Goedenavond, buenas tardes. Poeh, zit buiten bij de tent te wachten tot het eten kookt.
Dat gebeurt vandaag op het gasje en dat duurt vreselijk lang. Maar het leek me wel verstandig om hier geen vuurtje te maken. Sta namelijk in een rivierdal met de tent, met uitzicht op flats, en die flats hebben ook uitzicht op mij.
Maar gelukkig is het eten nu aan de kook en kan ik eindelijk de tent in.
Ik vind het ook maar akelig om hier zo te zitten, want het is ook op het randje van of het wel mag, hier kamperen.
Je hoeft geen Spaans te kennen om dit te snappen. Maar ik neem aan dat de rivierbedding zelf buiten het park valt, deze omsingelt in feite het park waar dit bordje staat.
Er kwam al twee keer een wandelaar langs en geen van beide zei iets terug. Dat maakt het allemaal nog spannender, want stel dat hier straks een agent komt om me weg te jagen......Maar het gevaar neemt af naarmate de avond begint te vallen. Nu kan ik ook onderhand de tent in, en daar ben ik waarschijnlijk weer snel in mijn eigen wereldje.
Daar staat het hele zaakje.
Zo, nu zit ik in de tent en heb gegeten. Niet bang meer. Dat was waarschijnlijk ook niet nodig geweest, maar soms heb je dat. Het komt voor dat ik onverschrokken ben in veel penibelere situaties.
En nu mag ik het ook weer een wonder noemen dat deze oplossing op me af kwam van het probleem: waar kan ik in godsnaam kamperen in dit verstedelijkt gebied. De hele middag vanaf twee uur heb ik gekeken of er tussen al die huizen en flats misschien een klein stukje natuur was. Vanaf vier uur vond ik dat ik maar ergens op het strand een plekje moest gaan opzoeken. Liever doe ik dat niet, maar ja, je moet toch wat. Daar was ik druk mee bezig..........
........Hier niet.......
.........toen ik precies tegenover dit afgekeurde plekje ineens dat park zag.
Nou, en nu lig ik dan in die rivierbedding. Ik had nog wel even op de telefoon gekeken of het echt niet zou regenen vannacht. Maar nee, het is hier prachtig weer, en dat blijft het voorlopig.
Het fietsen op zich op een vrij rechte, maar ook drukke weg langs de kust ging wel aardig. Er hoefde bijna niet geklommen te worden, maar het bleef uitkijken geblazen. Het leven op de fiets is meer overleven de laatste tijd, hoewel ik wel meer aan de fiets begin te wennen. Het moeilijkste van de dag is voor mij nu het opladen van het hele gevaarte.
Hier is dat weer gebeurd en kon de etappe van vandaag beginnen. Je ziet, de helm zit achterop en niet op mijn hoofd dus. Tegen de zon in fietsend een groot deel van de dag heb ik meer aan mijn pet. Ik gok het er maar op om het ding af te laten en ben benieuwd of agenten reageren. Want ik heb gehoord dat op het dragen van de helm nu meer toegezien wordt. Een keer vandaag dacht ik dat ik erbij was, maar de auto van de mosso del esquadra die me voorbij reed en iets verderop stopte, reed daarna de andere kant weer op.
Geen probleem vandaag om een supermarkt te vinden.
Aan walnoten is in deze winkel geen gebrek.
Ook niet aan cashewnoten.
En het is nu nog maar een kleine 15 kilometer tot Barcelona, de grote stad die ik zo snel mogelijk achter me wil laten. Dat gaat morgen normaal gesproken dus lukken. Er woont wel een vriendin daar, Rosa genaamd, maar ik wil haar vragen of we ergens buiten de stad af kunnen spreken.
Die rechte weg langs de kust heb ik gevolgd vandaag tot bijna Badalona.
Grapje van de dag.
Tot morgen.
H a s t a M a ñ a n a.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten