s t e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten