Goedenavond. Bonsoir, good evening.
Vandaag een bijzondere ontmoeting met een andere reiziger, net als ik een fietsende en een lopende.
John, uit Engeland.
Net als ik gisteren en zondag had hij de ketting los liggen en liep ie ijverig met zijn hond naast de fiets die ook een karretje trok.
De naam van zijn hond ben ik vergeten.
John is in tegenstelling tot mij een handig mannetje. Hij neemt onderweg klussen aan voor zijn inkomen.
Klusjesman zoekt werk.
Een ander verschil met mij is dat hij weinig of geen geld heeft en op weg was naar de emmausgemeenschap in Narbonne om een tijdje verder te kunnen. Zoals ik uit zijn verhaal begreep is hij al heel lang onderweg. Toch was hij niet VERlopen, ondanks dat VER dat ervoor staat. Hij was heel joviaal en kwam optimistisch over. Ik wees hem erop dat in Narbonne een Decathlon en twee fietsenzaken zijn waar hij de nodige spullen kan vinden om zijn fiets te repareren. Maar daar had hij geen geld voor..... Ik heb 'm wat gegeven, wat genoeg is daarvoor en was daarom ook heel blij dat ik m ontmoet heb.
Hij is met een heel moeilijk leven bezig, vind ik, en eigenlijk had ik daar meer over moeten vragen. Maar ik wilde ook door.
Maar.....na koffie gedronken te hebben in de Mac Donald ontmoetten we elkaar weer. Hij had besloten ook maar richting Perpignan en Spanje te gaan, geïnspireerd door de ontmoeting met mij. Mogelijk komen we elkaar binnenkort, of in Spanje, weer tegen, en dan wil ik meer van hem te weten komen.
Verder zit ik nog steeds niet goed in mijn vel. De nieuwe fiets geeft nieuwe problemen en dat zorgt ervoor dat mijn zelfvertrouwen nog steeds weg is. Was al een beetje gespannen vanmorgen voor het vertrek hoe het zou gaan. Hoe zal het rijden op de nieuwe fiets zijn met al mijn bepakking? Dat leek aardig mee te vallen, maar na zo'n vijf kilometer kwam de onverwachte domper: Het stuur ging scheef staan. Zoiets kwam vroeger vaak voor toen wij kinderen waren. Je zet je voorwiel tussen je knieën en je trekt het stuur recht en klaar is Kees. Maar nu kwam het stuur daardoor nog losser in de huls. Fietsen was niet meer mogelijk.
Waarschijnlijk was die zwarte moer onder het etiketje niet goed aangedraaid, maar zo'n grote sleutel had ik niet, kijkend in mijn reparatiespullen. En daar moest ik alweer lopen, met de nieuwe fiets aan de hand. Gelukkig was een garage dichtbij en de man heeft de moer heel stevig aangedraaid. Toen ik net weer een beetje een vertrouwen in de reis begon te krijgen, moest ik vanmiddag helaas constateren dat ondanks het stevige aandraaien van de moer het stuur toch weer lichtelijk scheef stond. Het resultaat was dat de spanning weer terug was in mij. Ik moest heel voorzichtig verder fietsen en proberen geen kracht op het stuur uit te oefenen, ondertussen niet begrijpend waarom de speling toch weer terug kwam. Weer een onoplosbaar probleem? Eerst maar eens raad vragen bij een fietsenmaker, die op mijn pad komt.
Vanmorgen voor het vertrek had ik eerst nog het voorbagagerek met een touwtje aan het stuur geknoopt, dat zat daarna heel degelijk.
Ook zonder touwtje zat het rek al vrij goed.
En de zadelpen die niet goed klem zat, had ik gisteravond al vastgeklemd door een kartonnetje ertussen te wringen.
Die bleef vandaag wel zitten gelukkig.
Oei, het begint frisjes te worden in de tent, die nu in een bos staat, zo'n 30 kilometer noordelijk van Perpignan. Het warme eten, dat de tent verwarmde is al een tijdje op. Het was heel lekker.
Prei, wortelen en aardappelen schafte de pot.
Hout genoeg voor het vuur hier.
Daar staat de tent weer.
En daar staat de fiets.
Allemaal in dat blauwe rondje.
Spreuk van de dag.
In het straatje van ooit staat het huisje van nooit.
Welterusten straks.
B o n n e N u i t
Geen opmerkingen:
Een reactie posten